Προφανώς και δεν πρόκειται για κάποιου είδους βαθυστόχαστη αλήθεια, το γεγονός ότι κάθε επαγγελματική επιχείρηση που δεν σερβίρει screwdrivers (on the rocks ή άνευ), πιτόγυρα ή κρέπες, στο εν Ελλάδι περιχαρές τρελλοκομείο, διατηρεί στα φανερά γουρουνάκι-κουμπαρά, δια αποταμίευσιν οβολών για το (φτου κακά!) απευκτέο λουκέτο. Παρ’ όλα αυτά, το κομμάτι της νεολαίας που επιλέγει σπουδές μάνατζερ, διοίκησης επιχειρήσεων, ψυχολογίας (με ειδίκευση στην διαχείριση(!) εργατικού δυναμικού) κι άλλες, που οδηγούν σε συναφή χρήσιμα «επαγγέλματα», ακόμη και στις μέρες μας, είναι ουδόλως ευκαταφρόνητο. Θα μπορούσε να πει κάποιος, ελαφρά τη καρδία, «μα τι διάολο έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί;».
Η απάντηση, ωστόσο, είναι πιο απλή απ’ ό,τι ίσως φανταζόμαστε.
Αυτό που έχουν, λοιπόν, «στο μυαλό τους» είναι ο,τιδήποτε, εδώ και περίπου δυόμιση δεκαετίες, τούς «φύτεψε» μ’ «εκσυγχρονιστικό» ταραταζούμ στο μυαλό η εξουσία. Εν ολίγοις, στα χωράφια πηγαίνει «ο Αλβανός», υδραυλικός και σοβατζής θα γίνει «ο Ρωσοπόντιος» και πάει (κ)λέγοντας. Δεν ήτο απλώς ζήτημα οικονομικών απολαβών – ας μη λησμονούμε, πως «στις καλές εποχές» ένας πλακάς, επί παραδείγματι, κέρδιζε διόλου ευκαταφόνητα ποσά. Ήταν, περισσότερο, ζήτημα «status», «prestige» κι άλλων γελοίων, φραγκολεβαντίνικων εκφράσεων.
Προφανώς και δεν τρελάθηκα, καθ’ όσον πόντιξ ευφορούμενος από αισθήματα απέχθειας έναντι της κάθε είδους μισθωτής σκλαβιάς. Ωστόσο, είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει κάποιος, το γεγονός, ότι ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι, θεωρεί αφελώς πως αν παραμείνεις άοκνος, χαροκόπος στα άνωθι καταστρώματα του Τιτανικού, ακούγοντας βιόλες, βιολοντσέλα και κοντραμπάσο, ο καλός θεούλης Ποσειδώνας θα σoυ ψιθυρίσει στα ώτα «δεν ήγγικεν η ώρα σου ακόμη τέκνον μου για τις αγκάλες του υγρού μου βασιλείου». Των γαρ ηλιθίων απείρων γέννεθλα, που έλεγε κι ο Σιμωνίδης.
Γιατί αν δεν έχει προοπτική επαγγελματικής αποκατάστασης, ο κατέχων τα «άχραντα μυστικά» της διοίκησης επιχειρήσεων, σε μια επικράτεια που δεν υπάρχουν πια και… πολλές επιχειρήσεις προς διοίκηση, ποιος έχει; Οικονομία, η νέα θρησκεία με τους «διάκους», τους «παπάδες» και τους «καρδιναλίους» της.
Θα μου πείτε, βεβαίως, πως υπάρχουν και τα «Ηλύσια Πεδία» τής εκτός των συνόρων βορειοευρωπαϊκής «πραγματικότητας». Κι αυτό το παραμυθάκι, όμως, έλαβε για τα καλά τέλος, μιας και του τέλεψε η χύτρα με τα χρυσά φλουριά και του απόμεινε μονάχα ο ασχημομούρης, κοντοκλώτσης δράκος. Χμμ… μιας που είπαμε για διοίκηση επιχειρήσεων, τί να κάνει άραγε εκείνος ο «σύντροφος»;
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016
