Σήμερα παίρνω πτυχίο κι αύριο βγαίνω στην αγορά εργασίας. Αστείο είναι, πως μιας και θα γίνω δάσκαλος, αυτό το οποίο σπούδασα θα το εξασκήσω σε 4-5 χρόνια (στην καλύτερη) από τώρα που μιλάμε. Θα σας πω τι έμαθα τόσα χρόνια ως φοιτητής και τι σκέφτομαι ως ένας άνθρωπος που πλέον βρίσκεται στην ανεργία και δίχως την παραμικρή πιθανότητα άσκησης του επαγγέλματος που αγαπώ και σπούδασα, άμεσα.
Πρώτον, τιμή και δόξα στους σερβιτόρους, στα παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια, στα παιδιά που πασχίζουν να βοηθήσουν τις οικογένειές τους οικονομικά και παλεύουν ταυτοχρόνως να βγάλουν τη σχολή τους και να βγάλουν ένα μεροκάματο. Δε σέβομαι κανέναν καθηγητή Πανεπιστημίου και κανέναν καλλιτέχνη όσο σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους που πασχίζουν καθημερινά για να ελαφρύνουν τις οικογένειές τους και σπαταλούν όλον τους τον κόπο και την ενέργεια σε αυτό.
Δεύτερον, μίσησα τους ανθρώπους που έκαναν κατάχρηση εξουσίας. Που ξέχασαν από πού ξεκίνησαν, που ήταν φοιτητές κι αυτοί κι αντί να συμμερισθούν τα άγχη και τους κόπους των φοιτητών, το μόνο που έκαναν ήταν να έχουν μια στάση αφ’ υψηλού, να κατηγορούν τους φοιτητές για όλα τα κακά ενώ στην ουσία ποτέ δεν έκατσαν από πάνω τους, ποτέ δεν τους βοήθησαν. Ονειρευόμουν ένα Πανεπιστήμιο που θα με γέμιζε πρότυπα αλλά τελικά με γέμισε απογοήτευση. Στην εξουσία φαίνεται και ξεχωρίζει ο καλός από τον κακό άνθρωπο και το ένιωσα στο πετσί μου αυτό.
Στα του μέλλοντος, αυτό που έχω να πω είναι πως είμαστε σε μια εποχή που δυστυχώς ή ευτυχώς θα αναγκαστούμε να κάνουμε δουλειές που ουδεμία συνάφεια έχουν με το αντικείμενό μας αλλά χαλάλι. Η λέξη κλειδί είναι το «χαλάλι». Να πιεστείς, να κουραστείς, να γκρεμοτσακιστείς και να ξανασηκωθείς. Θα σηκώσουμε τον δίσκο, θα μάθουμε να φτιάχνουμε καφέδες, άλλοι πιο τυχεροί μπορεί και να δουλέψουν σε κανένα γραφείο, να σηκώνουν τα τηλέφωνα.
Θα κάνουμε ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδάκια, θα υπάρξουν εποχές δίχως εισόδημα και δίχως ελπίδα στον ορίζοντα, θα υπάρξουν άλλες εποχές που το χαμόγελο θα είναι μόνιμα ζωγραφισμένο, χαλάλι τα πάντα σου λέω! Όποτε είναι να μπω στην τάξη θα μπω. Ας είναι αύριο, ας είναι σε 10 χρόνια.
Ναι, υπάρχει άγχος, πίεση και δυσαρέσκεια. Άνθρωποι που μόλις παίρνουν πτυχίο πνίγονται στην αβεβαιότητα και το στρες. Χαλάλι, όμως. Πάντα θα έχουμε ανθρώπους που θα μας αγαπούν και θα είναι από πίσω μας. Δύσκολη η αγορά εργασίας, απαιτητική και πολλές φορές απάνθρωπη αλλά για όλους θα υπάρξει η στιγμή που θα αλλάξουν τα πάντα. Ναι, είμαι αισιόδοξος και δε γίνεται να μην είσαι! Δε γίνεται να είσαι 22 και να μην λάμπουν τα μάτια σου από όρεξη για εργασία, από όνειρα και φιλοδοξίες.
Χαλάλι κι υπομονή. Όλα θα στρώσουν. Όχι μαγικά, ούτε με ένα ραβδί. Θα τα στρώσουμε εμείς, η αγχωμένη γενιά. Με έμπνευση, με αγάπη και κόπο.
Γράφει ο Ιωάννης Κυράπογλου
Ο Ιωάννης Κυράπογλου έχει το μέλλον στα πόδια του και προς το παρόν ανήκει στους “άνεργους πτυχιούχους”. Πρόσφατα πτυχιούχος, μόνιμα αισιόδοξος, μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του.
Εμείς πιστεύουμε ότι θα γίνει ένας υπέροχος δάσκαλος, ακριβώς όπως το έχει φανταστεί.
Θα τον βρούμε στο blog του να γράφει για όσα τον απασχολούν.