Πριν από 44 χρόνια, ενάντια σε κάθε πιθανότητα εκείνων των καιρών, χιλιάδες άνθρωποι ανέτρεψαν αυτό που έμοιαζε ακλόνητο. Ανέτρεψαν την ισχύ των όπλων, ανέτρεψαν τον φόβο, ανέτρεψαν τον εφησυχασμό. Χιλιάδες βγήκαν στον δρόμο του αγώνα και της σύγκρουσης, δεκάδες θυσιάστηκαν, εκατοντάδες βασανίστηκαν..
Ένα όνειρο, ένας αγώνας, μία επιθυμία. Η συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια. Σήμερα, όπως και τότε, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο. Όχι γιατί δεν είναι αναγκαίο ή εφικτό, αλλά γιατί έτσι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι. Όσα ψέματα και να επιστρατεύσουν, όσα αστυνομικά σκυλιά και να ξαμολήσουν, όση διχόνοια και να σπείρουν δεν θα καταφέρουν να σβήσουν τη φωτιά που αργά ή γρήγορα θα τους κατασπαράξει. Να παλέψουμε κόντρα στην πνευματική και υλική κοινωνική ένδεια ώστε να κάνουμε το όνειρο ενός κόσμου ισότητας και δικαιοσύνης πραγματικότητα. Σήμερα, ο ξεσηκωμός θα πρέπει να φέρει μια για πάντα το τέλος όλων εκείνων των σαλτιμπάγκων της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και καταπίεσης.
Σήμερα, ο αγώνας για τον ξεσηκωμό οργανώνεται σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γωνιά και ο αγώνας αυτός δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα εξαφανιστεί από προσώπου γης η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
