Περπατούσα σε μια επαρχιακή νησιωτική χώρα εκτός Ελλάδος. Εκεί που οι μόνοι που δεν έχουν στην κατοχή τους μεταφορικό μέσο είναι κατά κύριο λόγο υπερβολικά φτωχοί κάτοικοι ή μετανάστριες και μετανάστες. Δεν είχα αμάξι, ούτε καν ποδήλατο. Πηγαινοερχόμουν με τα πόδια τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα.
Τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί διαρκώς τα αυτοκίνητα κόβαν ταχύτητα κάθε φορά που με βλέπαν, σταματούσαν, με κοιτούσαν διερευνητικά, άλλοτε με ρωτούσαν, άλλοτε δεν τους κοίταζα και έφευγαν. Αυτό επαναλαμβανόταν με μαθηματική ακρίβεια καθημερινά και τους 3 μήνες της παραμονής μου. Όταν το συζήτησα με μια ντόπια φίλη μου, μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα αρχίσει να καταλαβαίνω, πως πιθανόν “κοιτάνε να καταλάβουν αν πουλάς ή όχι”.
Πιθανολογώ πως οι διαστάσεις αυτής της περίπτωσης ήταν δύο: αφού περπατάω μόνη μου κάτι θέλω. Ή αφου περπατάω και δεν έχω αμάξι είμαι ξένη. Άρα μπορεί να πουλάω.
Στο διάστημα αυτό με σταμάτησαν και άντρες που φαίνονταν ευγενικοί, παππούδες που ακούγονται καλοπροαίρετοι και ρωτούσαν αν θέλω να με πάνε κάπου να μην κουράζομαι.
Από τη φύση μου ψοφάω για ψιλή κουβέντα με ανθρώπους που δεν ξέρω, μ’ αρέσει να κατασκευάζω ανθρωπολογικούς χάρτες μέσα στο κεφάλι μου και μ’αρεσει να ακούω τους άλλους. Θα ήταν τέλεια να μπορούσα να μπω να πιάσω κουβέντα με κάνα μπάρμπα να μου πει ιστορίες από τη ζωή του, ποιά εποχή είναι καλή για κλάδεμα ή να μιλήσουμε για τη θάλασσα. Δεν το έκανα ποτέ γιατί φοβόμουν πως το πιθανότερο θα ήταν να καταλήξω στην καλύτερη με κάποιο χέρι πάνω στο μπούτι μου.
Σκηνή 2. Ηλεκτρικός Αθήνα.
Ένας ψηλός άντρας νομίζω ότι τρίβεται πάνω μου. Φοβάμαι πως δεν είμαι υπερβολικά βέβαιη, έτσι κάνω το γνωστό κόλπο: προσπαθώ να μετακινηθώ για να καταλάβω αν έγινε καταλάθος. Μετακινούμαι και σε λίγα λεπτά αντιλαμβάνομαι πως ξανά, τρίβεται στην πλάτη μου.
Κάνω μια φανερή έκφραση δυσανασχέτισης διότι δεν έχω κατακτήσει ακόμα μέσα στα μέσα εκείνο το επίτευγμα της γυναίκας που όταν την παρενοχλούν φωνάζει,όπως η χθεσινή φοιτήτρια μέσα στο λεωφορείο της Θεσσαλονίκης. Έτσι ζητάω από τον μπροστινό μου με νόημα να μου κάνει χώρο ζητώντας κατά έναν τρόπο τη βοήθεια του.
Σε τρία κλάσματα του δευτερολέπτου ο τύπος από τον οποίο ζήτησα βοήθεια παίρνει θάρρος και με παρενοχλεί εντελώς φανερά σε σχέση με τον πρώτο.
Σκηνή 3. Μέρες αργότερα.
Βρίσκομαι σε ένα μπαρ μια ξένης χώρας, ένα νεαρό αγόρι μιας κοντινής παρέας που δεν μιλάει ούτε εκείνο την γλώσσα προσπαθεί να με προσεγγίσει με σπαστά αγγλικά. Η καταγωγή του είναι από μια χώρα που με ενδιαφέρει ερευνητικά, του το λέω και ανταλλάσουμε αριθμούς εξηγώντας του πως θα του πάρω συνέντευξη. Μέχρι το επόμενο πρωί βρίσκομαι βομβαρδισμένη από μηνύματα που κινούνται μεταξύ του γλυκαναλάτου και του χυδαίου και όταν δεν βρίσκουν ανταπόκριση καταλήγουν στο ” I wanna fuck you”.
Αναρωτιέμαι συχνά γιατί άνθρωποι διαφόρων φύλων επιμένουμε να εκλαμβάνουμε τις αφηγήσεις τέτοιων φαινομένων ως “υπερβολικές” και “εξαιρέσεις”. Γράφω αυτό το κείμενο χωρίς να θέλω να μιλήσω με καμία ορολογία, ούτε από επιθυμία να στηλιτεύσω τα φαινόμενα. Γράφω αυτό το κείμενο διότι θεωρώ πως έχει αξία να μιλήσω για το συναίσθημα μου και το βίωμα μου ως άνθρωπος που νιώθω να συρρικνώνομαι διαρκώς στην προσπάθεια μου να προστατευτώ. Συρρικνώνομαι ως προσωπικότητα στο δρόμο γιατί δεν πρέπει να μιλήσω και να μην κινδυνεύσω.
Συρρικνώνομαι στην προσπάθεια μου μήπως παρεξηγηθώ πως ψάχνομαι ή φανώ υπερβολικά διαχυτική.
Γίνομαι περισσότερο σεβαστή αν αναφέρω πως έχω σχέση πράγμα που νιώθω πως με μειώνει και βρίσκω απόλυτα προσωπικό για να το αναφέρω με το καλησπέρα. Συρρικνώνομαι καθώς βλέπω πως το να ανταλλάξω ένα τηλέφωνο, για μια όχι μικρή μερίδα κόσμου, σημαίνει πως εκχωρώ το δικαιώμα στον άλλον να θεωρήσει πως του έδωσα πράσινο φως για όλα, άρα καλύτερα να προσέχω χίλιες φορές. Προσέχω να μην φλερτάρω γιατί αν φλερτάρω σημαίνει πως πρέπει να τα κάνω όλα. Κυρίως όταν μιλήσω για όλα αυτά, ξαφνικά ακούγομαι τρομακτική. Μοιάζω με γυναίκα απλησίαστη και εύθικτη και κυρίαρχα αντιερωτική.
Και ντρέπομαι ακόμα να μιλάω. Μετράω διπλά τις λέξεις μου, μήπως ακουστούν υπερβολικές ή υπερβολικά “γυναικείες”, μήπως γίνουν κλισέ και θυματοποιημένες.
Φοβόμαστε να ακούσουμε τη λέξη σεξισμός διότι νιώθουμε πως αυτός απειλεί τους γαμάτους εαυτούς μας, αρνούμαστε να δούμε και να ακούσουμε από φόβο μήπως έχουμε υπάρξει και εμείς κάτι από όλα αυτά.
Κανείς μας δε γεννήθηκε με επαναστατικά γαλόνια. Όμως. Νιώθω στα αλήθεια μεγάλη αδικία που εγώ διαρκώς συρρικνώνομαι, από τον δρόμο μέχρι τον έρωτα, και εσύ απαντάς στη σμίκρυνση της προσωπικότητας μου με τεράστιες λέξεις όπως “υπερβολή”.
