Λοιπόν θα περιγράψω μια ιστορία που δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την ελληνική πραγματικότητα και δεν έχει καμία σχέση με πιθανά αίτια της θεάρεστης τραγελαφικής φαρσοκωμωδίας πολυχρωματικών θιάσων (γιατί με όποιον βγάλει έστω και ένα χρώμα έξω θα “χεστούμε”, σας το λέω να το ξέρετε) που παρακολουθούμε και βιώνουμε:
Υπάλληλος εταιρείας σε μια εξωτική χώρα του εξωτερικού με ελάχιστα προβλήματα (μεγάλη παρένθεση: το μόνο που ψιθυριζόταν αραιά και που ότι αντιμετώπιζε, ήταν πως επροσωπούνταν από ένα συνονθύλευμα κάτι εθνομηδενιστών, απειροπατριδοκάπηλων -το πρώτο συνθετικό δηλώνει όχι απειρία, έλλειψη πείρας δηλαδή, αλλά το ξαπλωμένο 8 της αριθμητικής- και μικροκομματικομοναδιαίων πολιτικών (0, 1 και ξαπλωμένο 8, σημαντικοί αριθμοί για τα μαθηματικά, με τα οποία φαινόταν ότι δεν είχαν καμιά σχέση οι συγκεκριμένοι τύποι, κλείνει η παρένθεση), με τα καμιά δεκαριά πτυχία και διπλώματα που έχει να του βρίσκονται για να κάνει γραμματειακή υποστήριξη στην υποτιθέμενη κολοσσιαία εταιρεία πολυεθνικού προφίλ που εργάζεται και με το μέλλον του σε αυτή αβέβαιο, επισκέπτεται το τοπικό υποκατάστημα δημόσιας υπηρεσίας, για να παραδώσει απαραίτητα έγγραφα, τα οποία η εταιρεία του πρέπει να υποβάλει για να να μη φάει το υψηλό πρόστιμο, που θα έπρεπε να είχε φάει αν όλα λειτουργούσαν σωστά.
Ο γραφικός μεταμοντέρνας αισθητικής και αρχιτεκτονικής χώρος της υπηρεσίας, αποτέλεσμα παλαιών μεγαλείων του κατασκευαστικού οργασμού περασμένων δεκαετιών, είχε στην είσοδο μια ταμπελίτσα, που ενημέρωνε το κοινό ότι η υπηρεσία λειτουργεί κανονικά για το κοινό 9:00′-13:00′ καθημερινά. Ικανοποιημένος, γνωρίζοντας περίπου την ώρα, κοιτάει το ρολόι και βλέπει 12:30’… Πρόλαβε μια χαρά.
Τίποτα όμως δεν μαρτυρά αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό… Μέσα γίνεται χαμός… Μια σειρά από εξαγριωμένα άδεια γραφεία που δεν ξέρουν ποιο θα “πρωτοεξυπηρετηθεί” από τον έναν και μοναδικό δημόσιο λειτουργό που είναι πολύ, μα πάρα πολύ απασχολημένος, φωνάζουν ότι θέλουν να να εργαστούν, ότι τα έχουν αγοράσει και δεν τα χρησιμοποιούν, ότι τα έχουν μόνο για να ακουμπάνε τους φραπέδες, τα ξεχειλισμένα από αποτσίγαρα τασάκια και κάτι ντοσιέ γεμάτα φακέλους με χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά, αποτέλεσμα του ψηφιακού εκσυγχρονισμού κατά της γραφειοκρατίας.
Ευτυχώς το βιβλίο πρωτοκόλλου έχει γλυτώσει και είναι εκεί ακόμα, ανοικτό στη σελίδα της τελευταίας εγγραφής… Είναι ένας συμπαγής βιβλιόδετος τόμος γιατί προς στιγμήν φοβήθηκε ότι θα άνοιγαν κανένα ηλεκτρονικό μηχάνημα του διαβόλου με καμιά εφαρμογή τύπου excel και θα γινόταν η καταγραφή… Όπως είπα, ο τόμος είναι ακόμα εκεί, δεν έχει φύγει με άδεια τριημέρου και δεν τον έχουν κατασπαράξει τα αγριεμένα άδεια γραφεία που δεν έχουν εξυπηρετηθεί από το πρωί.
Ο φίλος υπάλληλος παραδίδει τα έγγραφα, παίρνει αριθμό του “πρώτου-κώλου” και όπου φύγει φύγει γιατί τα γραφεία έχουν πάρει στο μεταξύ τις καρέκλες στα χέρια, έτοιμα να βιαιοπραγήσουν. Ο λειτουργός στην κοσμάρα του, σκέφτεται ότι μισή ώρα μένει ακόμα σε αυτό το δράμα. Στις 13:00′ θα έχει τελειώσει και αυτή η κοπιαστική εβδομάδα…
Η αλήθεια είναι πως τον καταλαβαίνω… Όχι, πες μου ξέρεις εσύ τι είναι να “κάθεσαι” και να “εργάζεσαι” για το κωλοκράτος 3-4 μέρες και την πέμπτη να μένεις σπίτι ή να κάνεις ψώνια ή να είσαι στο εξοχικό, όχι πες μου ξέρεις; Ξέρεις πόσο βαρύ και βασανιστικό είναι; Εμ δεν ξέρεις, για αυτό ή παρέμεινε άνεργος διατηρώντας σταθερούς τους δείκτες ή δούλευε σαν να μην πω και εγώ πως, για να οικονομάνε κάποιοι επιτήδειοι, μέχρι να μάθεις κάποια στιγμή στο μέλλον.
Η “διδακτική” αυτή ιστορία, δεν αποτελεί την αποκλειστική και μοναδική εικόνα δημοσιών υπηρεσιών (κάποιες από αυτές και κάποιοι από τους λειτουργούς τους προσπαθούν να αποδώσουν τα μέγιστα)… Έχει να κάνει άλλωστε μόνο με κάποιες τριτοκοσμικές χώρες που δεν λειτουργεί τίποτα απολύτως και επαναλαμβάνω δεν συγκρίνεται στο παραμικρό με τη χώρα των σημερινών απογόνων των Αρχαίων Ελλήνων, που κάποιοι ακόμα ονειρεύονται ότι θα ξαναγίνουν ή φαντασιώνονται ότι δεν έπαψαν ποτέ να είναι!
Πηγή: enfo.gr
