Δε σου αρέσει αυτή η δουλειά, ποτέ δεν την ήθελες άλλωστε. Αλλά αποφάσισες να τη δεχτείς στα πλαίσια της λογικής σκέψης , προς χάριν της «αποκατάστασής» σου. Ένιωθες ότι δεν υπήρχε περιθώριο (οικονομικό κυρίως) για ατέρμονη αναζήτηση εργασίας . Σκέφτηκες βέβαια ότι θα είναι κάτι προσωρινό, που σίγουρα θα εμπλούτιζε το βιογραφικό σου θετικά και ότι συνεπώς αξίζει να κάνεις υπομονή, γιατί η ανεργία δεν είναι εύκολη, καθόλου.
Πέρασαν οι μήνες και συνειδητοποίησες ότι πολλοί θα έκαναν ανείπωτα πράγματα για να πάρουν τη θέση σου. Έτσι φορτώθηκες και με λίγες τύψεις για το επίμονο και ανικανοποίητο εγώ σου. Αμφισβήτησαν ακόμα και την αμεροληψία της πρόσληψής σου, τόσο πολύ θαύμαζαν προφανώς το επίτευγμά σου. Τους αγνόησες αλλά προβληματίστηκες με το συναίσθημά σου, αυτό που έντονα δυσανασχετούσες ενώ είχες όσα οι άλλοι προσπαθούσαν με μανία να επιτύχουν. Αναρωτήθηκες «τι συμβαίνει με σένα» που απλά δε σου αρέσει να σπαταλάς 10 ώρες εργασίας σε ένα τόσο αδιάφορο αντικείμενο και τελικά, αμφισβήτησες τον εαυτό σου και τον τρόπο σκέψης σου.
Προσπάθησες να εξηγήσεις στους δικούς σου ανθρώπους πως η δουλειά δεν είναι απλά ένα εισόδημα ή ένα status. Προσπάθησες να τους πεις ότι δε σπούδασες για να αποκτήσεις απλά τον τίτλο «απόφοιτος» , ότι σπούδασες με αγάπη για το συγκεκριμένο αντικείμενο. Σπούδασες με την ελπίδα ότι δε θα πηγαίνεις με τα μούτρα ξινισμένα σε μια τυχαία δουλειά όπως οι πολλοί. Οραματίστηκες πως, αγαπώντας ένα αντικείμενο, η δουλειά δε θα μπορεί να γίνει «δουλεία» μα θα είναι περισσότερο «δημιουργία». Προσπάθησες να εξηγήσεις ότι τελικά πειράζει να μη σου αρέσει η δουλειά σου, πως σε ενοχλεί που δεν αφήνεις κάτι ουσιώδες πίσω στο τέλος της κάθε ημέρας. Τόσος μόχθος για το τίποτα. Ένα τσουβάλι αριθμοί, αναλύσεις και ρηπόρτα για τους «στόχους» της εταιρείας μα ποτέ τους δικούς σου.
Οι γονείς «σε ένιωθαν», λόγω της έμφυτης αγάπης που έχουν για σένα, αλλά ποτέ δε μπόρεσαν να σε παροτρύνουν με κατεύθυνση το ρίσκο. Σου λένε ακόμα και σήμερα πως είσαι τυχερός –και άξιος βέβαια- και πως το παιδί της κύρα – Τέτοιας ακόμα ψάχνει για δουλειά. Γι αυτό «πρέπει να κάτσεις στα αυγά σου». Τότε ήσουν πολύ μικρός/η για να ξέρεις καλύτερα από αυτούς, τώρα είσαι πολύ μεγάλος/η για να τα παρατήσεις όλα, λένε.
Ώρες-ώρες νιώθεις σαν ποντικός που τρέχει άσκοπα μέσα σε έναν μεταλλικό τροχό. Μόλις ανέβηκες πάνω στον τροχό, αυτός άρχισε να γυρίζει και αναπόφευκτα ξεκίνησες να τρέχεις για να κρατηθείς πάνω του. Δε σκέφτηκες ποτέ ότι αν θες μπορείς απλά να πηδήξεις μακριά και να σταματήσεις το τρέξιμο. Και αφοσιωμένος στο γύρισμα του τροχού, άργησες να καταλάβεις ότι δεν είναι ο τροχός το πρόβλημα σου, αλλά είναι το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος εξαρχής για να ξεκινήσεις να τρέχεις για να τον κινείς.
Κατά καιρούς, απευθύνθηκες σε φίλους ελπίζοντας σε λίγη κατανόηση, συνομηλίκους γνωστούς ή ακόμα και συμφοιτητές σου, αλλά η έλλειψη εισοδήματός που υπέφεραν οι ίδιοι είχε ήδη σκοτώσει τα δικά τους όνειρα και έτσι με επικριτικό -αλλά πάντα φιλικό- ύφος σου υπέδειξαν ότι προφανώς είσαι αχάριστος.
Πέρασαν τα χρόνια και βολεύτηκες, συμβαίνει ξέρεις αυτό.
Κάθε φορά που ετοιμαζόσουν να κάνεις την απόδρασή σου από την εμετική ρουτίνα, λες και ο εργοδότης το μυριζόταν και με μικρές ενέσεις 50ευρου ή 100ευρου ή με αναδιοργάνωση καθηκόντων σε αποσπούσε από το στόχο σου. Κάθε μικρή μισθολογική αύξηση, σε έσπρωχνε δέκα βήματα πάλι μακριά από την έξοδο. Έγινες τόσο καλός στη δουλειά σου που κατόρθωσες το σχεδόν ακατόρθωτο, να γίνεις «απαραίτητος» και έτσι παγιδεύτηκες διπλά, αιώνια πάνω στον τροχό να τρέχεις, μέσα σε ένα κλουβί με κλειστή πλέον τη πόρτα.
Η οικονομική κρίση σε αποτελείωσε. Άκουγες πλέον ξεδιάντροπα, «τι ανάγκη έχεις εσύ;», «έχεις ιδέα τι συμβαίνει εκεί έξω;» και πάει λέγοντας. Για όλα τα εργασιακά δεινά της χώρας, εσύ έπρεπε να τηρήσεις σιωπή παραπόνων. Μπροστά στην ανεργία και την αστάθεια που έπληξε του συμπολίτες σου, όλοι περίμεναν πως θα συνετιστείς , πως θα αρχίσεις και εσύ να λες «Δόξα τω Θεώ, δουλίτσα έχουμε!» και έφτασε η αηδία να καταγραφεί στο πρόσωπό σου σαν ουλή από ατύχημα.
Η δυσανασχέτησή σου μετατράπηκε σε υπόκωφο θυμό και τα περιστασιακά ξεσπάσματά σου έγιναν πλέον μια συνεχής κατάσταση αδιαφορίας.
Δε νευριάζεις μαζί τους. Τελικά δε φταίει η δουλειά και δε φταίει ούτε η κρίση. Τα ‘χεις βάλει με σένα, ξεκάθαρα. Εξοργίζεσαι που επέτρεψες στον εαυτό σου να γίνει ένα έρμαιο των συνθηκών και των συγκυριών. Έχεις τόσο τσαντιστεί με σένα που αφέθηκες να γίνεις όλα όσα κορόιδευαν τα αντιδραστικά σου νιάτα. Ένας δειλός, ένας βολεμένος, ένας άνθρωπος που παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση των ονείρων του. Τι χειρότερο από τη λάσπη της σιγουριάς; Τι εξευτελιστικότερο από τη συγκατάβαση των αξιών σου; Κέρδισες έναν σίγουρο μισθό και μια εγγυημένη δυστυχία. Έργο παραγόμενο ανούσιο και ‘συ να ζεις τη Μέρα της Μαρμότας από το πρωί μέχρι το σχόλασμα, εδώ και χρόνια.
Τόσα χρόνια τρέξιμο πάνω στον τροχό σε έκαναν να χάσεις όλο το απόθεμα της δυναμικής σου ενέργειας. Οι 3,5 δεκαετίες που κουβαλάς στη πλάτη σου δεν είναι δικαιολογία για τις αποφάσεις σου. Το γνωρίζεις καλύτερα από όλους αυτό αλλά το κρύβεις , έτσι δεν είναι;
Ακόμα και τώρα, πνιγμένος από τα νεύρα σου, δειλιάζεις. Φοβάσαι μη πληγώσεις τους άλλους, προσπαθείς «να σεβαστείς» την εποχή που διανύουμε. Πότε θα ανασηκωθείς και θα φωνάξεις πως δεν σε ενδιαφέρει πώς ορίζουν το «είμαι καλά» όλοι οι υπόλοιποι;
Δεν είσαι καλά. Ποτέ δεν ήταν καλά τα πράγματα από όταν έπιασες αυτή τη γαμημένη δουλειά, κι ας πληρώνεσαι αρκετά για να το βουλώνεις. Πότε θα στείλεις στο διάολο όλους αυτούς που σε καθησυχάζουν κάθε φορά με ένα «Εσύ δε θα έπρεπε να μιλάς, δες τι γίνεται εκεί έξω!»
Πότε θα είναι η στιγμή αυτή που θα μπορέσεις να πράξεις αυθόρμητα, όπως παλιά;
Μία ηλιόλουστη μέρα, φαντασιώνομαι πως, θα μαζέψεις τα άκρως απαραίτητα πράγματά σου από το γραφείο και απλά θα αποχωρήσεις από το κτίριο. Χωρίς παραίτηση, χωρίς εξηγήσεις. Απλά μια μέρα θα γίνεις ένα με αυτό που «γίνεται εκεί έξω». Χωρίς θεωρίες, χωρίς υπεραναλύσεις, χωρίς σενάρια αντιμετώπισης, θα γίνεις όσα σε φοβίζουν. Ήρεμα και σχεδόν ανώριμα, θα τα τινάξεις όλα στον αέρα, για να σωθείς. Για να σώσεις ό,τι απέμεινε από το μυαλό σου, πριν βυθιστείς στη λάσπη ολοσχερώς. Ό,τι απέμεινε από την ευτυχία.
