Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η υπεύθυνη που μου ανακοινώνει να μην πάω αύριο στη δουλειά γιατί θα πάει άλλος στη θέση μου
Πώς είναι άραγε να βρίσκεις την θέση σου αναρτημένη σε site με αγγελίες εργασίας; Εκτός από άσχημο, σίγουρα είναι και λίγο αστείο.Αύγουστος του σωτηρίου έτους 2015, βρίσκω δουλειά σε αλυσίδα καταστημάτων με καλλυντικά και είδη σπιτιού στην Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα βρίσκω δουλειά σε αλυσίδα καταστημάτων με 4 γράμματα στο μαγαζί τους επί της οδού Αθηνάς.
Στέλνω το βιογραφικό μου, με καλούν στα γραφεία τους στην Ομόνοια, μιλάω με την υπεύθυνη η όποια μου λέει πως η δουλειά μου θα είναι να μεταφέρω τις παραγγελίες του μαγαζιού στην αποθήκη, να βάζω τα πράγματα στα ράφια και να κόβω βόλτες στο μαγαζί για να προσέχω μην κλέψει κανείς κανένα αφρό ξυρίσματος. Θυμάμαι σαν τώρα την λίστα που μας είχανε δώσει με τους υποψήφιους ”κλέφτες”.
Βασικά ήτανε όλοι εν δυνάμει κλέφτες, από έναν 10χρονο έως έναν 85χρονο με μπαστούνι και καταρράκτη. Με καλεί την άλλη μέρα η υπεύθυνη και μου λέει να πάω στο μαγαζί το απόγευμα για να κάνουμε ένα δοκιμαστικό.
Ήρθα, είδα, προσλήφθηκα, που θα έλεγε και ο Ιούλιος Καίσαρας!
Η δουλειά πολύ σκληρή και ακόμα περισσότερο επικίνδυνη. Για να πας τις δεκάδες κούτες στην αποθήκη έπρεπε να κατέβεις μια πολύ λεπτή παλιά ξύλινη σκάλα που έτριζε. Ένα απρόσεκτο βηματάκι και στην καλύτερη θα βρισκόμουν με ανοιγμένο το κεφάλι στα πλακάκια της αποθήκης. Απαγορευόταν να μιλάω με τις συναδέλφους μου, πώς γίνεται να μη μιλάς με κάποιον όταν είστε κάθε μέρα για 8 ώρες στον ίδιο χώρο; Απαγορευόταν να βάζουμε τις τσάντες μας κοντά στα προϊόντα γιατί το αφεντικό πίστευε πως και εμείς θα τον κλέψουμε, άσχετο ότι όλο το μαγαζί ήτανε γεμάτο κάμερες.
Είχα ξεχάσει τι θα πει σαββατοκύριακο διότι δούλευα. Δεν μπόρεσα να ψηφίσω στις εκλογές διότι δούλευα. Κάθε Δευτέρα δούλευα 13 ώρες χωρίς να έχει συμφωνηθεί πιο πριν. Μια Τετάρτη μου είχε μείνει και αυτή κοιμόμουν όλη μέρα για είχα εξαντληθεί από τις υπόλοιπες 6 μέρες. Οι πληρωμές καθυστερούσαν 5-10 μέρες από την προβλεπόμενη ημερομηνία. Δεν έκαναν ούτε καν τον κόπο να μας ειδοποιήσουν για το πότε τελικά θα πληρωθούμε.
Και φτάνουμε σε μια Δευτέρα του Οκτωβρίου. Έχω δουλέψει 13 ώρες, παίρνω τον ηλεκτρικό και πάω σπίτι μου να κάνω ένα μπάνιο, να κοιμηθώ και να ξανασηκωθώ στις 7 για να πάω για δουλειά. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η υπεύθυνη που μου ανακοινώνει να μην πάω αύριο στη δουλειά γιατί θα πάει άλλος στη θέση μου. Με απέλυσαν 32 μέρες μετά χωρίς καμιά αιτιολογία. Την ρώτησα ποιος είναι ο λόγος της απόλυσης, μου απάντησε πως δεν ξέρει και πως αυτό την “έβαλαν” να πει.
Μπαίνω στις αγγελίες μετά από 2-3 μέρες και βλέπω πως όσο δούλευα εκεί, αυτοί ψάχνανε υπάλληλο να με αντικαταστήσει. Αυτό κάνουν ακόμη, κάθε μήνα ψάχνουν υπάλληλο για να τον ξεζουμίσουν και να τον διώξουν μετά. Φαύλος κύκλος.
Εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, χωρίς αποζημίωση, χωρίς αξιώσεις για δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα.
Το κράτος έχει δώσει το δικαίωμα σε αυτά τα καθίκια να το κάνουν αυτό χωρίς να αντιμετωπίζουν απολύτως καμία συνέπεια. Τώρα, 1,5 χρόνο μετά έχω μετανιώσει άσχημα για το ότι δεν τον ”έτρεξα” τότε, όμως όταν σε διώχνουν από την δουλειά σου το πρώτο σου μέλημα είναι να βρεις άλλη, δεν έχεις καθαρό μυαλό για να δεις πως θα κινηθείς. Εκτός του ότι και οι υπηρεσίες του κράτους δε σε βοηθάνε και ιδιαίτερα.
Γράφει ο Νίκος Βραχασωτάκης
