Βρέθηκα πρόσφατα να συνοδεύω ένα συγγενή μου σε μια ταχυδρομική εταιρεία, προκειμένου να στείλει ένα δέμα. Μέσα σε ένα στενόμακρο χώρο, προέκταση της αποθήκης, μπροστά από τους γυμνούς τοίχους και πίσω από το σαπισμένο πάγκο, χωρούσαν δύο γυναίκες ανάμεσα από χαρτιά και πακέτα. Η θέα που ήταν υποχρεωμένες να αντικρίζουν κάθε μέρα, εκτός από της μούρες μας, ήταν μια θολή τζαμαρία προς τη στενή στοά, στολισμένη με διαφημιστικές ανακοινώσεις, κολλημένες με σιλοτέιπ, ευτυχώς προσανατολισμένες προς τα έξω, επιβαρύνοντας έτσι το μάτι τους μόνο με τη λευκή πίσω όψη τους. Η μία από τις δύο γυναίκες ήταν μια φιγούρα γύρω στα πενήντα, που μάλλον έφαγε πολλά χρόνια εκεί μέσα παρέα με τον πάγκο· από αυτές που πέρυσι την κάλεσε μια μέρα το αφεντικό για να της πει, με θλιμμένο ύφος, ότι αν δεν δεχθεί να ρίξει το μισθό της στα 500 ευρώ θα αναγκαστεί να την απολύσει και να προσλάβει άλλη και δέχθηκε, γιατί ήταν και πενήντα και ποιος θα την πάρει και είχε και παιδιά και λογαριασμούς και ενοίκιο.
Αυτή, λοιπόν, η κυρία εμφανώς ζοχαδιασμένη, χωρίς να δείχνει καμία πρόθεση να κρύψει την κούραση και την κακή διάθεσή της μας είπε κοφτά πού να βάλουμε διεύθυνση, πού να υπογράψουμε και πόσο να πληρώσουμε, χωρίς μακιγιάζ, “παρακαλώ” και ψέυτικα χαμόγελα. Και επειδή τα ψεύτικα χαμόγελα αρέσουν στα αφεντικά και τους πελάτες, το σχόλιο, που βγήκε αβίαστα και φυσικά από τα χείλη του συγγενή μου, η συνείδηση του οποίου έχει καθοριστεί εδώ και τριάντα χρόνια, μέσα από αυτήν ακριβώς την
εναλλαγή ρόλων από αφεντικό σε πελάτη και από πελάτη σε αφεντικό, ήταν:
«Εγώ, αν ήμουν το αφεντικό της, θα την απέλυα!». Ούτε καν: «Αν ήμουν το αφεντικό, θα έφτιαχνα τις συνθήκες εργασίας σε αυτή την τρύπα πιο ανθρώπινες, μπας και καταφέρω να εκβιάσω και κανά χαμόγελο ή καμιά «Καλημέρα» (με 500 ευρώ)».
Γιατί εκεί που η συνείδηση του πελάτη βλέπει έλλειψη χαμόγελου, η συνείδηση του εργάτη βλέπει έλλειψη καλοριφέρ, κλιματιστικού και πόρτας τουαλέτας σε μια τρύπα δύο επί πέντε (και 500 ευρώ).
Γιατί μπορεί οι εργασιακές σχέσεις να κατρακυλούν από το κακό στο χειρότερο, μπορεί να αναγκάζεσαι να δεχθείς την όποια σκατοδουλειά, με τις όποιες συνθήκες εργασίας, με τα όποια ψίχουλα, μπορεί να σέρνεις την απλήρωτη ΔΕΗ στην τσάντα και τον θυμό στο βλέμμα, αλλά τα αφεντικά και οι πελάτες απαιτούν να στέκεσαι μπροστά τους με το χαμόγελο στα χείλη, κάθε μέρα και κάθε ώρα και να ρωτάς χαρούμενος/η:
«Πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω, παρακαλώ;».
Όχι, λοιπόν. Δεν θα χαμογελάμε! Όποιος βιώνει την καθημερινή του εκμετάλλευση ως τέτοια, όχι μόνο δικαιολογείται, αλλά είναι υποχρεωμένος να αντιστέκεται στον εξευτελισμό, που τον θέλει να δείχνει και πόσο το ‘φχαριστιέται…
classwar-01_xamogela
Πηγή: https://anarxeio.gr