fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

Αλληλεγγύη η περιφρονημένη

στo Mind Opener

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Το να νοιάζεσαι για τους άλλους δεν είναι μια απλή ένδειξη ότι έχεις υψηλές ηθικές αξίες και πλούσιο ψυχισμό. Το να νοιάζεσαι για τους άλλους θεωρείται από την εξουσία επικίνδυνο ακριβώς διότι μπορείς να προσπαθήσεις και να δημιουργήσεις οργανώσεις και να περιορίσεις έτσι την αυταρχικότητα και την αλαζονεία των εξουσιών∙ μπορείς να τις ελέγχεις και να τις αναπέμπεις στη δικαιοσύνη καθώς και να συμμετέχεις στις αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην εσού και αφορούν την τύχη σου και των παιδιών σου, και που συνήθως σμπαραλιάζουν την ισότητα και τη δικαιοσύνη μέσα στις κοινωνίες.

Τον έλεγχο της εξουσίας υποτίθεται έχουν αναλάβει τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα. Αποδείχτηκε όμως, με εντυπωσιακό τρόπο ότι και αυτά αδιαφορούν για τα συμφέροντα των χαμηλών και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δελεασμένα από πιθανή συμμετοχή τους στην εξουσία ή και εξαγορασμένα απ’ αυτήν με την υπόσχεση εκ μέρους της τελευταίας ότι θα έλθει κάποτε και η δική τους σειρά!

Το μόνο που μένει σε μια κοινωνία όταν συνειδητοποιεί ότι δεν αντιπροσωπεύεται στην πολιτική της ισχύος και στην προώθηση και εξασφάλιση των απαιτήσεών της για αξιοπρεπή διαβίωση είναι η αυτοοργάνωσή της. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζεται να ομονοήσουν τα πάσχοντα μέλη της και να επιδείξουν αυτό που κατά τον Κροπότκιν (καθ)ορίζει τις κοινωνίες και που είναι βέβαια η αλληλεγγύη. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι κοινωνικές ανισότητες έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια∙ είναι εμφανής η διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών και οσημέραι πολλαπλασιάζεται ο πλούτος των λίγων, πολλαπλασιάζονται όμως και οι φτωχοί (που γίνονται φτωχότεροι και λοιπά).

Ηλικιωμένοι, νέοι και άρρωστοι βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα. Απ’ αυτούς μόνο οι νέοι μπορούν να αντιδράσουν, αλλά ο τετραπέρατος καπιταλισμός τους έχει εμφυσήσει την αδιαφορία για τα κοινά μέσω της ισοπέδωσης των ιδεολογιών (όλοι είναι ίδιοι, άρα δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά).

Ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του (στη θλίψη του) δίνοντας έτσι άφθονο χώρο και χρόνο στις εξουσίες να αλωνίζουν, να μονοπωλούν τη δύναμή τους. Ο καθένας προσπαθεί να βρει το δικό του τρόπο να επιζήσει ή να καλυτερεύσει τη ζωή του. Αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείται ελευθεριακό (!)∙ υπονομεύεται έτσι κάθε είδους συλλογικότητας και διαδίδεται ο ατομικισμός με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Γι’ αυτό το σύστημα προβάλλει ακατάπαυστα το μοντέλου του “επιτυχημένου” διότι φοβάται τις συλλογικότητες που θα μπορούσαν να το ανατρέψουν. Η “επιτυχία” σε συνδυασμό με τον πολίτη-καταναλωτή είναι τα όπλα του συστήματος καθώς και η ανασφάλεια για το μέλλον που ενσπείρει αφειδώλευτα στους πολλούς, έχοντας σύμμαχο πολύτιμο έναν ξεπουλημένο Τύπο (κυρίως την τηλεόραση). Η ανασφάλεια γίνεται τρόμος για τους εργαζόμενους όταν μετά τη συντριβή των θέσεων εργασίας βλέπουν να κινδυνεύουν να χάσουν και τα σπίτια τους. Εδώ χρειάζεται η έμπρακτη αλληλεγγύη: με τη φυσική μας παρουσία θα αποτρέψουμε τους πλειστηριασμούς και κάθε είδους ληστρική επιδρομή του κράτους στις περιουσίες του καθενός αλλά και στην ψυχή του.

Δεν μιλάμε για ποιότητα δημοκρατίας αλλά για την ελάχιστη αξιοπρέπεια – και αυτό γίνεται μόνο μέσω της αλληλεγγύης.

Μόνοι τους οι αγρότες στους δρόμους – και λοιδορούμενοι, μόνοι τους οι εκπαιδευτικοί, οι ναυτεργάτες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, μόνοι τους οι συνταξιούχοι. Έτσι, όμως, δεν γίνεται προκοπή.

Αφού λοιπόν κόμματα, συνδικάτα, Τύπος, πανεπιστήμια, Τοπική Αυτοδιοίκηση και πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση πρόδωσαν την κοινωνία, οφείλει η τελευταία να επανανακαλύψει τη δύναμή της, τη συσπείρωση δηλαδή των κατατρεγμένων και καταπιεσμένων οχυρωμένη πίσω από την αλληλεγγύη των μελών της. Δεν αρκούν τα συνεργατικά και συνεταιριστικά εγχειρήματα ούτε η κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία∙ πρέπει να βγει ο καθείς από το καβούκι του, αρχίζοντας δειλά-δειλά από τη γειτονιά και τη συνοικία. Για μικρά ίσως πράγματα στην αρχή, που θα τον οδηγήσουν στα μεγάλα, στο να δοθεί ολόκληρος στην ταξική πάλη∙ στο να διώξει τον τύραννο.

του Γιώργου Κ. Σταματόπουλου
Πηγή: Νέο Επίπεδο, Ιούνιος 2017

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Mind Opener

Στην Κορυφή