Σε έναν τόπο που τα στερεότυπα και οι γενικεύσεις τρέφονται προφανώς από το τρίπτυχο ήλιος-θάλασσα-κρασί και συνεχώς καρποφορούν αντί να μαραθούν , εμφανίζεται και η προσπάθεια των αρθρογράφων – που έμαθαν να βάζουν προτάσεις στη σειρά προς χάριν του clickbait κατά κύριο λόγο- και σπέρνει σπόρους μικροπρέπειας σε εφ’ όλης της ύλης zines.
Χθες διαβάσαμε τη φρεσκοδημοσιευμένη “άποψη” του Γ. Μυλωνά περί επιλεκτικής ανεργίας (“Μήπως είμαστε λίγο επιλεκτικά άνεργοι;”, Oneman.gr). Με κατάθεση των προσωπικών του βιωμάτων, μας ξεδιπλώνει κλιμακωτά τη συμπερασματολογία του η οποία θα μπορούσε να αποτυπωθεί συνοπτικά μαζί με τα δικά μου σχόλια, ως εξής:
- Η πλειοψηφία των ανέργων μάλλον τρώει και πίνει στην πλάτη των ηλικιωμένων συνταξιούχων γονέων τους.
Οπότε αναλογίζομαι, σύμφωνα με τη θεωρία του Γ.Μ., πως προφανώς δεν υπάρχει πραγματική φτώχεια . Με κάποιο τρόπο οι περισσότεροι μη εργαζόμενοι βολεύονται και έχουν εξασφαλισμένη την επιβίωσή τους. Οι αυτοκτονίες, οι αυξανόμενοι σε αριθμό άστεγοι, οι ουρές στα συσσίτια και η θλίψη στα μάτια των νέων αποφοίτων μάλλον είναι ένα καλοστημένο θεατρικό για να τρομάζουν τους ήδη εργαζόμενους, μην και κάνουν καμιά τρέλα και παραιτηθούν.
- Βασιζόμενοι σε 1 ή 2 περιστατικά μπορούμε να σφυγμομετρήσουμε τον ελληνικό εργασιακό παλμό με ακρίβεια και σιγουριά. Και παρά την αποσαφήνιση του αρθρογράφου ότι τα παραδείγματα αυτά δεν είναι αντιπροσωπευτικά της κατάστασης ανεργίας (sic), προκειμένου να βγει το ρημάδι το άρθρο, μπορεί να τα ορίσει ως “ενδεικτικά” για να αντιληφθούμε όλοι μας την στάση των Ελλήνων απέναντι στην ανεργία!
Στην αγγελία για “θέση ψήστη”, όπως αναφέρει ο συντάκτης στο άρθρο του, ανταποκρίθηκαν μόνο 4 άτομα σε διάρκεια ενός μήνα και έτσι είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι άνεργοι σνομπάρουν τις διαθέσιμες δουλειές. Προφανώς όλες αυτές οι αγγελίες του maximum 500ευρου, με απαιτήσεις επιστημονικών γνώσεων που ισοδυναμούν με βετεράνο αστροναύτη της NASA, εκείνες που εξασφαλίζουν στο γραφείο του κάθε HR από την πρώτη κιόλας μέρα δημοσίευσής τους 1200-1500 βιογραφικά, δεν είναι “βολικά ενδεικτικές” για να αποδειχθεί το θεώρημα του Γ.Μ. και συνεπώς δεν προσμετρώνται στο εν λόγω άρθρο.
Η “κινητοποίηση των βυσμάτων” (αυτό δηλαδή που συμβαίνει εδώ και χρόνια, και ας μη το λέμε δυνατά, όπου ο κάθε άνεργος μαζί με την υποστήριξη φίλων και συγγενών, έχει επιστρατεύσει κάθε ξεχασμένο και μισητό θείο-τριτοξάδελφο- κληρούχα από το στρατό- συμφοιτητή ή έστω γνωστό από τη στάση λεωφορείου που έχει, προκειμένου να ζητήσει να σπρωχτεί το βιογραφικό του στα χέρια ενός αρμόδιου) δεν θα πρέπει να αντικρούσει το συμπέρασμα του Γ.Μ. περί σνομπισμού και υψηλής μύτης των ανέργων. Κι ας φιλήθηκαν κατουρημένες ποδιές και ας υποχρεώθηκαν όλοι σε όλους για “μία θέση βοηθός-βοηθού με 300ευρώ για τον Γιωργάκη”, που παρά τα δύο master του “πες εσύ στον κ. Καπιταλίδη ότι θέλει να έρθει να σας φτιάχνει καφέ το παιδί και θα σου χρωστάμε και χάρη“.
- Όλοι όσοι τολμούν να έχουν την άποψη πως αξίζουν μια ζωή περιχαρή, με εργασιακό αντικείμενο που να τους προσφέρει ικανοποίηση και όχι μιζέρια, έχουν πατήσει πάνω στους όρχεις του πατέρα τους, φυλάνε τη σύνταξή του όπως το Γκόλουμ το δαχτυλίδι και παρακαλάν να μην έρθει ο Σάρουμαν και τους το πάρει.
Με απλά λόγια, αυτά τα “κομμουνιστικά” , τα “ελευθεριακά”, τα “μοντέρνα” που σκέφτονται μερικοί/ες, ότι η δουλειά δεν είναι αυτοσκοπός και ότι δε ζούμε για να δουλεύουμε και πόσο μάλλον ότι δε θα ζούμε για να σιχαινόμαστε το κάθε πρωινό μας ξύπνημα, αυτά να τα ξεχάσουμε! Και τις βλακείες που έλεγε το τραγούδι ότι “Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή” και αυτά να τα ξεχάσουμε! Σύμφωνα με τον Γ.Μ. τέρμα οι επιλογές. Τώρα σκύβουμε κεφάλι, τώρα δουλεύουμε χωρίς αξιοπρέπεια και περιμένουμε να πεθάνουμε κάποια στιγμή μέσα στους χρόνους της κρίσης και της υπομονής.
- Ο κόσμος δεν επαναστατεί και δεν εκρήγνυται γιατί ΔΕΝ πεινάει, αφού υπάρχουν συντάξεις εκεί έξω ακόμα.
Είχε περάσει από το μυαλό μου μια τρέλα, ότι ο κόσμος ήδη πεινάει και ήδη ζει στα όρια της ένδειας. Και το σκέφτηκα αυτό εγώ φαντάσου, η μακροχρόνια εργαζόμενη. Μέχρι που ήρθε το άρθρο του Γ.Μ. και με έβγαλε από την πλάνη. Άσε που νόμιζα ότι ο κόσμος δεν επαναστατεί λόγω φόβου και άριστης χειραγώγησής του.
Και αφού εξάντλησα το περίσσευμα ειρωνείας μου, σχολιάζοντας τις επιμέρους θέσεις του Γ.Μ., ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω λίγες ακόμα σκέψεις:
Το να στοχοποιείς τους άνεργους και να τους προσάπτεις εμμέσως πλην σαφώς τον χαρακτηρισμό των “επιλεκτικών σνομπ χαραμοφάηδων”, ακόμα και αν το κάνεις για να εξυπηρετήσεις κάποια πολιτική, κερδοσκοπική ή άλλη σκοπιμότητά σου (βλέπε clickbait κατά τη δική μας ευγενή εικασία), δεν είναι απλά προσβλητικό μα είναι και εξευτελιστικό για την προσωπική σου ηθική.
Η απόφαση ενός ανέργου να μην κυνηγήσει μία εργασία που πιθανόν θα του δημιουργήσει τόσα έσοδα όσα και έξοδα (αφού πιθανόν ο προσφερόμενος μισθός να ισούται με τα οδοιπορικά του προς τη δουλειά αυτή), δεν είναι επιλογή αλλά αδιέξοδο.
Η άρνηση ενός ανθρώπου να δεχθεί μία θέση που εκμεταλλεύεται την παραγωγικότητα και τις γνώσεις του στο έπακρο για να του προσφέρει “300 ευρώ και άμα δε σ’αρέσει να ξέρεις κάνουν ουρά οι άνεργοι εκεί έξω“, δεν είναι σνομπισμός, είναι ατόφια αξιοπρέπεια. Κι αν πρέπει να τρώμε φακές για μέρες προκειμένου να μην προσκυνήσουμε φεουδάρχες, ας είναι αυτό το σωστό παράδειγμα που θα δώσουμε στα παιδιά μας.
Τη στιγμή που θα πέσουν και οι τελευταίες γραμμές αντίστασης μας, την κακή στιγμή που η ανάγκη θα φέρει την πλειοψηφία στο σημείο να δέχεται “δοκιμαστικές” και αμισθί “απασχολήσεις”, ολιγόμηνες συμβάσεις άνευ αποζημίωσης, 12ωρα και 14ωρα για την ψυχή της μάνας μας και ανασφάλιστη εργασία γιατί “υπάρχουν και χειρότερα”, εκείνη τη στιγμή ακριβώς θα έχει πέσει και το τελευταίο οχυρό των εργασιακών μας δικαιωμάτων και εμείς θα χάσουμε κάθε ελπίδα για αξιοπρέπεια.
Να διαφυλάξουμε στο μυαλό μας το εξής:
Όσα συμβαίνουν στην αγορά εργασίας δεν είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι η παρούσα αδυναμία μας να αντισταθούμε στην αδηφάγα επίθεση των εργοδοτών, που βρήκαν επιτέλους την ευκαιρία τους να μας χλευάσουν καθισμένοι πάνω στο σβέρκο μας.
Γράφει η Αμάντα Πατσοπούλου
Αμαντα πες τα γιατι η μακακια πάει σύννεφο.
Δουλευω 30 χρόνια σε δουλειες τυπου ψηστης, ντελιβερυ, 20 εργοδότες κ μονο ο ένας νόμιμος σχετικά πάλι κ αυτός αφού με απέλυσε για να φέρει δύο κολητους του που χαν ανάγκη.
Ο πατέρας μου συνταξιούχος τραπεζικός με καλή σύνταξη σχετικά, όντας δεξιός κ πιστεύοντας τα περί επιλεκτικής ανεργίας με βοηθάει με το φοβερό ποσό των 30ε το μήνα.
Τρωω στο συσίτιο του Δήμου, έχω ενα παιδάκι, τελειώνει το επιδομα ανεργίας κ είμαι αποφασισμένος να μη ξαναπροσκυνήσω.
Ασε που κ να θελα πια το σωμα μου έχει προβληματα υγείας, , ντελιβερυ δε μπορώ λογω αυχενικου προκαλούμενου απο αυτην την εργασία κ βλέπω ότι κ φυλάδια που διανέμω πορτα πορτα παλι δε θα μπορώ, δεν αντεχουν τα πόδια μου.
Σκέφτομαι να επιστρεψω στην πρώτη μου νεότητα κ να βγω στην παρανομία . Έτσι κι αλλιώς το φαι του συσιτιου είναι αυτό που δίνουν στους φυλακισμένους μου είπαν