«-Τι δουλειά κάνεις;
– Μουσικός παραγωγός.
– Α, ωραία! Και από δουλειά, τι κάνεις;»
Όσοι δεν ασχολούνται με τον αντικείμενο της μουσικής επαγγελματικά, έχουν συχνά στο μυαλό τους μία παρεξηγημένη ερμηνεία για το επάγγελμα του Μουσικού Παραγωγού· επικρατεί –στην Ελλάδα ιδιαίτερα- μία αβάσιμη τάση να εντάσσεται αυτή η τέχνη στα χόμπι και όχι στα επαγγέλματα.
Συναντήσαμε τον Cenobite στην Αθήνα – πιστός στο καλλιτεχνικό όνομα που επέλεξε από την εφηβεία του εξαιτίας της αγάπης του στα horror films- και μας «άνοιξε» τον κύβο παζλ (Σ.τ.Μ.: Lemarchand’s box) του Hellraiser! Πίνοντας απογευματινό καφέ μάθαμε λεπτομέρειες για το επάγγελμά του, για την πορεία του στο χώρο, για τις δυσκολίες που συνάντησε ακολουθώντας το όνειρό του και για τις ηθικές αξίες που τον κράτησαν μακριά από ευκαιριακές συνεργασίες.
Ο Cenobite σαν μουσικός υπήρξε μπασίστας σε πολλά street punk μουσικά σχήματα, όπως οι «Ομίχλη» και οι «Hangover», καθώς και μέλος του συγκροτήματος «Το Πλοκάμι του Καρχαρία». Έχοντας πρόσφατα ανέβει τα πρώτα σκαλοπάτια των 30 χρόνων, ζει και εργάζεται τα τελευταία δύο έτη στην Αμερική. Γέννημα θρέμμα των προαστίων του Πειραιά, σπουδαστής αλλά όχι απόφοιτος της S.A.E Αθηνών και σε μεγαλύτερο βαθμό αυτοδίδακτος Μηχανικός Ήχου / Μουσικός Παραγωγός, έχει «φιλοξενήσει» στο studio του το μεγαλύτερο ποσοστό της ελληνικής hip hop σκηνής.
Πριν ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική, πήρες και πτυχίο Ηλεκτρονικού από Τεχνική Επαγγελματική Σχολή. Στην ηλικία των 21, και για όσο κράτησαν οι σπουδές σου μετέπειτα στη S.A.E, προσπάθησες να βγάλεις μεροκάματο κάνοντας διάφορες πιο συμβατικές δουλειές. Πώς έφτασες να παραιτηθείς οριστικά από την ιδέα του να βιοπορίζεσαι με εργασίες που δεν περιλάμβαναν τη μουσική;
Από την αρχή το ήξερα ότι αυτή είναι η δουλειά μου (Σ.τ.Μ. : μουσικός παραγωγός) απλά, κάπως έπρεπε να πληρώνω την σχολή. Τελείωσε η σχολή και μετά λέω «οκ εντάξει, την τελειώσαμε την σχολή, ε τώρα ήρθε ο καιρός να κάνω αυτό που θέλω». Τα δίδακτρα ήταν πάνω από 300 ευρώ το μήνα. Ό,τι έπαιρνα από τη δουλειά, το έδινα στην S.A.E. Ήτανε βλέπεις -και είναι ακόμα- η πιο καλή σχολή στην Ελλάδα , παγκόσμιας φήμης. Τελειώνει και η σχολή, κάθομαι και να αρχίζω «να πολεμάω». Δεν τα έβγαζα πέρα ιδιαίτερα και μετά, μέσω του Πλοκαμιού, βρίσκω τον Tus και κάναμε τον πρώτο δίσκο μαζί, το «Μάνα εξ ουρανού». Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησα τόσο εγώ όσο και εκείνος. Είχε 45.000 downloads, γίναμε γνωστοί και μετά αρχίσανε όλοι και ερχόντουσαν μέσω αυτού του σκηνικού. Το 95% της ελληνικής hip hop σκηνής έχει περάσει από το στούντιο μου, Αρτέμης – Ευθύμης, Ημισκούμπρια, Ζωντανοί Νεκροί, Tus, Phyrosun, Full Face και πολλοί άλλοι.
Από οικονομικής άποψης πώς είναι τα πράγματα; Ζεις ως μουσικός παραγωγός; Πώς ξεκίνησες να στήνεις το χώρο σου και τι απαιτήσεις έχει αυτή η διαδικασία;
Εντάξει, “κουτσοζείς”. Τη βγάζεις , δε την βγάζεις. Έχει κάτσει να έχει τελειώσει ο μήνας και να έχω βγάλει λεφτά, δηλαδή έχω πει «γαμώ». Και έχει κάτσει και ένας μήνας και δεν έχει τίποτα. Ξέρεις ότι παίρνεις ρίσκο από την αρχή που το κάνεις . Ξεκίνησα από το σπίτι μου με ένα στούντιο και κατέληξα στο κανονικό μου στούντιο στην Νίκαια το 2007. Οι απαιτήσεις είναι ανάλογες. Άμα θες να το κάνεις μόνο recording -όπως το ‘χα εγώ δηλαδή- να φέρνεις hip hop-αδες, να τους μιξάρεις είναι άλλο το set-up. Άμα θέλεις να έχεις και προβάδικο , τότε πας σε άλλο πράγμα. Κάτι το οποίο εμένα δεν με ενδιέφερε. Από την ώρα που βγάζω τα ίδια λεφτά με ένα άτομο γιατί να βάλω πέντε στο κεφάλι μου; Βέβαια με το προβάδικο έχεις κάτι πιο σταθερό, γιατί έχεις budget αλλά έχει και φθορές πολλές.. δέρματα για τα τύμπανα, μικρόφωνα, καλώδια, κονσόλες . Γενικά βέβαια τις μίξεις και τις ηχογραφήσεις τις βαριέμαι πάρα πολύ, εγώ θέλω να «φτιάχνω» μουσική. Αλλά στην Ελλάδα αναγκάζεσαι να κάνεις τα πάντα για να επιβιώσεις .
Έχεις μετανιώσεις που δεν επέλεξες μία «σταθερή», άλλη δουλειά;
Όχι, νίκησα. Κοίτα, θα προτιμούσα να πεινάσω και να κάνω αυτό που θέλω, παρά είμαι δυστυχισμένος …γιατί το έκανα και αυτό, το θέμα μίας δουλειάς δηλαδή που δεν μου αρέσει. Έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές γενικά στην ζωή μου. Έχω κάνει από ξυλουργία μέχρι κεραίες για πλοία, μέχρι ταμιακές μηχανές, μέχρι … ό,τι να ναι.
Αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να βλέπεις τον σκύλο στην ταράτσα και να λες ανταλλάσσω τη ζωή μου μαζί σου … τ’ ανταλλάσω όλα τώρα, για να μην πάω στη δουλειά τα ανταλλάσσω , γίνομαι εσύ. Δε μπορούσα. Δε γινότανε. Ήμουνα δυστυχισμένος πολύ! Πολύ!
Τι σε ενοχλούσε πιο πολύ; Πώς το ορίζεις αυτό το «δυστυχισμένος»;
Δυστυχισμένο θεωρώ κάποιον που κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Και πρέπει να αναγκάζεται να κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Να πηγαίνεις δηλαδή κάθε πρωί και να ασχολείσαι με κάτι το οποίο δεν θα έκανες κανονικά ποτέ, με κάτι που δεν θα ήθελες να έχεις ποτέ νταραβέρια στη ζωή σου. Λεφτά δεν έβγαζα, πολλά ζόρια τράβαγα , χαμαλίκια έκανα , μαλάκες άκουγα … Όχι όμως. Θέλω να είμαι αρχηγός του εαυτού μου.
Πώς μπήκε η ιδέα της μετανάστευσης στο μυαλό σου και πώς υλοποιήθηκε;
Οι αγαπημένες μου μπάντες ήταν από την Αμερική. Από τα 14 μου μάλλον, από μικρός γενικά, άκουγα τις αγαπημένες μου μπάντες να λένε Los Angeles, San Francisco, γενικά Αμερική και ήθελα να «την κάνω» από τότε .Στην Ευρώπη «είχα γυρίσει» πολύ, στην Αμερική πάντα ήταν όνειρο να πάω. Τα τελευταία δύο χρόνια με έπιανε ένα σφίξιμο εδώ (στο στήθος), δε μπορούσα άλλο, ένιωθα ότι πνιγόμουν, δεν ήξερα τι θα γίνει . Deliveras ή κάτι τέτοιο δεν ήθελα να γίνω. Μετά από όλα αυτά είχα κάνει και πάλι δε μπορούσα να επιβιώσω. Από ‘κει που είχα πελάτες και δεν προλάβαινα να δουλέψω μετά υπήρχαν μήνες που είχα μόνο ένα 4ωρο την εβδομάδα. Και να έρχεται κι ο άλλος και να μη σου φέρνει και λεφτά, να σου λέει «Μαν, είναι 40ευρώ αλλά έχω 32,70!».
Ήθελα να φύγω έναν Σεπτέμβρη με έναν φίλο για να πάμε Νέα Υόρκη να ξεκινήσουμε από το μηδέν, αλλά τελικά στάθηκα τυχερός γιατί η γυναίκα μου είναι Ελληνοαμερικάνα και έτσι τελικά δοκίμασα την τύχη μου με την Χριστίνα. Ήρθε εκείνη λίγο Ελλάδα, μετά έφυγε και τελικά πήγα και την βρήκα εγώ. Πήγα κυριολεκτικά με την βαλίτσα στο χέρι , τα παράτησα όλα εδώ και έφυγα. Το πρώτο καιρό ήταν σκατά. Όχι ότι περίμενα ότι θα μου έχουν ανοίξει και τις πόρτες. Βρήκαμε κάποια στούντιο, πήγαμε, μιλήσαμε, άκουσαν τις μουσικές μου, γούσταραν κάποιοι. Έβλεπα ποια είναι τα hip hop studio στη Φιλαδέλφεια, η Χριστίνα τους έπαιρνε τηλέφωνο, τους έλεγε ποιος είμαι και τι κάνω, κλείναμε ραντεβού και πήγαινα από εκεί και μιλούσα με κόσμο.
Στην Ελλάδα είχες κάνει προσπάθεια με κάποια δισκογραφική ή κάποια άλλη συνεργασία;
Άμα κάνεις σκυλάδικα, ναι! Εγώ προτιμώ να μου κοπούν τα χέρια παρά να κάνω σκυλάδικα ή ο,τιδήποτε έχει σχέση με «ελληνικό» πράγμα. Τα σκυλάδικα είναι μονόδρομος κατά κάποιον τρόπο και εγώ δεν έχω μάθει να συμβιβάζομαι. Υπήρξαν ευκαιρίες. Και η Φουρέιρα είχε έρθει από το studio και ο αντιπρόεδρος της EMI… Η συνεργασία με δισκογραφική σημαίνει συνήθως ότι εγώ θα πάρω τα αρχίδια τους και αυτοί θα βγάλουν κάνα μπατζετάκι καλό, ανάλογα με το πόσο θα σπρώξουν το κομμάτι. Έχουν βρει και το κόλπο και σου λένε ότι θα πληρώνεσαι με τα δικαιώματα, δώσε μας το κομμάτι και θα πληρωθείς έτσι. Δεν σου εξασφαλίζει τίποτα. Είναι ένα πολύ καλοστημένο παιχνίδι. Αν είσαι εσύ για παράδειγμα ένα «όνομα» και θες να βγάλεις ένα δίσκο, τότε σου λένε θα πληρώσεις εσύ το studio, την ηχογράφηση, τις μίξεις, το artwork , θα πληρώσεις εσύ το 70% από τις κόπιες του cd … Τι τη θέλεις τη δισκογραφική εκτός από το να σου πάρουν όλα τα λεφτά; Και σου λένε «εμείς θα σου κάνουμε το πρόμο» . Που στην ουσία είναι δύο «καυλάκια» που δουλεύουν το πρωί 4ωρο και κάθονται και ποστάρουν στο facebook για να λένε πως βγήκε ο καινούριος δίσκος, κάτι που μπορείς να το κάνεις και εσύ. Και έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα στα παίρνει όλα και η εφορία.
Οι γονείς σου σε όλη αυτήν τη πορεία σου πώς ήταν; Σου έλεγαν ότι πρέπει να «συνετιστείς» και να βρεις μία «δουλειά πρωινή» ή σε σαπορτάταν;
Στην αρχή όχι και τόσο. Λογικό δεν είναι; Είναι και μεγάλοι άνθρωποι, δεν ήξεραν από αυτά. Με την Αμερική, φρίκαραν τελείως.
Το hip hop εκεί είναι θρησκεία, οι τύποι έχουν μεγαλώσει ώστε να είναι hip hop, το ζούνε, ουσιαστικά «δεν κάνουν hip hop , είναι hip hop”.
Πώς έφτασες να συμμετέχεις και να κερδίσεις την πρώτη θέση στο διαγωνισμό IStandard στη Φιλαδέλφεια;
Γνώρισα έναν τύπο και μου είπε ότι αυτό είναι κάτι σαν το “X Factor” των παραγωγών, ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για να ακουστείς. Τσέκαρα ότι ήταν αξιόπιστο, είχε τις καλύτερες κριτικές στην Αμερική, με 350$ στέλνεις ένα κομμάτι κι αν εγκριθεί πας να παίξεις, με τρεις μεγάλους παραγωγούς σαν κριτές, πολύ αντικειμενικούς. Από το να έδινα 300$ σε έναν μάνατζερ για να «με πάει» σε έναν αυτούς, λέω ας τα δώσουμε στο διαγωνισμό, να με ακούσουν τρεις αντί για έναν. Πήγα εκεί, είχα ετοιμάσει το set up μου, 5 κομμάτια για 5 λεπτά, θα παίζαμε 15 παραγωγοί, ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου. Βγήκα 4ος και έγινε στο μαγαζί της πουτάνας! Αν δεν άρεσε στο κόσμο κάτι, γιουχάραν άγρια. Ανεβαίνω και εγώ πάνω και τελικά γίνεται όλο το μαγαζί «ώπα»!
Μου είπαν οι κριτές «είσαι έτοιμος!» Ένιωσα απίστευτα. Σε μία ξένη χώρα, εγώ να τους λέω ότι δεν ξέρω να μιλάω πολύ καλά τη γλώσσα και αυτοί να μου λένε «Μη στεναχωριέσαι, θα μιλήσει η μουσική σου!». Και έτσι βγήκα πρώτος. Το επόμενο βήμα , το έπαθλο δηλαδή, ήταν ραντεβού με την Atlantic Records στη Νέα Υόρκη. Εκεί «χέστηκα πάνω μου», στον 32ο όροφο, δίπλα στο Times Square , να μπαίνεις μέσα και να βλέπεις στους τοίχους όποια μπάντα άκουγες από μικρός. Έβλεπες από Slipknot μέχρι Led Zeppelin. Σκάει μύτη ο A&R και του λέει ο μάνατζερ από το IStandard «θέλω να τον ακούσεις στη μεγάλη αίθουσα». Μπήκα εκεί και έπαθα «κοκομπλόκο», μόνο το τραπέζι πρέπει να κάνε 6-7 χιλιάρικα. Έχω κάτσει εγώ, ο «βλάχος από το χωριό», την Ελλάδα, εκεί που καθόταν και η Nicki Minaj! Τους έπαιξα ένα remix που είχα ετοιμάσει, τους άρεσε και έτσι μου έδωσαν ένα ακόμα κομμάτι να το δουλέψω σπίτι, αλλά δεν ήταν στα μέτρα μου, δε μπορούσα να κάνω και πολλά, η δομή ήταν ό,τι να ‘ναι. Ζήτησα κάτι από άλλον καλλιτέχνη, αλλά δεν έγινε ποτέ, δεν έκατσε. Η πρώτη θέση στο IStandard μου έδωσε όμως και το δικαίωμα να πάρω μέρος στο Beast of the Beats στην Ατλάντα, αλλά εκεί δε βγήκα πρώτος, βγήκα 12ος σε 120 άτομα. Θα μπορούσα να είχα βγει έστω 3ος αλλά ήταν διάφορες οι συγκυρίες. Δε πειράζει.
Τι διάβασμα χρειάζεται; Όσοι δε γνωρίζουν, νομίζουν ότι κουνάς δύο «μπλιμπλίκια» και παίζεις μουσική. Προφανώς και δεν είναι έτσι. Τι πρέπει να κάνεις για να φτάσεις σε ένα καλό επαγγελματικό επίπεδο στο χώρο σου;
Πλέον ξέρω ότι με οποιονδήποτε artist και να κάτσω, θα του έχω δώσει τουλάχιστον 3-4 beats. Ξέρω ότι έχω κάνει καλές δουλειές , γιατί «μου ‘χει φύγει ο κώλος». Έχω διαβάσει πάρα πολύ, είχα το χρόνο τώρα αυτά τα δύο χρόνια να διαβάσω ακόμα περισσότερο και να δω πράγματα τα οποία δεν ήξερα πώς γίνονται . Ακούς ένα μπάσο ας πούμε και λες «πώς το κάνει αυτό το μπάσο ο πούστης; Γιατί να έχει τέτοιο μπάσο και εγώ να μην μπορώ; Και κάθεσαι να ψάξεις τι χρησιμοποιεί για να βγάλει αυτόν τον ήχο. Τι έμπνευση είχε και πώς πέτυχε αυτόν τον όγκο και εγώ να μην μπορώ να το κάνω! Θέλει να διαβάσεις, να δεις ακριβώς τι είναι για παράδειγμα ο κομπρέσορας και το equalizer που χρησιμοποιείς τόσο καιρό και με τρόπο μπορείς να βγάλεις με αυτά τον όγκο ενός μπάσου. Πράγματα πολλά που δεν είχα χρόνο ούτε και όρεξη να τα κάνω γιατί το ελληνικό hip hop πάει μέχρι ένα σημείο. Ναι μεν εγώ θέλω να το κάνω, αλλά ποιος θα το κάνει μαζί μου! Ξεκινούσα το πρωί στις 9 και διάβαζα μέχρι το βράδυ, έβλεπα tutorials στο youtube, πολύ πράγμα αλλά εντάξει , το έβγαλα!
Πώς προέκυψε να παίξεις live με τους Onyx;
Μπήκα σε ένα group στη Φιλαδέλφεια, τους “30 and over league” – οι οποίοι είναι ας πούμε οι Wu-Tang της Φιλαδέλφεια ! Είναι ένα crew οι οποίοι είναι όλοι παλιοί gansters – έχουν πλέον σταματήσει να κάνουν αλητείες, ακρότητες – και προσπαθούν να περάσουν ένα “καλό μήνυμα”, να πούνε «Ξέρεις κάτι, μη σκοτώνεστε, κάντε και καμιά δουλειά!» Δηλαδή, δεν είναι ανάγκη να πουλάτε ναρκωτικά απλά κοιτάξτε να ζήσετε και να στηριχθείτε στα πόδια σας και όχι μέσω μιας συμμορίας . Αυτοί οι τύποι λοιπόν, έχουν τρελό respect στη Φιλαδέλφεια, παίξαμε μαζί με πάρα πολλούς πέρα από τους Onyx. Παίξαμε με M.O.P, με Mobb Deep, Bone Thugs-n-Harmony, Keith Murray , Smif-N-Wessun με πάρα πολλές γνωστές legendary hip hop μπάντες. Σαν πρώτη επαφή με τους “30 and over” πήγα σε ένα γύρισμα videoclip και είδα άτομα 40χρονων να κάνουν freestyle στο δρόμο. Και έτσι σκέφτεσαι πόσο διαφορετικά το έχουμε οι Έλληνες στο μυαλό μας το hip hop και πώς είναι στην πραγματικότητα. Το hip hop εκεί είναι θρησκεία, οι τύποι έχουν μεγαλώσει ώστε να είναι hip hop, το ζούνε, ουσιαστικά «δεν κάνουν hip hop , είναι hip hop”.
Προσαρμόστηκες στην Αμερική; Πώς ήταν τα πράγματα εκεί για σένα που έχεις μεγαλώσει στη Νίκαια, στην Αθήνα;
Είναι σκληρά, πολύ! Τα έχω δει όλα. Έχω δει όπλα, έχω δει πολλά ναρκωτικά, έχω δει γυναίκα πεθαμένη στο δρόμο, έχω δει δίχρονο παιδάκι να περνάει λεωφόρο μόνο του, έχω δει Πορτορικανούς που απλά τους κοιτάς και λες «Κάτσε να κοιτάω από την άλλη, μη γυρίσει και μου πει τίποτα ρε φίλε». Κι όλα αυτά, κι ας έχουμε μεγαλώσει στη Νίκαια , που δεν ήταν και κάτι φοβερό η Νίκαια, αλλά ήταν «γκέτο». Εμείς είχαμε χουλιγκανισμό, ξύλο Κορυδαλλός-Νίκαια… Πράγματα αρκετά άσχημα, γιατί ακόμα και μαχαίρια παίζανε αλλά… στην Αμερική έχει να κάνει πλέον με όπλα και όχι με το να «τις παίξουμε και να πάω στο νοσοκομείο στη χειρότερη». Εκεί, μπορεί να τερματίσεις, δεν «παίζουν» οι τύποι. Καμιά φορά, τους μιλάω χύμα και μου λέει η Χριστίνα «Γιάννη, μην είσαι και τόσο άνετος, μην είσαι έτσι με αυτούς ! Να ‘σαι cool , οκ, αλλά κοίτα και «πώς είναι» ο άλλος!»
Θα γύριζες Ελλάδα;
Όχι. Για κανένα λόγο. Δε με ψήνει. Το κεφάλαιο “Ελλάδα” τελείωσε.
Εργάζεσαι κάπου αυτή τη στιγμή στη Φιλαδέλφεια; Δώσε μας μια εικόνα της εργασιακής καθημερινότητας σου.
Τώρα είμαι σε ένα studio, το R-Theory Productions , το οποίο κάνει video, φωτογραφίσεις και άλλα και είμαι Manager στο μουσικό τμήμα. Δεν έχω ωράριο. Θα πάω εκεί όταν έχει δουλειά, όταν δηλαδή έχω κάποιον να ηχογραφήσω ή αν έχω κάποιον να του κάνω κανένα beat αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να είμαι εκεί μέσα. Η πληρωμή μου γίνεται με κάθε δουλειά, χρεώνω όσα θέλω το beat και από κει και πέρα παίρνω ποσοστά από τις ηχογραφήσεις και τις μίξεις. Είναι «οκ» αλλά και πάλι δεν είναι αυτό ακριβώς που θέλω. Εγώ θέλω να πάω Los Angeles! Καλώς ή κακώς οι ευκαιρίες για μουσική στην Αμερική είναι σε 3 περιοχές, Νέα Υόρκη, Ατλάντα και Λος Άντζελες. Το LA εμένα με ψήνει περισσότερο απ’ όλα και λόγω των NOFΧ φυσικά! Πρόσφατα μίλησα με κάποιον καθηγητή από τη σχολή της SAE εδώ στην Ελλάδα και με ρώτησαν αν θα με ενδιέφερε συνεργασία με το παράρτημα τους στο L.A. Αν γίνει ένα τέτοιο σκηνικό, θα είναι τέλειο. Στην πορεία θα μπορέσω να φτιάξω ίσως και ένα δικό μου studio. Ο σκοπός , αυτό που θέλω ιδανικά να κάνω εγώ είναι, να φτιάχνω 2 κομμάτια το χρόνο τα οποία να γίνονται hit και μετά να πηγαίνω και να παίζω σε φεστιβάλ καφρίλας , όπως Skrillex, DJ Snake που πάνε και βγάζουν δύο «φλωριές» το χρόνο και μετά πάνε στα φεστιβάλ και τους παίζουνε πριόνια. Αυτό θέλω να κάνω!
Αυτό που κρατάμε από σένα είναι ότι έβαλες μπροστά και πάνω απ’ όλα το πάθος σου, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό. Χρειάστηκε να φύγεις, έφυγες! Χρειάστηκε να μείνεις χωρίς λεφτά, έμεινες.
Παράτησα τα πάντα. Το να τα βροντήξεις όλα, οικογένεια, φίλους, στούντιο ακόμα και μία σχετική φήμη- γιατί ωραία φυσικά είναι κι αυτά, να βγαίνεις έξω και να σου λένε «ρε φίλε, γαμώ» ή «έλα να βγάλουμε και μία φωτογραφία», παίρνεις μία ικανοποίηση. Αλλά , φτάνει, έρχεται μια ώρα που λες φτάνει.
Αν σου πρόσφερε κάποιος μία θέση «βύσμα» εδώ στην Ελλάδα, άσχετη με το αντικείμενο του μουσικού παραγωγού, και σου λέγε μάλιστα ότι θα παίρνεις και 1500 ευρώ το μήνα, θα το έκανες;
Όχι, βέβαια. Ούτε και με 10 χιλιάρικα το μήνα δε θα το έκανα. Όχι, Όχι. Αλλά και πάλι, αν ήταν τα λεφτά στη μέση, θα με είχες δει να κάνω κάτι άλλο ήδη. Θα με έβλεπες σε πρωινάδικα να κάνω «ρεγκετόν» με πουτανάκια στο ρεφρέν, ράπερ και εγω να κάνω το χαβαλέ ! Που γίνανε και τέτοιες προτάσεις δηλαδή! Έγινε μία φάση ακριβώς αυτό, να βγάλεις λεφτά, να συνεργαστείς και με άλλους παραγωγούς, να πάμε σε μεγάλα στούντιο και ..και ..και. Και τους λέω, “δεν συνεργάζομαι με άλλους, δεν κάνω τη γλάστρα σε πρωινάδικα, δεν βγάζω ρεγκετόν, δεν παίζω χοπ, δεν ….δεν …” ! Δεν θέλω να βγάλω λεφτά έτσι, δε θέλω να κάνω τον καραγκιόζη για να βγάλω δέκα φράγκα – που ναι μεν θα βοηθήσουν, αλλά! Τα λεφτά έρχονται και φεύγουν, η φάτσα σου στο γυαλί και το καραγκιοζιλίκι μένει. Οπότε, όχι! Ούτε θα ήθελα να συμμετέχω σε κάτι που εγώ το θεωρώ σκουπίδι, όπως είναι η ελληνική τηλεόραση.
Cenobite’s website: www.cenobitebeats.com , Cenobite @YouTube, Cenobite @Facebook
Συνέντευξη & επιμέλεια κειμένου: Αμάντα Πατσοπούλου
* Θερμές ευχαριστίες στη Μαριλένα Πολυχρόνη για την απομαγνητοφώνηση της συζήτησής μας με τον Cenobite!
