Από το FB profile της Eleni Takou
Μία προσωπική ιστορία success story
Το καλοκαίρι του 2007, γυρνώντας από το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στη Γαλλία, κάποιοι εκλεκτοί φίλοι και καθηγητές από το Πάντειο (όπου είχα κάνει το πρώτο μου μεταπτυχιακό) μου πρότειναν να κάνω αίτηση για δουλειά στη γραμματεία του ΠΜΣ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας.
Ξεκίνησα να δουλεύω στη γραμματεία του μεταπτυχιακού το Σεπτέμβρη του 2007. Το μεταπτυχιακό λειτουργούσε από το 2004 με ευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδότησης (ΕΠΕΑΚ) οπότε υπήρχε η δυνατότητα να προσληφθεί κάποιος με σύμβαση έργου για να λειτουργεί τη γραμματεία.
Στο μεταπτυχιακό δεν υπήρχαν ούτε τα στοιχειώδη, πχ δεν υπήρχε καν μηχανοργάνωση. Δουλέψαμε όμως συλλογικά και με μεράκι, και καταφέραμε σε ένα χρόνο να το στρώσουμε. Το καλοκαίρι του 2008 ήταν έτοιμη η μηχανοργάνωση και έγινε και η πρώτη ορκωμοσία – όπου ορκίστηκα κι εγώ.
Οι πληρωμές είχαν τις γνωστές καθυστερήσεις κάποιων μηνών, αλλά στο τέλος πάντα έρχονταν και ήταν πάντα τα συμπεφωνημένα. Όμως, το ΕΠΕΑΚ τέλειωνε στα τέλη του 2008. Γνωρίζοντας το πλαίσιο λειτουργίας των συμβάσεων έργου δεν είχα φυσικά καμία περαιτέρω αξίωση. Εντούτοις, η τότε πρυτανεία κάλεσε τα μεταπτυχιακά του Παντείου που βρίσκονταν στο ίδιο καθεστώς και μας διαβεβαίωσε ότι θα βρεθεί λύση χρηματοδότησης για το 2009 από τον προϋπολογισμό του Παντείου, δεδομένου ότι η εργασία μας ήταν απαραίτητη για τη εύρυθμη λειτουργία των μεταπτυχιακών.
Οι μήνες περνούσαν, συνεχίσαμε να δουλεύουμε προχωρώντας σε διοικητικές πράξεις, υπογραφές, πέρασμα βαθμολογιών στη μηχανοργάνωση, όντας ουσιαστικά φαντάσματα.
Κάποια στιγμή μου παραδόθηκε ένα ένταλμα δέσμευσης του ποσού για τη σύμβασή μου υπογεγραμμένο από το λογιστήριο του Παντείου και με έγκριση της Πρυτανείας, οπότε σκέφτηκα ότι το θέμα θα λυθεί. Ωστόσο πέρασε και το καλοκαίρι του 2009 και άρχισαν να τίθενται επιτακτικά θέματα διαβίωσης.
Το φθινόπωρο του 2009, έπειτα από αλλεπάλληλες πιέσεις, η τότε προϊσταμένη Οικονομικού του Παντείου με διαβεβαίωσε ότι θεωρεί τη σύμβασή μου παράνομη και δεν προτίθεται να με πληρώσει.
Μαζί με μία συνάδελφο από άλλο τμήμα προχωρήσαμε σε αγωγή εναντίον του Παντείου. Η πρώτη εκδικάστηκε δύο χρόνια αργότερα το Μάρτιο του 2011. Ο πρόεδρος του Ειρηνοδικείου είπε τότε χαρακτηριστικά «για να καταλάβω, πρόκειται για υπογεγραμμένη και εκτελεσμένη σύμβαση; Κι εδώ τι κάνουμε ακριβώς;».
Μόλις επιδόθηκε η απόφαση, το Πάντειο άσκησε έφεση. Μαζί με έναν αγαπημένο φίλο και καθηγητή μου, πήγαμε να δούμε τον αντιπρύτανη οικονομικών υποθέσεων, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι έχω δίκιο αλλά «ποιος θα πάρει την ευθύνη ώστε να μην κάνει έφεση το Πανεπιστήμιο;». «Φαντάζομαι εσείς, που είστε και ο αρμόδιος Αντιπρύτανης», του απάντησα με αφέλεια, ήμουν μικρή τότε βλέπετε.
Το Πάντειο φυσικά έκανε έφεση, και η δικάσιμος ορίστηκε για το 2015. Εμείς δεν πήγαμε καν στο δικαστήριο, παρασταθήκαμε διά του δικηγόρου – και το δικαστήριο φυσικά αποφάνθηκε ότι υπογεγραμμένη και εκτελεσμένη σύμβαση, ε, μάλλον πρέπει να τους πληρώσουν τους ανθρώπους.
Η απόφαση καθαρογράφτηκε το 2016, και το Πάντειο επιτάχθηκε για τα συγκεκριμένα ποσά. Έκτοτε ξεκινάει το κρυφτό με τα τηλέφωνα. Ο δικηγόρος μας κατάφερε να βρει 2-3 φορές στο τηλέφωνο την Προϊσταμένη Οικονομικού, η οποία κάθε φορά τον διαβεβαιώνει ότι «ναι, έχετε δίκιο, σε μερικές μέρες θα το έχουμε λύσει» – για να εξαφανιστεί μετά και να σταματήσει να σηκώνει τα τηλέφωνα.Δεδομένου ότι έχουν περάσει 10 χρόνια πλέον και πρόκειται για δημόσιο πανεπιστήμιο, είχαμε πει να μην εμπλέξουμε δικαστικό επιμελητή να προχωρήσει σε κατάσχεση – αν και εντέλει αυτό φαίνεται ότι θα γίνει.
Πέρα από την προσωπική φθορά και ταλαιπωρία, όλη αυτή η ιστορία είναι ενδεικτική της απόλυτης αρνησιδικίας που βιώνει στην καθημερινότητά του όποιος ζει σε αυτή τη χώρα.
Όταν ήμουν πιτσιρίκα, λόγω οικογενειακών συνθηκών, ήμουν αναγκασμένη να περνάω πολλές μέρες το χρόνο σε δημόσια νοσοκομεία. Θυμάμαι πόσο σιχαινόμουν όλους αυτούς τους κάφρους που με το παραμικρό «θα φέρναν τα κανάλια». Όμως τους κάφρους δεν τους γεννάει κάποια ιδιαιτερότητα του ελληνικού dna, τους γεννάει η απόλυτη αναλγησία της διοίκησης, που είναι δομικά στημένη ώστε να σε διαλύει σαν προσωπικότητα.
Αν εγώ που μέσα στα χρόνια που πέρασαν ήμουν επαρκώς τυχερή να δομήσω ένα δίκτυο κοινωνικών και επαγγελματικών σχέσεων και να μην παραμείνω στην ανεργία για παραπάνω από μερικούς μήνες, που κάτι σκαμπάζω από το τέρας της γραφειοκρατίας για να μπορώ να απαντάω όταν μου μιλάνε για ΧΕΠ, εντολές πληρωμής και νομιμότητες συμβάσεων, που στο δικαστήριο εμφανίστηκαν και 10 συμφοιτητές μου και 2 καθηγητές να δείξουν συμβολικά ότι ένα πανεπιστημιακό τμήμα είναι μαζί μου – αν εγώ πρέπει να βάλω δικηγόρο για να κάνει δύο δικαστήρια, δικαστικό επιμελητή να κάνει την κατάσχεση και στο τέλος να απευθυνθώ και στο site του Φλαμπουράρη, και όλα αυτά για μια υπογεγραμμένη και εκτελεσμένη σύμβαση, φανταστείτε την απελπισία του μέσου διοικούμενου, του μακροχρόνια άνεργου, του άστεγου, του μη εγγράματου.
Το μόνο που μπορεί να σώσει αυτόν τον τόπο από την πολλαπλασιαζόμενη καφρίλα είναι μία στοιχειώδης ασφάλεια δικαίου. Αλλά δυστυχώς αυτά συνεχίζουν να είναι ψιλά γράμματα…
