Λίγα λόγια κατατοπιστικά πριν γράψω τα γεγονότα που μου εξιστόρησαν:
Το Crew Department (Τμήμα Πληρωμάτων) είναι ένα από τα σημαντικότερα τμήματα σε μια Ναυτιλιακή Εταιρία. Είναι αυτό που διαχειρίζεται όλες τις αλλαγές των ναυτικών (προσωπικού) που πρέπει να γίνονται ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε λιμάνι του κόσμου για τα πλοία της εταιρίας. Κανονίζει τα εισιτήρια τους και τη διαμονή τους, «κλείνει» και διευθετεί τα συμβόλαια των πληρωμάτων και τις λεπτομέρειες για το κάθε μπάρκο τους και σε γενικές γραμμές ασχολείται με όλες τις πτυχές του ανθρώπινου παράγοντα πάνω σε ένα εμπορικό πλοίο. Επομένως έχουμε να κάνουμε με το πλέον νευραλγικό κομμάτι σε μια Ναυτιλιακή εταιρία, τόσο από πλευράς σπουδαιότητας, αλλά επιπλέον και από άποψης συνολικού budget, αφού ο μισός προϋπολογισμός του κάθε πλοίου αφορά έξοδα σχετικά με τα πληρώματα.
Οι εργασιακές συνθήκες στις ναυτιλιακές εταιρίες, όσο κι αν φαντάζουν ιδανικές ή προνομιακές για όσους βρίσκονται έξω από το χορό, είναι ιδιαίτερα σκληρές, ειδικότερα σε τμήματα που δεν απασχολούν Μηχανικούς ή υπαλλήλους Τεχνικής Κατάρτισης (όπως είναι δηλαδή τα λογιστήρια, το IT, το Crew, κλπ). Έχουν πάντα εξοντωτικά ωράρια (με το 9ωρο να είναι το καθιερωμένο minimum και τις μόνο απλήρωτες υπερωρίες ατελείωτες), με μισθούς που δε ξεπερνούν τα 1,300€ το μήνα για τους υπαλλήλους χαμηλής κλίμακας (ακόμα και με μεταπτυχιακό ή με χρόνια προϋπηρεσίας). Ταυτόχρονα βέβαια το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των υπαλλήλων αυτών και των υψηλότερων στελεχών είναι τεράστιο και αγεφύρωτο: η “πλέμπα” ή αυτοί που τραβάνε το κουπί ή πιο απλά οι αναλώσιμοι, φτάνουν να αμείβονται από 3 έως και 7 φορές λιγότερο από το “εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό” ή τους καρεκλοκένταυρους που απολαμβάνουν ακόμα και έξτρα προνόμια (συχνά μπόνους, γραφειάρες και ανέσεις, προσωπική θέση πάρκινγκ κλπ).
Έπειτα από την εισαγωγή μου για το περιβάλλον των Ναυτιλιακών, θα περάσω στην εξιστόρηση των γεγονότων, όπως τα μοιράστηκε μαζί μου πρώην εργαζόμενος μίας από τις μεγαλύτερες και πιο «επιθετικές» εταιρίες του κλάδου -παγκοσμίως! Μου αφηγήθηκε την δική του εμπειρία που αφορά κατά κύριο λόγο την (πρώην) προϊσταμένη του στο Crew Department, η οποία και αποτέλεσε το μοναδικό λόγο παραίτησής του.
Σχετικά με το προφίλ της:
Η κυρία αυτή ξεκίνησε ως Γραμματέας στην εν λόγω εταιρία (με πτυχίο στα Παιδαγωγικά) περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Με τον καιρό, οι γνώσεις της και η προσφορά της εκτιμήθηκαν τόσο ώστε να καταφέρει πολύ γρήγορα να ανελιχθεί στην ιεραρχία και συγκεκριμένα στο Crew Dept. όπου και επί μία δεκαετία εκτελούσε χρέη Assistant Crew Manager. Μετά από την παραίτηση του Crew Director και του έτερου Assistant Crew Manager, τέθηκε αυτή, προ τριετίας, ως μόνη επικεφαλής του τμήματος.
Για χρόνια η συμπεριφορά της είναι προκλητική, ερειστική, αντιεπαγγελματική προς τους υφισταμένους της.
Δεν έκανε ποτέ φιλίες, δε σέβονταν τα εργασιακά δικαιώματα, δεν είχε τρόπους, χρησιμοποιούσε το πιο “ψαγμένο” υβρεολόγιο της πιάτσας και του λιμανιού, ήταν απότομη στους τρόπους της, δε συγχωρούσε ποτέ λάθη, εισηγούνταν απολύσεις αρκετά συχνά (ανεξάρτητα αν δε γίνονταν δεκτές πάντα οι εισηγήσεις της λόγω του πρώην ελαστικού Crew Director) και αρκετοί υπάλληλοι παραιτούνταν λόγω της αποτρόπαιας συμπεριφοράς της. Η φωνή της ακούγονταν σε όλο το ισόγειο του πολυτελούς 4όροφου κτιρίου της εταιρίας, που αποτελούνταν από άλλα 4 τμήματα.
Παρατσούκλια της : «Νταβάς» και «Νταλικέρης»
Με το που ανέλαβε τα ινία του τμήματος η μορφή του τέρατος διογκώθηκε σε ασύλληπτο βαθμό! Με “το καλημέρα” και με αφορμή απολύσεις που επήλθαν στην εταιρία, λόγω πρόσκαιρης κρίσης στα φορτηγά πλοία, απέλυσε σε διάστημα 2 μηνών το μισό περίπου τμήμα, δηλαδή πάνω από 12 άτομα, ενώ η προτροπή της διοίκησης αφορούσε 20 άτομα στο σύνολο της εταιρίας. Οι συγκεκριμένες απολύσεις σχετίζονταν με υπαλλήλους που της είχαν ήδη μπει στο μάτι από πριν και έτσι πήρε το αίμα της πίσω, τονίζοντας στους υπόλοιπους “ποιος είναι το αφεντικό” και όπως κομπάζοντας δήλωσε ίδια:
«Τώρα εγώ θα γ@μάω και θα δέρνω εδώ μέσα»
Οι προσβολές ξεπερνούσαν (κι εξακολουθούν να ξεπερνούν από ο,τι μαθαίνει) κάθε όριο μεταξύ αξιοπρέπειας και εξευτελισμού.
«Να πας να φας μωρή χοντρή, μη σου λείψει»
«Θέλεις να πας στο χωριό ρε βλαχαδερό φθινοπωριάτικα, να μαζέψεις ελιές;»
«Τι σημαίνει έχεις οικογένεια ρε κωλόπαιδο και θες να φεύγεις στην ώρα σου, κωλοδημόσιε; Αν δε φροντίσεις για τα πληρώματά σου, θα σε πηδήξω»
Τα περιστατικά συνέβαιναν σε καθημερινή βάση και σχεδόν ανά πάσα στιγμή. Όταν τύχαινε να πάρει άδεια ή ήταν απασχολημένη σε κάποιο meeting, μόνο τότε το γραφείο ζούσε «ανθρώπινες» στιγμές.
Πολλοί ήταν οι υπάλληλοι που ακολούθησαν εθελούσια το δρόμο της εξόδου, δηλώνοντας παραίτηση. Κάποιοι από αυτούς -οι πιο τυχεροί- έχοντας εξασφαλίσει πρώτα κάποια δουλειά σε άλλη ναυτιλιακή (σε αυτούς ανήκει και ο αρχικός αφηγητής των γεγονότων), ενώ κάποιοι άλλοι δεν άντεξαν την πίεση και αποσύρθηκαν στο σπίτι τους. Όσοι δεν έχουν ακόμη παραιτηθεί, σε επικοινωνία που διατηρεί μαζί τους, του εκμυστηρεύτηκαν ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που διαμαρτυρήθηκαν στη Διοίκηση με κάποιο τρόπο (σχετικά χαλαρό-διακριτικό τρόπο βέβαια) και επιπλέον, κάποιοι από τους αποχωρήσαντες την ηχογράφησαν (τη Μάνατζερ “Νταβάς”), παρουσιάζοντας το υλικό στα ανώτερα κλιμάκια, των οποίων όμως δεν ίδρωσε και ιδιαίτερα το αυτί τους. Φημολογείται ότι έχει «ράμματα» για τη γούνα πολλών στην εταιρία και κανένας δεν τολμά πράξει τα δέοντα ή να την κουνήσει από τη θέση της.
Κάποια στιγμή, ορισμένοι υπάλληλοι από τους νεότερους στην εταιρία, αποφάσισαν να κινητοποιηθούν δραστικότερα και να απειλήσουν ακόμα και με στάση εργασίας. Σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι τέτοιο, σαφώς και η κατάσταση που θα δημιουργούνταν θα ήταν πολύ κρίσιμη για τα πληρώματα και για την ίδια τη Ναυτιλιακή. Οι παλιότεροι συμβούλεψαν πως μια τέτοια κίνηση “δε θα είχε αποτέλεσμα” και πως το καλύτερο που είχαν να κάνουν οι υπάλληλοι του Crew Dept. ήταν “να κάτσουν στα αυγά τους” γιατί το 1000άρικο δε θα το βρουν εύκολα εκεί έξω αν τους απολύσουν!
Οι υπόλοιποι τελικά «μάσησαν». Έκαναν πίσω και τα 3-4 άτομα που έμειναν ζεστοί στην ιδέα, στο τέλος ούτε και αυτά δε θέλησαν να παίξουν το κεφάλι τους. Εφόσον η κινητοποίηση δε θα είχε μαζικότητα, το νόημα της στάσης εργασίας έχανε την ουσία του. Περί ορέξεως ουδείς λόγος και η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται!
Ναυτιλιακές λοιπόν ε;
Σχεδόν μηδαμινή φορολόγηση με εθελούσια – που ακούστηκε! – εθελούσια φορολογία ανά πλοίο (GREEK TAX VOLUNTARY PAYMENT: που δε ξεπερνά τα 25,000€ το χρόνο για ένα πλοίο δεκαετίας) και…
- πάνω από 60 φοροαπαλλαγές, με έδρα τα Marshal ή τα Cayman Islands (μόνο οι διαχειρίστριες εταιρίες βρίσκονται εν Ελλάδι)
- υποχρεωτική μίνιμουμ 9ωρη απασχόληση
- ατέλειωτες και πάντα απλήρωτες υπερωρίες για την πλειοψηφία των υπαλλήλων τους
- απαράδεκτες, απάνθρωπες και αντεργατικές πρακτικές που περνούν “στα ψιλά” εν΄ονόματι ενός χιλιάρικου που φαντάζει πλέον εξωπραγματικό στην αγορά εργασίας
Το παραπάνω περιστατικό είναι προφανώς ένα από τα εκατοντάδες που συμβαίνουν στο χώρο των Ναυτιλιακών εταιριών. Όσο οι σκλάβοι τραβούν κουπί και δε βγάζουν άχνα στις γαλέρες των λογιστηρίων και λοιπών γραφείων, τόσο τα τύμπανα θα χτυπούν ρυθμικά και η κάθε νέα εκμετάλλευση θα αποτελεί άλλη μια συνήθεια, άλλη μια σκληρή πραγματικότητα.
Γράφει ο Sandinista-poucho (SP)
