Κόκκινο
Κάθε βράδυ διαβάζω την Joan Didion να γράφει για το θάνατο και κάθε πρωί ένα εκατομμύριο άνθρωποι (μαζί τους κι εγώ) οδηγούν και γράφουν μηνύματα στο τσατ. Οδηγώ μπροστά απ’ το δημοτικό θέατρο Πειραιά. Μπροστά είναι μαζεμένοι εκατοντάδες μαθητές. Κάποιου είδους εκδρομή. Και ξαφνικά, ενώ είμαστε σταματημένοι στο φανάρι, ξεκινάει ένα άγριο ξύλο μεταξύ μισής…