Από τα λόγια στις πράξεις είναι τελικά πολύ μακρύς ο δρόμος.
Κι όσο ωριμάζει ο νους μας μεσα στην χρονοδύνη της καθημερινότητάς μας, τόσο μεγαλώνει η πραγματική απόστασή μας από τις πράξεις.
Και δεν είναι μόνο που μακραίνει ο δρόμος, αλλά είναι που το ώριμο μυαλό μας τον γεμίζει πλέον παρακλάδια , ίσα για να κοντοσταθείς και να ξαναπείς τα λόγια που σε πάνε, χάνοντας κι άλλο χρόνο, πολύτιμο.
Όσο μεγαλώνεις χρονικά, τόσο πιο πολύ βουλιάζεις στο βάλτο «του ασφαλούς».
Όσο μαθαίνεις στα πολλά, τόσο αρνείσαι να θυμηθείς ότι η ζωή «συμβαίνει» και με λίγα.
Κι όσο ανέχεσαι όσα σε γδέρνουν, τόσο σμιλεύεσαι και γίνεσαι σταδιακά και εσύ μια μαριονέτα ξύλινη.
Η υπομονή τελικά είναι αρετή μόνο όταν υπάρχει σχέδιο, στρατηγικό πλάνο.
Η σκέτη υπομονή είναι μία ελεεινή υπεκφυγή.
Είναι θεμιτό να κάνεις υπομονή για να πλησιάσεις τον στόχο σου.
Αν δεν έχεις όμως στόχο, είσαι απλά ένα γρανάζι που υπομονετικά θα γυρνάει τρίζοντας για όσο αντέξει ο χρόνος.
Οπότε για σήμερα, το πρόβλημα εντοπίστηκε. Το πρόβλημα δεν είναι η υπομονή, είναι η «έλλειψη πλάνου».
Βαθιές ανάσες και ειρώνεια για να αντεχθούν τα αβάσταχτα.
Ως τότε, ψιτ, ε εσύ χαρτογιακά από το απέναντι γραφείο, άντε και γαμήσου.
Αμάντα Πατσοπούλου
(Αρχική δημοσίευση: knottystory.wordpress.com)
