Έπεσε στην υπόληψή μας αυτό. Σε συνέχεια της λογικής της αγγελίας “δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω“, ήρθε κι αυτή να προστεθεί στη λίστα με τις κουλές απαιτήσεις που υπάρχουν σήμερα. Βοηθός λογιστή/IT support. Μάλιστα.
Αφού δε ζήτησε και εμπειρία μασέρ που να ξέρει σιάτσου και ομοιοπαθητική για να τρίβει τα τιμολόγια και τις motherboards, πάλι καλά.
Με αφορμή αυτό, λοιπόν, και σε συνδυασμό με το ότι τυχαίνει να είναι η δουλειά μου το πρώτο επαγγελματικό χαρακτηριστικό, αποφασίσαμε να μιλήσουμε και για έναν τομέα που, όλως περιέργως, έχει μεγάλη απορρόφηση στην Ελλάδα του σήμερα. Τον κλάδο των βοηθών λογιστών, λοιπόν.
Έχω σβήσει κι έχω γράψει αυτές τις γραμμές καμιά δεκαριά φορές. Ενώ θέλω να περιγράψω την κατάσταση που βλέπω να επικρατεί στον κλάδο, μου βγαίνουν απλά θυμός και νεύρα. Όπως στον καθένα μας, φυσικά. Όλοι στον κλάδο τους βλέπεουν καθημερινά να τους εκμεταλλεύονται, κοστολογώντας τους πολύ χαμηλότερα από τη ρεαλιστική αξία της εργασίας που παρέχουν, επειδή απλά μπορεί να βρεθεί άλλος ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αυτό το θέμα πολύ αναλυμένο, δε χρειάζεται υπενθύμιση.
Αλλά ας πάμε πάλι πίσω στους βοηθούς λογιστές. Κι ας πω μια πρόσφατη ιστορία.
Πριν περίπου 3 μήνες, με κάλεσαν για interview σε μια εταιρία. Εγώ παράλληλα εργαζόμουν σε μια άλλη που ήθελα να φύγω, καθότι ο μισθός μου ήταν κάτω των 500 € και δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβει. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο άνθρωπος που με έβλεπε με ρώτησε για ποιο λόγο είχα βάλει μια μικρή υποσημείωση στο κάτω μέρος του cv μου.
“Επιθυμητός κατώτατος μισθός: 600 € καθαρά”. Προσπάθησα να γελάσω με νόημα (φαντάζομαι χωρίς πολλή επιτυχία) και του είπα “τόσα έχουμε δει”. Αυτά τα τόσα έχουμε δει είναι ιστορίες ατελείωτες. Και που πραγματικά δεν τις καταλαβαίνω, ακόμα και στην Ελλάδα του σήμερα.
Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να ζητάς άτομα με γνώσεις σε εργατικά/φορολογικά, σεμινάρια πάνω στα τρέχοντα, τουλάχιστον 2 χρόνια προϋπηρεσία, πολλές φορές λέγοντάς του ότι στις διάφορες υπηρεσίες θα πηγαίνουν με δικό τους μέσο και να τους προτείνεις καθαρό μισθό κάτω από αυτά τα 600€ -ακόμα και σε άτομα με 20ετή πείρα. Πώς είναι δυνατό να έχουμε γίνει ο πιο απαραίτητος κλάδος στην Ελλάδα του σήμερα όσο αφορά το επιχειρείν, να μας έχουν ανάγκη ακόμα και για να συμπληρώσουν τα φυσικά πρόσωπα το Ε1 τους, και να μας προτείνουν δουλεία (σωστός είναι ο τόνος) με 450€ – και αν -, δεδομένες υπερωρίες (επί του οχτάωρου) και να θέλουν να μας δηλώσουν part-time;
Κατανοώ ότι τα παραπάνω ισχύουν και σε πολλούς κλάδους ακόμα, αλλά όχι σε κλάδους που το επιμελητήριό τους περηφανεύεται ότι έχει τη μεγαλύτερη ζήτηση στην αγορά. Γιατί είναι τουλάχιστον οξύμωρο στον πλέον περιζήτητο κλάδο της αγοράς να έχεις ωρομίσθιο από 1 έως 3€ στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Πόσο, δε, σε έναν κλάδο που θέλει εξειδίκευση, συνεχή ενημέρωση και κάθε 3-4 μήνες να ξοδεύεις 2 μηνιάτικα σε σεμινάρια για να μπορέσεις να κρατήσεις τη θέση σου, χωρίς να σου πουν το τετριμμένο που ανέφερα πριν, ότι αυτός ο κάποιος είναι διαθετημένος να πάρει λιγότερα από τα 500 € που παίρνεις εσύ για να κάνει τη δουλειά σου.
Όσο και να έσβησα και να ξαναέγραψα, πάλι το ίδιο συναίσθημα μου βγήκε. Και θα ξαναπώ ότι κατανοώ απόλυτα ότι σε πολλούς κλάδους τα πράγματα είναι έτσι, ειδικά για όσους από εμάς δε προλάβαμε τη καλή εποχή για να καβατζωθούμε. Αλλά αυτές είναι οι σκέψεις για το επάγγελμα του βοηθού λογιστή από έναν ανθρώπου που ζει κυνηγώντας τα τιμολόγια, καρτερώντας πότε θα ευδοκιμήσουν να του υπογράψουν τη χαρτούρα και εξηγώντας στον παππού πελάτη γιατί πρέπει να χρησιμοποιεί τη χρεωστική στις αγορές του. Γιατί απ΄ όλα έχει ο μπαχτσές.
Γράφει ο Βαγγέλης Βαΐτσης
