Απόδοση στα ελληνικά: V for Vallia, για το #IforInterview
Αγγλικό άρθρο: http://allthatsinteresting.com
Το 1908, ο Lewis Hine έγινε ο επίσημος φωτογράφος της Εθνικής Επιτροπής Παιδικής Εργασίας. Για τα επόμενα δέκα χρόνια ο Hine φωτογράφιζε παιδιά εργάτες σε όλη τη χώρα, από τη Νέα Υόρκη έως την Καρολίνα του Πίτσμπεργκ, καταγράφοντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες εργάζονταν τα παιδιά. Σε αντίθεση με τους φωτογράφους των ντοκιμαντέρ που επιδιώκουν απλώς να αναδείξουν γεγονότα και συνθήκες, ο Hine είχε έναν πολιτικό στόχο: να τερματίσει την πρακτική της παιδικής εργασίας.
Τότε, οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων σε ολόκληρη τη χώρα αποκόμιζαν σημαντικά κέρδη από την παιδική εργασία και αγωνίστηκαν ενάντια σε οποιεσδήποτε προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις που θα αύξαναν την προστασία των εργαζομένων και κατ’ επέκταση και το μισθό τους. Στην πραγματικότητα, συχνά απειλούσαν και δεν συμμορφώνονταν με τους ήδη υφιστάμενους εργατικούς νόμους, πράγμα που σημαίνει ότι τα στελέχη δεν χαιρετούσαν ακριβώς την παρουσία φωτογράφων όπως ο Hine.
Κατά συνέπεια, ο Hine αντιμετώπισε αντίσταση τόσο από τους αστυνομικούς όσο και τους εργοδότες που τον εμπόδιζαν να εισέλθει στα εργοστάσιά τους, φοβούμενοι πως οι φωτογραφίες θα απειλούσαν ολόκληρη τη βιομηχανία τους, είτε ήταν κονσέρβες είτε βαμβάκι.
Για να μπορέσει να εισέλθει σε αυτές τις εγκαταστάσεις, ο Hine συχνά μεταμφιεζόταν – και αντιμετώπιζε απειλές, ακόμα και απειλές για τη ζωή του, αν τύχαινε να τον ανακαλύψουν.
Αναμφισβήτητα, ο Hine συνέχισε να γυρίζει και να διαδίδει τις φωτογραφίες του παντού: φυλλάδια, περιοδικά, εκθέσεις φωτογραφίας και διαλέξεις. Τελικά, οι εικόνες που παρουσίαζαν κουρασμένα, τραυματισμένα, φτωχά παιδιά βοήθησαν να πείσουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να θεσπίσει και να επιβάλλει αυστηρότερους νόμους που σκοπό είχαν να προστατεύουν τα παιδιά στους χώρους εργασίας αντί να τα εκμεταλλεύονται.
Την εποχή της απογραφής των Ηνωμένων Πολιτειών του 1900, ένα στα έξι παιδιά ηλικίας μεταξύ πέντε και δέκα συμμετείχε στο εργατικό δυναμικό. Στην πραγματικότητα, την εποχή εκείνη η παιδική εργασία αποτελούσε το 20% του συνόλου του εργατικού δυναμικού. Τα περισσότερα εκτός σχολείου και αναλφάβητα, επειδή οι γονείς τους δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τα στείλουν για εργασία, ώστε να βοηθήσουν και να στηρίξουν την οικογένειά τους.
Η Βιομηχανική Επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα να πηγαίνουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις πόλεις, όπου υπήρχε ανταγωνισμός σε εργασία χαμηλού μισθού, σκληρή εργασία.
Πολλές οικογένειες εξαρτώνται από τα παιδιά τους για εισόδημα και χωρίς να υπάρχουν εργατικά συνδικάτα ή κανονισμοί ασφαλείας για την προστασία των παιδιών ως εργατικό δυναμικό, οι εργοδότες ήταν ελεύθεροι να εκμεταλλευτούν αυτή την νέα μορφή εργασίας.
Το 1900, περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι τραυματίστηκαν δουλεύοντας σε εργοστάσια, πολλά από τα οποία ήταν παιδιά. Στην πραγματικότητα, το 50% των συνθηκών της παιδικής εργασίας περιελάμβανε επικίνδυνη εργασία. Στα μηχανήματα ταχείας κίνησης κατακρεουργούνταν χέρια και χάνονταν δάχτυλα∙ εξαντλημένα παιδιά έπεφταν στα μηχανήματα νυσταγμένα∙ κι εκείνοι που περιορίζονταν σε στενούς χώρους πέθαιναν σε εκρήξεις, σπηλιές και πυρκαγιές.
Στη Νέα Υόρκη, οι κρατικοί νόμοι εμπόδιζαν τα παιδιά κάτω των 14 ετών να δουλεύουν σε εργοστάσια. Όμως, σε εργαστήρια που δημιουργήθηκαν σε ιδιωτικές κατοικίες δεν υπήρχαν τέτοιοι κανονισμοί. Έτσι, με τη λήξη της “εργατικής ημέρας” τους, συχνά τα παιδιά έπαιρναν σπίτι μεγάλα πακέτα με ημιτελή ρούχα από τα εργοστάσια, ώστε να τα τελειώσουν στο σπίτι.
Αν τα παιδιά εργάτες της Νέας Υόρκης ήταν τυχερά εργάζονταν σε κτίρια “νέου νόμου”, τα οποία λειτουργούσαν σε πλήρη συμμόρφωση με τους νόμους περί φωτισμού και αερισμού. Πιο συχνά όμως, αυτά τα παιδιά και οι οικογένειές τους – συνήθως μετανάστες – ζούσαν σε ερειπωμένες, υπερβολικά πυκνοκατοικημένες κατοικίες.
Σε μερικά από τα μικρά διαμερίσματα του Μανχάταν, τα παιδιά έφτιαχναν τεχνητά λουλούδια σε αυτοσχέδια εργοστάσια. Ορισμένες οικογένειες έφταναν τα 20 δολάρια την εβδομάδα, αλλά αυτό σήμαινε πως τα παιδιά εργάζονταν μέχρι τις 8μμ, φτιάχνοντας 1700 λουλούδια ημερησίως και την επόμενη ημέρα παρακολουθούσαν το σχολείο.
Εκτός από τα τεχνητά λουλούδια και τις εργασίες ένδυσης, οι γυναίκες και τα παιδιά ξεφλούδιζαν καρύδια στους χώρους εργασίας στο σπίτι.
Συχνά, οι γονείς κρατούσαν τα παιδιά στο σπίτι αναγκάζοντάς τα να κάνουν εργασίας ένδυσης, όπως να ράβουν κουμπιά σε παντελόνια (όπου πολλές φορές πληρώνονταν μόλις 6 σεντς το κομμάτι).
Ανάγκαζαν πολύ μικρά παιδιά να μένουν στο σπίτι και όχι να πηγαίνουν σχολείο, παραβιάζοντας το νόμο, αλλά μόλις το παιδί περνούσε την ηλικία των 14 ετών, οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να επιβάλλουν τους νόμους της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, έως και 10.000 αγόρια ζούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης και κοιμόντουσαν στις σκάλες των γραφείων των εφημερίδων. Μόλις έπαιρναν στα χέρια τους τα φύλλα της ημέρας, παρενοχλούσαν τους πεζούς για χρήματα και συνήθως έβγαζαν 30 σεντς την ημέρα.
Το 1899, ωστόσο, τα αγόρια των εφημερίδων ξεκίνησαν απεργία. Αρνήθηκαν να κρατούν τις εφημερίδες των Joseph Pulitzer και William Randolph Hearst, μέχρι οι εταιρείες να παρείχαν καλύτερη αποζημίωση στο παιδικό εργατικό δυναμικό που ήταν υπεύθυνο για την ευρεία κυκλοφορία των δημοσιευμάτων τους.
Τα “αγόρια-θραύστες”, εκείνα τα παιδιά που εργάζονταν στα ανθρακορυχεία της Πενσιλβανίας, χώριζαν τον άνθρακα από τον σχιστόλιθο με το χέρι. Συνήθως δούλευαν δέκα ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα.
Το άσθμα και τα μαύρα πνευμόνια ήταν σύνηθες μεταξύ των αγοριών και πολλά έχαναν τα άκρα τους όταν έπεφταν στις μηχανές ή τραυματίζονταν θανάσιμα από αναχώματα άνθρακα ή από τους μεταφορικούς ιμάντες.
Παιδιά παίζουν ένα παιχνίδι καρτών έξω από ένα εργοστάσιο.
Η δημόσια κατακραυγή εναντίων των συνθηκών που εργάζονταν τα παιδιά βοήθησε στη δημιουργία ενός νέου νόμου στην Πενσιλβανία που απαγόρευε σε οποιοδήποτε κάτω των 12 ετών να εργάζεται στην πολιτεία ως θραύστης άνθρακα. Ωστόσο, ο νόμος δεν επιβλήθηκε σωστά: οι οικογένειες μερικές φορές πλαστογραφούσαν τα πιστοποιητικά γέννησης έτσι ώστε τα παιδιά τους να μπορούν να συνεχίσουν να βοηθούν στην υποστήριξη της οικογένειας και επειδή η παιδική εργασία ήταν φθηνή και κερδοφόρα, οι εργοδότες συχνά πλαστογραφούσαν αυτά τα έγγραφα.
Τελικά, η νέα τεχνολογία όπως οι μηχανικοί διαχωριστές και οι διαχωριστές νερού, έκαναν τα αγόρια-θραύστες απαρχαιωμένα. Οι υποχρεωτικοί νόμοι για την εκπαίδευση και η αυστηρότερη εφαρμογή των νόμων για την παιδική εργασία, που προήλθαν σε μεγάλο βαθμό από τις φωτογραφίες του Lewis Hine, βοήθησαν να τερματιστεί η πρακτική μέχρι το 1920.
Αλλού, τα παιδιά που εργάζονταν σε εργοστάσια βαμβακιού, όπως αυτό στη Βόρεια Καρολίνα, ήταν συχνά ορφανά. Οι μύλοι απασχολούσαν αυτά τα παιδιά με αντάλλαγμα καταφύγιο, φαγητό και νερό.
Στους μύλους, παιδιά ηλικίας 5 και 6 ετών εργάζονταν δέκα ώρες την ημέρα και έξι ημέρες την εβδομάδα, χωρίς διακοπές. Επιπλέον, ο αέρας γέμιζε με υπολείμματα βαμβακιού προκαλώντας συχνά περιπτώσεις πνευμονικής νόσου.
Τα παιδιά στους μύλους εργάζονταν επίσης ως νάρθηκες, αντικαθιστώντας τα καρούλια στις μηχανές νηματοποίησης (και με κίνδυνο να πέσουν μέσα στο μηχάνημα) ή τύλιγαν τις κλωστές. Γι’ αυτό τον μπελά, τα παιδιά στους μύλους κέρδιζαν 40 σεντς την ημέρα.
Ένα μικρό κορίτσι ξεκουράζεται μετά από μια μεγάλη εργασιακή μέρα.
Εκείνη την περίοδο, τα εργοστάσια δεν ήταν θερμαινόμενα ή κλιματιζόμενα και δεν είχαν επαρκή αερισμό και φωτισμό. Και η πληρωμή δεν ήταν καλύτερη: τα κορίτσια που εργάζονταν στα εργοστάσια ενδυμάτων το 1850, για παράδειγμα, κέρδιζαν μόλις πάνω από 100 δολάρια το χρόνο.
Στις κονσέρβες σαρδέλας του Maine, τα μικρά παιδιά που ονομάζονταν “κόπτες”, είχαν μαχαίρια για να κόβουν τα κεφάλια και τις ουρές των ψαριών. Επειδή οι εργοδότες ενθάρρυναν την επικίνδυνη γρήγορη δουλειά κι επειδή τα ψάρια μπορούσαν να είναι πολύ ολισθηρά, υπήρχαν άφθονοι τραυματισμοί.
Στο Νότο, τα παιδιά εργάζονταν ως καθαριστές στρειδιών σε κονσέρβες πριν και μετά το σχολείο. Οι εργαζόμενοι στα κονσερβοποιία συνήθως εργάζονταν 14 ώρες και ζούσαν σε ειδικά στρατόπεδα που είχαν φτιαχτεί για το εργατικό δυναμικό του εργοστασίου.
Οι μητέρες συχνά έφερναν τα παιδιά τους στα εργοστάσια επειδή δεν είχαν επιλογές φροντίδας. Παρότι τα παιδιά δεν είχαν άδεια εργασίας στα κονσερβοποιία πριν τα 14, τα μικρά παιδιά συχνά βοηθούσαν, αλλά μερικές φορές έπρεπε να κρύβονται αν ένας ερευνητής επιθεωρούσε τους εργοστασιακούς όρους.
Παρόλο που η Εθνική Επιτροπή Παιδικής Εργασίας ιδρύθηκε το 1094, τα παιδιά εργάτες θα έπρεπε να περιμένουν περισσότερα από 30 χρόνια μέχρι να τεθούν σε εφαρμογή περιορισμοί και νόμοι – μερικώς με τη βοήθεια των φωτογραφιών του Hine.
Ο νόμος περί δικαίου των εργασιακών κανόνων, ο οποίος ψηφίστηκε το 1938, έθεσε οριστικά την ελάχιστη ηλικίας απασχόλησης στα 16 έτη (στα 18 για πιο επικίνδυνη εργασία) και περιόρισε τον αριθμό των ωρών που επιτρεπόταν στα παιδιά να εργάζονται – δημιούργησε αποτελεσματικά αυτό που πολλοί θεωρούν δεδομένο σήμερα: την παιδική ηλικία.
Απόδοση στα ελληνικά: V for Vallia, για το #IforInterview
Αγγλικό άρθρο: http://allthatsinteresting.com
© I for Interview team
Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο, να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!
