Rassemblement de coursiers à vélo: “une grande précarité pour la plupart des livreurs”
Εδώ και αρκετό καιρό στη Γαλλία υπάρχει (μεταξύ άλλων) και συνεχίζεται μια κινητικότητα των ποδηλατών διανομέων έτοιμων γευμάτων. Αφορά τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και την κατοχύρωση σχετικών δικαιωμάτων. Παραθέτουμε αυτούσια τη μετάφραση από μια γαλλική ιστοσελίδα (μάρτιος 2017). Είναι ουσιαστικά η συνέντευξη ενός διανομέα που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις. Νομίζουμε ότι σκιαγραφεί ενδεικτικά την κατάσταση στις δουλειές εκεί και το πνεύμα των εργατικών αντιδράσεων (παρότι δε γίνεται σαφές για αυτές τις μοντέρνες εργατικές φιγούρες που τελειώνει η συνείδηση της ταξικής τους θέσης και που αρχίζει η αίσθηση του “αυτοαφεντικού”).
Μετάφραση από τη σελίδα: rmc.bfmtv.com
Σήμερα συναντάς πλέον καθημερινά ποδηλάτες διανομείς φαγητού στις μεγάλες μητροπόλεις. Δουλεύουν για λογαριασμό επιχειρήσεων όπως Deliveroo, Foodora, Ubereats. Όμως αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες στην εργασία τους. Στο Παρίσι, στη Λυών, στο Μπορντώ, έχουν οργανωθεί πολλές κινητοποιήσεις για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους.
Ο Αρτούρ που συμμετέχει σε τέτοιες δράσεις μίλησε στο RMC.fr:
Ο 27χρονος Αρτούρ (Arthur) είναι διανομέας στη Λυών. Δουλεύει για πολλές φίρμες παράδοσης γευμάτων κατ’ οίκον. Είναι επίσης μέλος της συλλογικότητας “Les Fusées Vertes” (“Πράσινες Ρουκέτες”), το οποίο καταγγέλλει την επισφάλεια του επαγγέλματος και την εκμετάλλευση. Την Τετάρτη θα συμμετάσχει μαζί με άλλους συναδέλφους σε συλλαλητήριο οργανωμένο από την “Ψηφιακή Άνοιξη” (Printemps Numérique).
“Είμαι διανομέας από το Φεβρουάριο του 2016. Ξεκίνησα στο “Take Eat Easy”. Όταν η πλατφόρμα σταμάτησε τον Ιούλιο του 2016 ήταν μεγάλη η απογοήτευση. Ήμουν μπροστά στον υπολογιστή μου, έτοιμος για δουλειά. Στις 11 το πρωΐ πήραμε ένα μέηλ που μας έλεγε ότι έκλεισε και δεν θα υπάρξει πληρωμή. Ήταν ανάγκη να βρω γρήγορα δουλειά. Έτσι λοιπόν παρουσιάστηκα σε άλλες ανταγωνιστικές φίρμες στη Λυών, Foodora, Deliveroo, Ubereats…
Τα αιτήματά μας αφορούν κυρίως το καθεστώς των ανεξάρτητων, που ερμηνεύεται από τις πλατφόρμες επισιτισμού κάπως περίεργα. Θα ήθελαν ανθρώπους που να συμπεριφέρονται σαν εργαζόμενοι, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να τους πληρώσουν τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Στην πραγματικότητα, η αυτοαπασχόληση δεν αποτελεί πρόβλημα από μόνη της, είναι αποδεκτή για την πλειοψηφεία των παραδοτών, αλλά προκύπτουν κάποιες υποχρεώσεις που μας ενοχλούν.
“Οι πλατφόρμες έχουν τη δυνατότητα να “αποσυνδέουν” (δηλ. απολύουν) τους παραδότες”
Για παράδειγμα, η χρέωση της στολής στα χρώματα της πλατφόρμας, για την οποία εισπράττεται προκαταβολή 150 ευρώ. Εάν θέλει να εργαστεί, ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τα 150 ευρώ. Έτσι, εκτελεί μια διαφημιστική υπηρεσία που δεν αμείβεται. Μάλιστα πληρώνουμε εμείς αυτή τη διαφήμιση. Αυτό μας κάνει να “μαζεύουμε” μέσα μας.
Υπάρχει, επίσης, για τις πλατφόρμες, η δυνατότητα να «αποσυνδέσει» το διανομέα και έτσι να σπάσει το συμβόλαιο χωρίς αποζημίωση ή προειδοποίηση, χωρίς πραγματική και σοβαρή αιτία. Η πλατφόρμα στέλνει, σε πρώτη φάση, ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και ένα μήνυμα κειμένου ορίζοντας ότι ο λογαριασμός έχει αποκλειστεί. Για να παραδόσεις πρέπει να εμφανίζεσαι “διαθέσιμος” ή αλλιώς να έχεις εγγραφεί στο σχετικό πλάνο. Όταν ο παραδότης δεν έχει πρόσβαση, δεν μπορεί πλέον να εργάζεται. Αυτό γίνεται με ένα κλικ. Ακόμα κι αν λένε ότι δεν το κάνουν, υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Είναι μια μεγάλη επισφάλεια για τους περισσότερους διανομείς. Από την άλλη πλευρά, αν ασχοληθούμε υπερβολικά για να καταγγείλουμε αυτές τις πρακτικές, μπορούμε να βρεθούμε χωρίς εργασία, εν μία νυκτί. Είναι ένας απίστευτος τρόπος πίεσης.
«Δεν έχουμε άδειες ούτε κοινωνική ασφάλιση»
Βλέπω επίσης να λέγονται πολλά πράγματα για τους μισθούς: ακούμε συχνά ότι ένας παραδότης μπορεί να κερδίσει μεταξύ 1.800 και 2.500 ευρώ το μήνα. Είναι λάθος να τα μετράς έτσι. Ναι, θα μπορούσε να κερδίσει τόσα αλλά θα έπρεπε να εργαστεί από 50 έως 70 ώρες την εβδομάδα, και μιλάμε για εργασία με ποδήλατο, η οποία είναι πολύ σκληρή. Θα ήταν σωστότερο να μιλάμε για ωριαία μεγέθη. Εκτός από τυχόν χρεώσεις, αφαιρώντας τις κοινωνικές εισφορές, τους διάφορους τραπεζικούς λογαριασμούς, τα έξοδα του ποδηλάτου και άλλα μεταβλητά έξοδα, τους πολύ καλούς μήνες, κερδίζω 8,50 ευρώ την ώρα. Επιπλέον δεν έχουμε πληρωμένες άδειες, ούτε κοινωνική ασφάλιση. Μπορούμε να εργαστούμε για πολλές πλατφόρμες το ίδιο διάστημα, χάρη στο ανεξάρτητο καθεστώς μας, αλλά όπως είναι όλα φτιαγμένα μας αποθαρρύνουν. Εάν, για παράδειγμα, εγγραφείς σε έναν από αυτούς, ο οποίος έχει μια θέση το Σάββατο το απόγευμα από τις 18:00 έως τις 23:00, θα είναι δύσκολο να εργαστείς για ένα άλλο από τις 15:00 έως τις 17:00, επειδή είναι απαραίτητο να αλλάξει το ρούχο, το σακίδιο … Έτσι δεν το κάνουμε.
Έχουμε ήδη προσπαθήσει να μιλήσουμε με την ανώτερη ιεραρχία σε μία από τις πλατφόρμες. Αλλά δεν αναγνωρίζουν ακόμα την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα των σωματείων των διανομέων, αν και είναι εγγεγραμμένα στον νόμο και στον κώδικα εργασίας. Όμως υπάρχει σαφώς ένα νομικό κενό. Το καθεστώς της ανεξαρτησίας για τη διευκόλυνση της πρόσβασης στην επιχειρηματικότητα είναι στην πραγματικότητα μια ενδιάμεση κατάσταση, μεταξύ του εργαζομένου και του αυτοαπασχολούμενου. Και με την υψηλή ανεργία, πολλοί άνθρωποι συμφωνούν να δουλεύουν με πολύ μικρό ωρομίσθιο.
Έχουμε την εντύπωση πως έχουμε εγκαταλειφθεί από το κράτος που κλείνει τα μάτια σε τέτοιες πρακτικές, και τις ενθαρρύνει ακόμη. Είναι γνωστό ότι οι πλατφόρμες όπως Foodora, Uber Deliveroo ή Uber έχουν βάρος στη λήψη αποφάσεων, λόγω την ικανότητά τους να απορροφούν ένα ορισμένο μέρος του ποσοστού ανεργίας. Αλλά τίποτα δεν έχει γίνει για τη ρύθμιση ή την αντιμετώπιση του εργασιακού καθεστώτος μας.
«Κάνουμε το σταυρό μας μην πάθουμε κάνα ατύχημα»
Κάνουμε το σταυρό μας μην πάθουμε κάνα ατύχημα, είναι τραγικό. Υπαγόμαστε στο RSI (Régime Social des Indépendants, Κοινωνικό Σχέδιο για τους Ανεξάρτητους), που μας δίνει ένα κομμάτι ψωμί, για ένα διάστημα απουσίας 15 ημερών. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους άσκησης, δεν μας πληρώνουν τίποτα. Σε ένα επάγγελμα που διακινδυνεύεται η ασφάλειά μας αυτό είναι προβληματικό. Εάν έχω ένα ατύχημα, πρέπει να συνεχίσω να εργάζομαι επειδή πρέπει να πληρώσω το ενοίκιο μου. Για μένα η υποχώρηση, είναι εκεί: είμαστε πολύ εκτεθειμένοι σε ατυχήματα και δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.
Βλέπω μια υποχώρηση των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτό έχει σχέση όντως με την τεχνολογία, με τις εφαρμογές των κινητών, αυτή είναι η μόνη καινοτομία. Η τεχνολογία δεν είναι κακό πράγμα, αλλά είναι κακή η χρήση της. Η σημερινή τάση είναι η υπαγωγή των ανειδίκευτων θέσεων εργασίας σε τέτοια συστήματα (πχ Uber) . Σήμερα, είναι καθήκον μας να κάνουμε κάτι επειδή είμαστε μόνο το πρώτο κύμα. Εάν οι πρακτικές αυτές επεκταθούν στις μισθωτές θέσεις εργασίας, θα είναι πρόβλημα. Πρέπει να αντιδράσουμε τώρα. ”
Άλλη εποχή, εξελιγμένη:
Οθόνες αφής, λογισμικά, υπερτηλέφωνα, χρώματα, οικολογία και που ‘σαι ακόμα. Αλλά σα να μένει κάτι ίδιο ρε παιδί μου…
Προς το παρόν δε θα σχολιάσουμε αναλυτικά τα παραπάνω. Συνεχίζουμε να παρατηρούμε όσα συμβαίνουν και θα επανέλθουμε.
Πηγή: http://7yx.gr
