Ρατσιστική συμπεριφορά δημόσιων λειτουργών | Ως πότε;

Δυο πε­ρι­στα­τι­κά ό­που ι­διαί­τε­ρα ευά­λω­τοι πρό­σφυ­γες α­ντι­με­τω­πί­στη­καν με ρα­τσι­στι­κό τρό­πο α­πό δη­μό­σιους λει­τουρ­γούς, ήρ­θαν στην ε­πι­φά­νεια τις τε­λευ­ταίες μέ­ρες. Πε­ρι­στα­τι­κά ε­ξορ­γι­στι­κά που προ­βλη­μα­τί­ζουν.

Την Πα­ρα­σκευή 21 Σε­πτεμ­βρίου, στη μία πε­ρί­που το με­ση­μέ­ρι, στην αυ­λή του πε­ρι­φε­ρεια­κού γρα­φείου Ασύ­λου Αττι­κής, του υ­πουρ­γείου Με­τα­να­στευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής, οι υ­πάλ­λη­λοι εί­δαν μια γυ­ναί­κα που πε­ρί­με­νε να ε­ξυ­πη­ρε­τη­θεί, να λι­πο­θυ­μά. Τα πε­ρι­στα­τι­κά ε­πι­λη­πτι­κών ή λι­πο­θυ­μι­κών ε­πει­σο­δίων εί­ναι συ­χνά στην υ­πη­ρε­σία. Οι αι­τού­ντες ά­συ­λο εί­ναι συ­νή­θως τα­λαι­πω­ρη­μέ­νοι και με ε­πι­βα­ρυ­μέ­νη υ­γεία και γι’ αυ­τό υ­πάρ­χει συ­νερ­γα­σία με τους Για­τρούς του Κό­σμου, που πε­ριο­ρί­ζε­ται ω­στό­σο α­πό Δευ­τέ­ρα έως Πέ­μπτη.
Οι υ­πάλ­λη­λοι κά­λε­σαν το Ε­ΚΑ­Β, αλ­λά με­τά α­πό δυο ώ­ρες, κα­θώς δεν εί­χε φτά­σει και η κα­τά­στα­ση της γυ­ναί­κας χει­ρο­τέ­ρευε, α­πευ­θύν­θη­καν στο 401 Στρα­τιω­τι­κό Νο­σο­κο­μείο που βρί­σκε­ται α­πέ­να­ντι.

Εκεί, στα ε­ξω­τε­ρι­κά ια­τρεία ο για­τρός, που οι νο­ση­λευ­τές υ­πέ­δει­ξαν ως αρ­μό­διο, δή­λω­σε ό­τι έ­χουν ε­ντο­λή να μη δέ­χο­νται αλ­λο­δα­πούς. Το Ε­ΚΑΒ έ­φτα­σε μια ώ­ρα με­τά και η γυ­ναί­κα με­τα­φέρ­θη­κε τε­λι­κά σε νο­σο­κο­μείο, ό­που της πα­ρα­σχέ­θη­κε η α­να­γκαία φρο­ντί­δα. Η ι­στο­ρία της έ­γι­νε γνω­στή έ­να μή­να με­τά, στις 21 Οκτω­βρίου.

Να ση­μειώ­σου­με ό­τι το 401 δια­θέ­τει τμή­μα Επει­γό­ντων Πε­ρι­στα­τι­κών που λει­τουρ­γεί κά­θε μέ­ρα σε 24ω­ρη βά­ση και ό­πως ρη­τά δη­λώ­νε­ται και στην ι­στο­σε­λί­δα του, ε­κτός α­πό τα ε­πεί­γο­ντα πε­ρι­στα­τι­κά α­ξιω­μα­τι­κών, ο­πλι­τών, στε­λε­χών της α­στυ­νο­μίας, υ­παλ­λή­λων του ΓΕΣ, εν ε­νερ­γεία και συ­ντα­ξιού­χων, και με­λών της οι­κο­γέ­νειάς τους, γί­νο­νται δε­κτοί και πο­λί­τες ε­φό­σον δια­κο­μί­ζο­νται α­πό το Ε­ΚΑΒ. Ήταν στοι­χειώ­δες ια­τρι­κό κα­θή­κον να ε­ξε­τα­σθεί η λι­πό­θυ­μη γυ­ναί­κα και οι υ­πο­δο­μές υ­πήρ­χαν. Η πε­ρί­πτω­σή της, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την ε­θνι­κό­τη­τά της, ή­ταν ε­πεί­γου­σα και δεν θα ε­πι­βά­ρυ­νε στο πα­ρα­μι­κρό το νο­σο­κο­μείο, που βρί­σκε­ται σε ε­τοι­μό­τη­τα συ­νε­χώς. Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη το ρό­λο του στρα­τού, αλ­λά και της α­ε­ρο­πο­ρίας και του ναυ­τι­κού στο προ­σφυ­γι­κό, δια­τα­γή α­πο­κλει­σμού των αλ­λο­δα­πών δεν μπο­ρεί να πη­γά­ζει α­πό α­νώ­τε­ρα κλι­μά­κια και μάλ­λον α­πη­χεί νοο­τρο­πίες συ­γκε­κρι­μέ­νων λει­τουρ­γών υ­γείας.

Η ε­ξύ­βρι­ση α­πό τον α­στυ­νο­μι­κό δεν α­πο­τε­λεί ε­ξαί­ρε­ση

Στη Μό­ρια, πριν λί­γες μέ­ρες, η­λι­κιω­μέ­νη γυ­ναί­κα που πε­ρί­με­νε στην ου­ρά για το συσ­σί­τιο, δέ­χτη­κε αι­σχρή λε­κτι­κή ε­πί­θε­ση α­πό α­στυ­νο­μι­κό, ε­νώ τρεις συ­νά­δελ­φοί του πα­ρα­κο­λου­θού­σαν α­πα­θείς. Στο σχε­τι­κό βί­ντεο πα­ρα­τη­ρεί κα­νείς τον τό­νο κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας που έ­χουν τα λό­για του α­στυ­νο­μι­κού, τη γυ­ναί­κα που δεν α­ντι­δρά α­μέ­σως, αλ­λά και τους αν­θρώ­πους κά­θε η­λι­κίας που στρι­μώ­χνο­νται σε ου­ρές και πε­ρι­μέ­νουν για ώ­ρες. Ση­μά­δια ό­τι δεν ή­ταν η κα­κιά στιγ­μή, ό­τι δεν ή­ταν η ε­ξαί­ρε­ση. Τυ­χαία το πε­ρι­στα­τι­κό κα­τα­γρά­φη­κε α­πό την ι­τα­λι­κή δη­μό­σια τη­λεό­ρα­ση που γύ­ρι­ζε ε­κεί ντο­κι­μα­ντέρ.

Στη Μό­ρια την ευ­θύ­νη για το συσ­σί­τιο έ­χει ο στρα­τός, οι πρό­σφυ­γες στή­νο­νται για ώ­ρες, τρεις φο­ρές την η­μέ­ρα, σε πε­ριο­ρι­σμέ­νο χώ­ρο, με α­πο­τέ­λε­σμα να δη­μιουρ­γού­νται ε­ντά­σεις αλ­λά, βέ­βαια, και με­γά­λη α­πελ­πι­σία. Το συ­γκε­κρι­μέ­νο πρό­βλη­μα μπο­ρεί να λυ­θεί ά­με­σα, ορ­γα­νώ­νο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό μία ε­στίες δια­νο­μής, ό­πως έ­χει ή­δη ε­πι­ση­μαν­θεί στους υ­πεύ­θυ­νους. Δεν έ­χει, ό­μως, α­κό­μα λυ­θεί. Ο συ­γκε­κρι­μέ­νες α­στυ­νο­μι­κός έ­χει τε­θεί σε δια­θε­σι­μό­τη­τα, δια­τάχ­θη­κε Ε­ΔΕ για τον ί­διο και τους τρεις συ­να­δέλ­φους του που πα­ρα­κο­λου­θού­σαν, ε­νώ και οι τέσ­σε­ρις α­πο­μα­κρύν­θη­καν α­πό τη Μό­ρια.

Όσοι έ­χουν δου­λέ­ψει για με­γά­λο διά­στη­μα σε χώ­ρους φι­λο­ξε­νίας προ­σφύ­γων α­νοι­χτούς, και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σε χώ­ρους κλει­στούς, ξέ­ρουν πό­σο εύ­κο­λα δη­μιουρ­γού­νται ε­ντά­σεις, αλ­λά και πό­ση ευαι­σθη­σία και αλ­λη­λεγ­γύη χρειά­ζε­ται να νιώ­θουν ε­κεί­νοι και ε­κεί­νες που δεν εί­ναι πρό­σφυ­γες, ε­κεί­νοι και ε­κεί­νες που δια­χει­ρί­ζο­νται τα πράγ­μα­τα ή πε­ρι­φρου­ρούν το χώ­ρο. Πό­σο εύ­κο­λα γλι­στράς στο ρό­λο του δε­σμο­φύ­λα­κα και στην α­δια­φο­ρία. Οι α­στυ­νο­μι­κοί, που συ­χνά χρειά­ζε­ται να έ­χουν ι­σχυ­ρή πα­ρου­σία, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι δεν έ­χουν την α­πα­ραί­τη­τη πλαι­σίω­ση α­πό την υ­πη­ρε­σία τους, δεν ε­πι­λέ­γο­νται βά­σει των ει­δι­κών προ­σό­ντων που α­παι­τού­νται.

Ωστό­σο, ξέ­ρου­με και ό­τι δεν εί­ναι ό­λοι ί­διοι.

Όπως και οι για­τροί στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία και στις πρω­το­βάθ­μιες δο­μές δεν εί­ναι ό­λοι ί­διοι. Για­τί ή­ταν ε­κεί­νοι που στα χρό­νια των μνη­μο­νίων σή­κω­σαν το βά­ρος της πε­ρί­θαλ­ψης των α­να­σφά­λι­στων, Ελλή­νων και αλ­λο­δα­πών, και τώ­ρα συ­νε­χί­ζουν, ε­νι­σχυ­μέ­νοι στο πλαί­σιο των πα­ρεμ­βά­σεων του υ­πουρ­γείου Υγείας, σε συν­θή­κες που συ­χνά πα­ρα­μέ­νουν σκλη­ρές. Η λι­πό­θυ­μη γυ­ναί­κα βρή­κε φρο­ντί­δα, για­τί πλέ­ον ό­λοι ό­σοι δια­θέ­τουν Α­ΜΚΑ, Έλλη­νες και αλ­λο­δα­ποί, έ­χουν πρό­σβα­ση στις δη­μό­σιες δο­μές υ­γείας, ό­πως α­νε­ξαρ­τή­τως Α­ΜΚΑ τα παι­διά έως 18 ε­τών και ό­σοι αλ­λο­δα­ποί δια­θέ­τουν χαρ­τιά. Στα ε­πεί­γο­ντα, ε­ξάλ­λου, βρί­σκουν πε­ρί­θαλ­ψη ό­λοι α­νε­ξαι­ρέ­τως.

Το πε­ρι­στα­τι­κό με την λι­πό­θυ­μη γυ­ναί­κα στο 401 έ­γι­νε γνω­στό για­τί ή­ταν πα­ρό­ντες και πα­ρού­σες οι υ­πάλ­λη­λοι της υ­πη­ρε­σίας α­σύ­λου, το πε­ρι­στα­τι­κό με την η­λι­κιω­μέ­νη πρό­σφυ­γα στη Μό­ρια έ­γι­νε γνω­στό για­τί υ­πήρ­χε η ει­κό­να ι­τα­λι­κού τη­λε­ο­πτι­κού συ­νερ­γείου. Όταν οι ευά­λω­τοι α­σθε­νείς εί­ναι μό­νοι, ό­μως, ό­ταν οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες γί­νο­νται αό­ρα­τοι, έ­γκλει­στοι σε δο­μές χω­ρίς συ­νε­χή κοι­νω­νι­κό έ­λεγ­χο ή προ­σφεύ­γουν σε δο­μές που μοιά­ζει να ε­πι­τρέ­πουν την α­νά­πτυ­ξη ρα­τσι­στι­κών α­ντα­να­κλα­στι­κών και δεν ε­ξα­σφα­λί­ζουν έ­λεγ­χο των υ­πη­ρε­σιών που πα­ρέ­χο­νται, εύ­κο­λα γί­νο­νται και πα­ρα­μέ­νουν θύ­μα­τα.

Ανά­γκη συ­νε­χούς ε­πι­μόρ­φω­σης

Η στά­ση των α­στυ­νο­μι­κών α­να­δει­κνύει την α­νά­γκη συ­νε­χούς ε­πι­μόρ­φω­σης του προ­σω­πι­κού του σώ­μα­τος αυ­τού, την α­νά­γκη εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού σε βά­θος, δια­δι­κα­σίας που μπο­ρεί να ξε­κι­νά α­πό τα μι­κρά και κα­θη­με­ρι­νά. Υπάρ­χουν γυ­ναί­κες και ά­ντρες στην α­στυ­νο­μία, ό­πως υ­πάρ­χουν και στο λι­με­νι­κό και σε άλ­λα σώ­μα­τα α­σφα­λείας, που α­πέ­δει­ξαν και α­πο­δει­κνύουν ό­τι δεν εί­ναι η κα­τα­στο­λή το μέ­σο ά­σκη­σης των κα­θη­κό­ντων τους. Αυ­τή η νοο­τρο­πία, ω­στό­σο, χρειά­ζε­ται να εν­θαρ­ρυν­θεί συ­στη­μα­τι­κά και ό­λοι να ε­λέγ­χο­νται κα­θη­με­ρι­νά, να ε­πι­λέ­γο­νται σε ευαί­σθη­τες θέ­σεις με συ­γκε­κρι­μέ­να κρι­τή­ρια και να μη θεω­ρού­νται τό­ποι, ό­πως η Μό­ρια, χώ­ροι αγ­γα­ρείας ή α­πλώς ευ­και­ρίες για έ­να ε­πι­πλέ­ον ε­πί­δο­μα.

Οι πρό­σφυ­γες α­πό τη Μέ­ση Ανα­το­λή, την υ­πο­σα­χά­ρια Αφρι­κή, το Αφγα­νι­στάν, άλ­λες χώ­ρες, έρ­χο­νται και θα συ­νε­χί­σουν να έρ­χο­νται στην Ευ­ρώ­πη. Εί­ναι πρό­σφυ­γες πο­λέ­μου, ε­κεί­νου που προ­βάλ­λε­ται στα δελ­τία των ει­δή­σεων με τα ε­ρει­πω­μέ­να σπί­τια, αλ­λά και των οι­κο­νο­μι­κών πο­λέ­μων που ε­ρη­μώ­νουν ο­λό­κλη­ρες χώ­ρες και α­πο­σιω­πώ­νται. Εί­ναι ευ­θύ­νη της πο­λι­τείας, αλ­λά και του κα­θε­νός και της κα­θε­μιάς α­πό μας, να τους στη­ρί­ξου­με, να μην ε­πι­τρέ­που­με σε κα­νέ­ναν να τους στε­ρεί την α­ξιο­πρέ­πειά τους.

Πηγή: http://epohi.gr

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!