Σε έναν κλάδο που το οκτάωρο έχει εκλείψει προ πολλού, το πενθήμερο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός και η αμοιβή σε καλύπτει μέχρι τις πρώτες δέκα ημέρες του μήνα, η λέξη «αξιοπρεπώς» προκαλεί θυμηδία.
Η Hell N. G. γίνεται ένας working hero του #IfI και μοιράζεται ανοιχτά τις σκέψεις της μαζί μας. Την ευχαριστούμε!
Να αφανίσουμε κάθε ψήγμα ηττοπάθειας μέσα μας, να αποκτήσουμε συνείδηση της αξίας μας και να μην πάψουμε ποτέ να διεκδικούμε αυτό που ξέρουμε καλά πως μας ταιριάζει και του ταιριάζουμε. Και δε παν’ να λένε οι γειτόνισσες…
«Καλά και δεν χαίρεσαι; Μετά από κάθε συνέντευξη σε καλούν για δουλειά! Εκατό τοις εκατό επιτυχία σημειώνεις και διαρκώς παραπονιέσαι!»
Λέω, δεν μπορεί, συνεννοημένοι άπαντες να ανοίγουν το στόμα τους και να εκσφενδονίζουν την πρώτη ανοησία που τους κατεβαίνει χωρίς να δαπανήσουν έστω και ελάχιστα δευτερόλεπτα για να σκεφτούν τί είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει με την περίπτωση μου. Και είναι πραγματικά εξόφθαλμο, δεν υπερβάλω.
Εξηγούμαι: εκπαιδευτικός και με μουσικές σπουδές εν εξελίξει, προσπαθώ να εκμεταλλευτώ την προϋπηρεσία που διαθέτω στις πωλήσεις λιανικής ούτως ώστε να καταφέρω να βρω ανάλογη εργασία και να βιοποριστώ αξιοπρεπώς. Αλλά σε έναν κλάδο που το οκτάωρο έχει εκλείψει προ πολλού, το πενθήμερο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός και η αμοιβή σε καλύπτει μέχρι τις πρώτες δέκα ημέρες του μήνα, η λέξη «αξιοπρεπώς»προκαλεί θυμηδία. Με επιλέγουν ωστόσο.
Με άλλα λόγια, από τους υποψήφιους δούλους που παρελαύνουν μπροστά από τα διάφορα γραφεία των διαφόρων εργοδοτών είμαι η επικρατέστερη – «δούλα»!
Και όχι, δε με κάνει καθόλου υπερήφανη αυτό· τουναντίον εξοργίζομαι. Και εξοργίζομαι γιατί αντιλαμβάνομαι πως οι απαιτήσεις των εργοδοτών σχετικά με την προϋπηρεσία, τις σπουδές, τα ενδιαφέροντα, είναι αντιστρόφως ανάλογες με τις αποδοχές που προσφέρουν- τώρα περισσότερο παρά ποτέ. Ξέρουν πολύ καλά πως σε μια εποχή ισχνών αγελάδων θα απασχολήσουν ως ανειδίκευτο κάποιον με προσόντα πολύ περισσότερα από όσα απαιτούνται και αμείβοντάς τον με ψίχουλα για τα οποία οφείλει να είναι βαθιά ευγνώμων και να το δείχνει κιόλας!
Η μεγάλη και τρανή αλυσίδα φαστφουντάδικων σαφώς προτιμά να απασχολεί ως ταμία τον απόφοιτο της Πολυτεχνικής του Α.Π.Θ γιατί οπωσδήποτε θα είναι ξύπνιος και ικανός στις γρήγορες συναλλαγές με την αξιότιμη πελατεία της
Και θα μου πεις τώρα, μα αυτό χρυσή μου είναι πάγιο αίτημα του κάθε εργοδότη από καταβολής καπιταλιστικού συστήματος! Σαφώς και θα ενδιαφέρεται να απασχολήσει κάποιον που θα υπερπληροί τις προϋποθέσεις και όχι κάποιον που θα υπολείπεται. Αυτονόητο θα σκεφτείς και ειδικά όταν μιλάμε για μια επιλογή που σε πρώτο χρόνο γίνεται βάσει ενδείξεων και όχι αποδείξεων. «Μα εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα», θα σου απαντήσω, που όλο και λιγότεροι έχουν την τύχη να ασκούν επαγγέλματα που σχετίζονται με τις σπουδές τους και αναγκάζονται να καταφεύγουν σε λύσεις που, εκ των πραγμάτων, τους υποβιβάζουν και τους αδικούν. Προσωπικά δεν έχω να θυμάμαι ούτε έναν συμφοιτητή μου που να εργάζεται ως καθηγητής σήμερα!
Αχ αυτή η σχολή μου η πολύπαθη: πωλητές έβγαλε, αεροσυνοδούς έβγαλε, υπαλλήλους βίντεο κλαμπ έβγαλε, διανομείς φυλλαδίων έβγαλε, σερβιτόρους- κι αν έβγαλε! Μα εκπαιδευτικούς δεν κατάφερε, δυστυχώς.
Και εκεί που ζεις το δράμα σου, αυτό της ανεργίας του κλάδου σου, βλέπεις τη μεγάλη και τρανή αλυσίδα φαστφουντάδικων που σαφώς προτιμά να απασχολεί ως ταμία τον απόφοιτο της Πολυτεχνικής του Α.Π.Θ γιατί οπωσδήποτε θα είναι ξύπνιος και ικανός στις γρήγορες συναλλαγές με την αξιότιμη πελατεία της καθώς και την πολυεθνική που εμπορεύεται μακό και πασούμια να απαιτεί κυριολεκτικά να εντάξει στο «ρόστερ» τις κοπέλες που διαθέτουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, γιατί «Φιλόλογος είναι, ευχέρεια στο λόγο διαθέτει, όλο και θα μπορεί να επιστρατεύσει εντέχνως μεθόδους πειθούς ούτως ώστε να αυξηθούν τα δισεκατομμυριάκια μας. Ε μας κάνει!».
Αλλά και η μπαργούμαν, ει δυνατόν, καλλιεργημένη προτιμάται. Δεν αρκεί το σκέτα όμορφη πια. Μήπως θα αμείβεται παραπάνω; Όχι. Στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας αυτών των επιχειρήσεων, πάντα ως απόφοιτοι δευτεροβάθμιας είναι καταχωρημένοι όλοι ανεξαιρέτως. Ούτε μεταπτυχιακά, ούτε ξένες γλώσσες, ούτε γνώση χειρισμού Η/Υ. Και εξυπακούεται, πως η προϋπηρεσία τριών ετών τουλάχιστον είναι απαραίτητη. Είναι αυτή που αποκτούμε ουσιαστικά δουλεύοντας σε καφετέρια ως φοιτητές. Παύση για ορκωμοσία και μετά επιστροφή στην διπλανή καφετέρια με τέσσερα χρόνια προϋπηρεσία. Τόσο σοφά φτιαγμένα όλα τελικά!
«Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει στη νέα γενιά αλλά αυτό είναι το εργασιακό καθεστώς πια κορίτσι μου. Νομίζω πως πρέπει να το πάρετε απόφαση!» μου είπε με ύφος γεμάτο συμπόνια μια γειτόνισσα της διπλανής πολυκατοικίας τις προάλλες.
Εγώ πάλι λέω πως μάλλον είναι καιρός να πάρουμε σοβαρά απόφαση ότι αξίζουμε κάτι παραπάνω, να αφανίσουμε κάθε ψήγμα ηττοπάθειας μέσα μας, να αποκτήσουμε συνείδηση της αξίας μας και να μην πάψουμε ποτέ να διεκδικούμε αυτό που ξέρουμε καλά πως μας ταιριάζει και του ταιριάζουμε. Και δε παν’ να λένε οι γειτόνισσες…
Θεσσαλονίκη, 2016
Γράφει η Hell N. G
