Απόσπασμα κειμένου από
https://lantzathes.wordpress.com
Κι όμως είσαι εδώ για άλλη μια βάρδια, να φτιάχνεις ακόμα έναν καπουτσίνο λάτε αρτ, να ισορροπείς τα ποτήρια στο δίσκο και να ελίσσεσαι ανάμεσα στον κόσμο σαν ακροβάτης, να φεύγεις για σεζόν χωρίς ρεπό, να κοιτάς την ώρα και να μην περνάει ή να περνάει πολύ γρήγορα χωρίς να το καταλάβεις από την πολλή δουλειά. Οι φτέρνες να σφυροκοπούν, τα χέρια και η πλάτη να πονάνε στα ρεπό. Αλλιώς ξεκίνησες, άλλα όνειρα είχες, κάτι η κρίση κάτι η ανεργία, κάτι το ίδιο το σύστημα τελικά, κάνεις αυτή τη δουλειά για πολύ καιρό. Έγινες αναλώσιμος-η, ξέρεις να διαπραγματεύεσαι ή όχι, μπορεί να είπες ναι σε δουλειές που δεν ήθελες γιατί δεν είχες επιλογή. Οι λογαριασμοί τρέχουν, βοηθάνε οι γονείς ακόμα ή πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος- η σου;
Στη Θεσσαλονίκη η ανεργία στους νέους φτάνει πάνω από 30%, η ανασφάλιστη εργασία δεν υπολογίζεται, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, ειδικά στο χώρο του επισιτισμού, είναι καθημερινό φαινόμενο: δώρα, υπερωρίες, άδειες, είναι πράγματα που δικαιούσαι και μπορεί να μην πήρες ποτέ «γιατί έτσι γίνεται παντού». Οι δικαιολογίες των αφεντικών ποτέ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, άλλα λεφτά έχουν αυτοί, άλλα εμείς. Για αυτούς το 50ρικο δεν είναι τίποτα, για μας είναι ίντερνετ και ρεύμα για ένα μήνα. Νομίζουν ότι τους έχουμε ανάγκη και χωρίς αυτούς και τα λεφτά που μας δίνουν δε θα ζούσαμε. Εμείς όμως ξέρουμε ότι τέτοιες δουλειές βρίσκουμε για πλάκα, γίναμε πια εξπέρ και μάθαμε τι πρέπει να λες κάπου για να σε πάρουν.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν να πούμε όχι στη μαύρη εργασία, να πούμε ναι στη δουλειά με αξιοπρέπεια. Μέσα από το Σωματείο Επισιτιστικών και Τουριστικών Επιχειρήσεων θα δώσουμε τη μάχη μας σε κάθε χώρο δουλειάς, θα πούμε όχι στα αφεντικά που μας μιλάνε σαν να είμαστε σκουπίδια, που μας έχουν στο περίμενε και στο σπαστό, που θέλουν να πουλάμε την προσωπικότητά μας για να βγάλουν λεφτά.
Κι όλα αυτά γιατί σήμερα είμαστε εδώ και φτιάχνουμε ακόμα έναν καφέ ενώ έχει λιακάδα, σερβίρουμε άλλο ένα τραπέζι ενώ βρέχει και θα θέλαμε να είμαστε σπίτι μας. Ξέρουμε ότι η μάχη σήμερα είναι από αυτό το μετερίζι, αλλά δεσμευόμαστε να είμαστε πάντα ενάντια σε αυτό το καταπιεστικό σύστημα. Για μια κοινωνία που δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που τα προϊόντα θα διανέμονται στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του και ο καθένας θα παράγει σύμφωνα με τις δυνατότητές του.
