Αν ζητήσεις από ένα παιδί 10 ετών να σου δώσει μια εικόνα για το καθημερινό του πρόγραμμα, ιδιαίτερα τον χειμώνα, το πιθανότερο είναι να αποκομίσεις την εντύπωση ότι απέναντι σου έχεις μια σπάνια ιδιοφυία που έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο από κάποιους τρελούς, αδίστακτους επιστήμονες που δοκιμάζουν τα όριά του.
Ο μόνος αδίστακτος βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο μέσος Έλληνας γονιός που προσπαθεί να στριμώξει στο κεφάλι του παιδιού του γνώσεις και δεξιότητες δυσανάλογα περισσότερες απ ότι μπορεί να δεχτεί ένας άνθρωπος 10 ετών. Σχολείο, ξένες γλώσσες, μουσικά όργανα, αθλητισμός, σκάκι, προσκοπισμός, κατηχητικό και οτιδήποτε άλλο δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να κάνει πράξη η μητέρα και ο πατέρας.Ναι, το παιδί επωμίζεται τα πεθαμένα όνειρα και των δύο.Καταντά ένα παραγεμισμένο ερμάριο σκουριασμένων, παλιακών ονείρων, ένα δοχείο που ξεχειλίζει από τα θέλω και τα πρέπει αποτυχημένων μεσήλικων.
Μη μπορώντας και φυσικά χωρίς να έχει σε τόσο μικρή ηλικία την κριτική ικανότητα να συνειδητοποιήσει την αρρωστημένη κατάσταση που είναι αναγκασμένο να ζήσει,έτσι ώστε να αντιδράσει, προσπαθεί να φέρει εις πέρας όλες αυτές τις υποχρεώσεις με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να καταπίνει και αναπόφευκτα να χωνεύει την παιδικότητά του από πολύ-πολύ νωρίς.Η φυσιολογική εξέλιξη του να μην μπορεί να ανταπεξέλθει αποτελεσματικά σε όλα αυτά, δημιουργεί επιπλέον άγχος στο πιτσιρίκι αφού οι δύο γονείς το κατηγορούν για αδιαφορία, αναποτελεσματικότητα, μειωμένη αντιληπτική ικανότητα και ότι άλλο πιστεύουν πως θα ντοπάρει τον μικρό τους πρωταθλητή. Του περιγράφουν το ζοφερό δυστοπικό μέλλον που πρόκειται να ζήσει αν και εφόσον δεν αριστεύσει σε όλα αυτά που είναι υποχρεωμένος να διδαχθεί και τον συγκρίνουν συνεχώς με κάποιο άλλο παιδάκι που λειτουργεί κανονικά υπακούοντας αδιαμαρτύρητα τους δυνάστες του.
Ως επιβράβευση ,συνήθως αυτές οι περιπτώσεις καχέκτυπων γονιών ,χαρίζουν στο παιδί τους 2 ελεύθερες ώρες στο pc ή στην τηλεόραση. Για παιχνίδι ούτε λόγος. Πού να τρέχει ο πατέρας στις αλάνες και στα παρκάκια. Εκεί, μαντρωμένο το παιδάκι στους τέσσερις τοίχους και στα καγκελόφραχτα σχολικά ιδρύματα.Δημιουργούν ένα πλάσμα που δεν ακολουθεί την φυσική ακολουθία ωρίμανσης, ένα πλάσμα που μαθαίνει να ζει έχοντας άγχος, θεωρώντας μάλιστα μεγαλώνοντας πως είναι κάτι φυσιολογικό.Ενήλικας πια φτάνει σε σημείο να έχει άγχος δίχως να το συνειδητοποιεί, γεμίζει την καθημερινότητά του με δεκάδες καταναγκασμούς, ενώ πολλές φορές αναζητά την προσοχή που δεν είχε μέσα από πράξεις που χαρακτηρίζονται από κραυγαλέα, δραματική, ευέξαπτη και υπερδραστήρια συμπεριφορά.
Δεν μπορείς να κάνεις skip την παιδικότητα, είναι μια πίστα που πρέπει να περάσεις έτσι ώστε να έχεις μια ομαλή μετάβαση στην εφηβεία και στην υπόλοιπη ζωή σου. Ούτε φυσικά μπορείς να την αναβάλλεις. Όταν είσαι παιδί επιβάλλεται να έχεις ανθρώπους γύρω σου που θα ενθαρρύνουν την παιδικότητά σου. Που θα χειροκροτούν την ανωριμότητά σου, που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι πως το παιχνίδι είναι κάτι σημαντικό και απαραίτητο.Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι τύποι γύρω σου τότε δυστυχώς έχασες κάτι που αποκλείεται να ξαναβρείς.
Εσύ που δεν είχες την ευκαιρία να ζήσεις σαν παιδί, θυμήσου όταν φορτώνεις το πιτσιρίκι σου με υποχρεώσεις πως παιδί δεν ξαναγίνεσαι.»Εκμεταλλεύσου» την ευκαιρία που σου δίνει η φύση να είσαι παρόν σε ένα θαύμα.Να είσαι παρόν στο ξέγνοιαστο παιχνίδι, στο καθαρό βλέμμα, στο ανέμελο τρεχαλητό ενός τόσο κοντινού σου ανθρώπου, του παιδιού σου…
S.H.
