Είμαστε η γενιά που…
Millennials, σου λέει μετά. Ωραίος ορισμός, ψαρωτικός θα έλεγα, για τη γενιά που γεννήθηκε μεταξύ του 1980 και του 2000. Η γενιά Υ, οι άνθρωποι που θα καθορίσουν την πορεία του κόσμου, εκείνοι που γεννήθηκαν σε θρυλικές εποχές, πλασμένοι για μεγάλα πράγματα και για να αλλάξουν το ρου της ιστορίας.
Πότε γελάμε, θα ρωτήσεις εύλογα. Κι όμως, το υλικό υπάρχει. Βαθιά θαμμένο, αλλά υπάρχει. Και πώς να μην πέσει στα Τάρταρα. Ανάθεμα τι έχουν τραβήξει κι αυτοί οι Millennials.
Κουράγιο, όνειρα, εξυπνάδα και δημιουργικότητα, χαρίσματα καταποντισμένα κάτω από τόνους απελπισίας και βιογραφικών για ψωρομισθούς της τάξης των 300 και με μεγάλη τύχη 500 ευρώ σε μια κοινωνία που δεν προσαρμόστηκε στο πώς να μην είναι αδηφάγος (ή αδηφάγα για τη μοντέρνα ελληνική), παρά τους χαλεπούς καιρούς.
Είμαστε η γενιά που στα χρόνια της ευφορίας μεγάλωσε με το πρότυπο της by default τακτοποιημένης ζωής. Μια ομαλότητα που κανείς δεν μπορούσε να χαλάσει. Γονείς παραδείγματα προς μίμηση, που έφτιαξαν τη ζωή τους χωρίς να στερηθούν πολλά, γλεντούσαν κι έβαζαν και κάτι στην άκρη. Ποιος δε θυμάται άραγε τα σχολικά βιβλία που εκθείαζαν την τέλεια ισορροπία ποιότητας ζωής κι αποταμίευσης;
Είμαστε όμως κι η γενιά που βασίστηκε πως θ’ αλλάξει τον κόσμο (όπου αλλάζω τον κόσμο συμπληρώστε ανεβάζω το κασέ μου όντας μη ικανός) βάσει των κονέ και της μίζας, του μπάρμπα στην Κορώνη και της απολαβής χωρίς ιδρώτα. Δυστυχώς, δεν ήταν καν μεμονωμένο το συμβάν. Το τίμημα και αυτής της κατάχρησης πληρώνουμε μέχρι σήμερα και θα ήταν καλύτερο να μην το ξεχάσουμε, προς γνώση και συμμόρφωση, όταν οι αγελάδες ξαναπαχύνουν στη μικρή μας χώρα.
Ο δρόμος «σπουδές-δουλειά-ανταμοιβή-αυτοκίνητο-σπίτι-οικογένεια-ξεκούραση» έχει μετατραπεί στον γεμάτο εμπόδια κατσικόδρομο «σπουδές-αποτυχημένη αναζήτηση εργασίας-ξανά σπουδές-ξανά ανεργία-μισθός της πλάκας-χρέη-επιστροφή στο πατρικό-ούτε κουβέντα για κάτι πιο μόνιμο» (ιδίως αν δεν υπάρχει και υποστήριξη εκ των πολύπαθων -για να σε σπουδάσουν- γονέων).
Τέρμα τα ψέματα αγαπητοί μου. Είμαστε η γενιά που νόμιζε πως στα 24 της θα έχει δικό της μισθό και αυτοκίνητο, αλλά κατέληξε να πληρώνει κερατιάτικους φόρους και να θεωρεί ακόμα και τη θέρμανση πολυτέλεια. Χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, με διάθεση και όραμα που πνίγονται στις στερήσεις και το αυτονόητο να θεωρείται άσκοπη σπατάλη.
Με θέληση και όρεξη για δουλειά, που χάνεται μεταξύ κατάχρησης εξουσίας προϊσταμένων, απλήρωτων υπερωριών, κηρυγμάτων για το πρεστίζ της αμισθί σκλαβιάς (που κάποιοι επιτήδειοι τόλμησαν να ονομάσουν εθελοντική εργασία), συσσίτια, ατελείωτο μπλα-μπλα και σωρεία ξύλινων και κενών παρουσιάσεων περί επιχειρηματικότητας, ανταγωνιστικότητας και καινοτομίας.
Millennials, σου λέει μετά…
Γράφει η Τίνα Μπαρμπάτσαλου.
