«Η μόνη πολιτική που μπορούμε να υπηρετήσουμε, το μόνο μας πρόταγμα πλέον, είναι η αισθητική μας. «Σκίζω τα μνημόνια» θα πει καταλαμβάνω δημόσια κτίρια και τα κάνω θέατρα για μια ώρα. Στήνω θεατρικές παραστάσεις στο μετρό. Κλείνω τον δρόμο για 10 λεπτά και παίζω μουσικές στην Ακαδημίας ή στην Κηφισίας ή στην Αλεξάνδρας. Ζωγραφίζω σε τοίχους και παιζοδρόμια. Προκαλώ χάος στην καθημερινότητα. Καταστρέφω την μίζερη πραγματικότητα. Βάζω οδοφράγματα στην κανονικότητα. Βάζω φωτιά στις εφημερίδες. Κάνω τον φόβο να γελάσει με το γέλιο μικρού παιδιού. Γίνομαι πρωτοπορία, γίνομαι η επανάσταση η ίδια.
Γεύομαι την ηδονή της οδύνης και την μετουσιώνω σε κάτι άλλο. Μεταφράζω τους κλασικούς σε μια άλλη γλώσσα. Σταματάω να σέρνω τα πόδια μου. Μέχρι το κάτι άλλο, μέχρι την κοινωνική εξέγερση. Μέχρι να ματώσουν τα πόδια μου χορεύω κρατώντας ψηλά ένα κοντάρι χωρίς σημαία. Μέχρι να σαπίσει η σήψη ερωτεύομαι. Μέχρι να ερωτευτώ κάνω το πάθος ασπίδα και την πίστη μου σπαθί. Το δικό μας τελεσίγραφο πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης σήμερα.
Η διαχρονικότητα του σήμερα είναι το ευφήμερο και η αιωνιότητα κρατάει μια στιγμή. Η ελευθερία βρίσκεται σε κάθε μετακίνηση του δείκτη του ρολογιού που δεν φοράω. Η ελευθερία βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μας. Στην μυρωδιά της ταξικής μας καύλας. Και η μόνη σταθερά που υπάρχει σε αυτήν την πόλη είναι ότι περικυκλώνεται. Η μόνη σταθερά σε αυτή τη χώρα είναι ότι βρέχεται από θάλασσα.
Η μόνη σταθερά σε αυτόν τον πλανήτη είναι ότι τρέφεται γύρω από τον ήλιο. Η μόνη σταθερά στο σύμπαν είναι ότι υπάρχει ένας πλανήτης που κατοικείται από ανθρώπους οι οποίοι του δίνουν την υπόστασή του. Απέναντι στις οικονομίες και στους δείκτες αντιτάσσω την ομορφιά σου όταν ξυπνάς μωρό μου. Και δεν με νοιάζει τίποτα εκτός από το να μεταδώσω την ομορφιά σου και την χαρά που γεννιέται κάθε που χαίρεσαι.
Φαγωθείτε ελεύθερα σε αίθουσες συνεδριάσεων. Σπρώξτε το γκρίζο μέσα από έκτακτα δελτία ειδήσεων. Σαπιλίτσες και Σαπίλες του πλανήτη δώστε μας τα σκατά σας για ακόμα μια φορά. Εμείς θα τα κάνουμε πολύχρωμα. Εμείς θα τα κάνουμε ευωδιαστά. Γιατί μπορούμε. Γιατί η αισθητική μας, καλή ή κακή, νικάει το ατόφιο ατσάλι που κρύβεται στις συνειδήσεις σας.
Χαίρομαι που είμαι εγώ. Και εγώ είμαι εγώ. Και είμαι ευάλωτος. Και είμαι τόσο ευθραυστος που μπορώ να σας τσακίσω με μια λέξη. Ανείπωτη. Σιωπήλή. Να με φοβάστε γιατί γνωρίζω την λέξη που θα φέρει την καταστροφή σας. Να με φοβάστε γιατί είμαι εγώ που θα βρω τρόπους να διαδώσω αυτή τη λέξη. Όχι έναν! Χιλιάδες τρόπους.
Μαζί με τους συντρόφους μου, που ήδη έχω ή που θα βρω ή που θα συναντήσω. Μέχρι την δευτέρα παρουσία – ζήτω η ποίηση – γαμώ την εξουσία.»
Cover artwork: Gaurav Kashyap / Fractal Art