Νομίζω πως μπορώ να περάσω πολλές ώρες σε ένα αεροδρόμιο. Η φασαρία του είναι αναιμική σαν ησυχία. Καθετί υπάρχει σε κίνηση.
‘Ολα περνούν βιαστικά. Κανείς, τίποτα δεν θα επιμείνει. Ο χώρος καταπίνει τα πάντα. Μαζί και τον χρόνο.
Μπορείς να διαβάσεις, να σκεφτείς. Καθετί είναι τόσο βαρετό που θα αρνηθεί να σε αποσπάσει. Αμα όμως ξεμείνεις για λίγο περισσότερο, κάτι ξαφνικά αλλάζει.
Ο χώρος γίνεται διακριτός, αναγνωρίσιμος. Τα σημεία υπάρχουν σε συγκεκριμένες, αμετακίνητες συντεταγμένες. Το θολό τοπίο χαρτογραφείται από μόνο του.
Παίρνει τη διάσταση κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που λήγει με την αναχώρησή σου. Αυτό που μένει είναι η αίσθηση που σου άφησε η αναπάντεχη κοινωνία. Το κατοικημένο ενδεχόμενο.
Η πικρή γεύση μιας άβολης μεταφοράς. Μια μεταφορά δυστοπίας. Η κοινωνία οργανωμένη ως αεροδρόμιο.
Τα πάντα εδώ στέκουν οριοθετημένα, λειτουργικά. Καθετί εδώ ταυτίζεται με τον σκοπό του. Δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος, όπως δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος.
Καθετί οφείλει να εξοικονομεί. Εδαφος, ενέργεια, δευτερόλεπτα. Ενας χώρος ολοκληρωτικά οργανωμένος. Χωρίς κενά, χωρίς αποστάσεις να περισσεύουν.
Ενας διαρκής διάδρομος σύντομου χρόνου.
Το αεροδρόμιο είναι κωδικοποιημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζει το αντίθετο του ταξιδιού. Να το αναδεικνύει, να το απαλλάσσει από δεύτερες σκέψεις.
Γεωμετρικό και απωθητικό, το αεροδρόμιο σε σπρώχνει προς την πτήση.
Κουρδισμένο στη φοβία της εποχής. Περιφρουρημένο, καταγεγραμμένο. Μια περιοχή που διαρκώς ελέγχει τις διαστάσεις της, που επιβεβαιώνει τα σύνορά της.
Υπόδειγμα εθελούσιας άρσης των ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας. Διαχωρισμένο πάντοτε σε δύο αυστηρά μέρη. Αυτό πριν και αυτό μετά τον έλεγχο.
Αν και ο έλεγχος είναι ο μόνος πραγματικός τόπος στον οποίο κατοικούν τα σώματα του αεροδρομίου.
Εδώ περπατάς διάφανος, διαπερασμένος από βλέμματα της κάμερας, χέρια που ψάχνουν τα πράγματά σου, το σώμα σου. Και μονίμως αυτός ο φόβος όταν περνάς μέσα από τον έλεγχο πως ίσως κάτι να ξέχασες, ίσως κάτι να έκανες, ίσως τελικά να είσαι ένοχος άνευ όρων.
Και αν όχι εσύ, τότε αυτός που έρχεται μετά από εσένα. Η καχυποψία ως μόνο νόμιμο κοινωνικό αντανακλαστικό.
Το αεροδρόμιο είναι μια διαρκής υπενθύμιση πως τίποτα δεν σου ανήκει. Οι τσάντες μπορεί να χαθούν, τα χαρτιά σου να ακυρωθούν, ο αέρας που αναπνέεις είναι φιλτραρισμένος από χίλιες άλλες καθημερινές ανάσες.
Εδώ όλα είναι κοινόχρηστα. Μοιράζεσαι για λίγο τα πάντα με ανθρώπους που δεν ξέρεις την όψη τους. Καθετί υπάρχει για να στρέψει το βλέμμα σου αλλού.
Ετσι ώστε να μην παραδεχτείς αυτό που το αεροδρόμιο όντως είναι. Μια ατελείωτη ουρά -όμοια με γραμμή παραγωγής- που δείχνει προς την κατεύθυνση που επιθυμείς να βρεθείς.
Γρήγορο φαγητό, βιαστικές αγορές, δώρα της τελευταίας στιγμής μπας και σώσεις κάτι από τις προσδοκίες αυτών που σε περιμένουν. Ολα τα αεροδρόμια μιλούν την ίδια γλώσσα.
Διεθνοποιημένες κατασκευές χωρίς χαρακτήρα, παραλλαγές της ίδιας αποστειρωμένης συμμετρίας. Μόνο λίγα ψήγματα εντοπιότητας στα προϊόντα που πουλιούνται ως απόδειξη της παρουσίας σου στις συγκεκριμένες συντεταγμένες.
Σαλάμια και τυριά, αρκουδάκια και σοκολατάκια. Αυτά αρκούν για να ορίσουν την ταυτότητα.
Εδώ όλοι είμαστε περαστικοί. Δεν συνάπτουμε σχέσεις. Μόνο φευγαλέα χαμόγελα και αναιμικά «συγγνώμη να περάσω».
Εδώ οφείλεις να είσαι παροδικός. Οφείλεις να έχει συναίσθηση της παροδικότητάς σου. Ακόμα κι αν ξεμείνεις σε κάποια αλλαγή για ώρα συνήθως απαγορεύεται να ξαπλώσεις σε κάποιο κάθισμα, να δείξεις πως υπάρχεις για λίγο περισσότερο.
Αν και το αεροδρόμιο προσπαθεί να σε πείσει πως είναι το πρώτο βήμα για την πτήση, στην πραγματικότητα στέκει ως ενσάρκωση της πτώσης.
Πτώση σε έναν ρεαλισμό ελέγχου, κατανάλωσης και ανίας. Πτώση σε μια πραγματικότητα δυστοπίας, οργάνωσης και ανθρώπινης απεντόμωσης.
Πτώση τελικά εντός της ιδέας της παροδικότητας. Και κατοχύρωσή της ως μόνης νόμιμης αποσκευής. Κάθε αεροδρόμιο καταλήγει να επικυρώνει το πόσο σύντομο είναι το κάθε ταξίδι.
Γιατί εδώ οφείλεις να έχεις συναίσθηση της παροδικότητάς σου. Εδώ οφείλεις να είσαι περαστικός.
Πηγή: www.efsyn.gr
