Εργασία, δικαίωμα ή σύγχρονη σκλαβιά;
Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί εύχεσαι «Καλό Σαββατοκύριακο» «καλή βδομάδα» «Καλές γιορτές» «Καλές διακοπές»… και όλα αυτά τα σχετικά; Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί δεν εύχεσαι «Καλή ζωή» ας πούμε; Έχεις σκεφτεί ποτέ τι κάνει αυτές τις ημέρες «ιδιαίτερες» από κάθε άλλη «κοινή» μέρα της ζωής μας??
Η εργασία. Η δουλειά. Η εξαρτημένη εργασία για την ακρίβεια…αυτή τις κάνει «ξεχωριστές». Όλες αυτές οι ιδιαίτερες ημέρες, αν το σκεφτείς λιγάκι πιο βαθιά, είναι απόλυτα ταυτισμένες με την εξαρτημένη εργασία, τη δουλειά που κάνει ο καθένας μας για ένα και μόνο λόγο, για να επιβιώνει, να μπορεί να έχει πρόσβαση σε όσα έχει ανάγκη. Μην ξαφνιάζεσαι!
Οι ευχές αυτές, αν το δεις καλύτερα, δηλώνουν πολύ καθαρά την αυθόρμητη ανάγκη του κάθε καταπιεσμένου, από τη δουλειά ανθρώπου, να ξεφύγει για λίγο από τη φυλακή του,να πάρει μιαν ανάσα, να γεμίσει τις μπαταρίες του, να πάει βόλτες, να δει φίλους, να νιώσει λίγο άνθρωπος. Δεν αγαπά αυτόν τον καταναγκασμό, δεν είναι ελεύθερη επιλογή του, προκύπτει από τις ανάγκες του.
Κι όμως οι περισσότεροι από μας, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, έχουμε πειστεί για τα καλά, ότι αυτή η εξαρτημένη εργασία, αυτή η σύγχρονη σκλαβιά που ζούμε για να μπορούμε να επιβιώνουμε, να έχουμε πρόσβαση στα αγαθά που χρειαζόμαστε, είναι δικαίωμά μας(!;) και μάλιστα αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο να μην το χάσουμε. Βγαίνουμε στους δρόμους, συγκρουόμαστε, «επαναστατούμε», ψηφίζουμε «φιλοεργατικά» κόμματα που μας υπόσχονται καλύτερες συνθήκες και περισσότερα ψίχουλα, μέσα πάντα, στα πλαίσια αυτής της φυλακής…και δεν αναρωτιόμαστε ποτέ για ποιο λόγο ακριβώς εργαζόμαστε, για το αν είναι όντως απαραίτητο να συμβαίνει ακόμα, αν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Δεν αναρωτιόμαστε ποτέ για ποιο λόγο θάβουμε από πολύ μικροί όλα μας τα όνειρα και τις κλίσεις, για να ακολουθήσουμε απλά ένα επάγγελμα που θα μας δώσει μόνο τα χρήματα για να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Ολόκληρη η κοινωνία μας “σπρώχνει” σε αυτή την επιλογή, η οικογένεια, το εκπαιδευτικό σύστημα.
Υπάρχει άραγε πραγματικός λόγος σήμερα, αυτή την συγκεκριμένη εποχή, να εργάζεσαι σε τόσο ανιαρές, μηχανικές και ανόητες δουλειές; Μήπως εργάζεσαι μόνο και μόνο για να συντηρείς ένα συγκεκριμένο κατεστημένο σύστημα οικονομίας και κατ’ επέκταση ένα συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο; Άραγε ολόκληρη η παραγωγική διαδικασία μπορεί να επιτευχθεί χωρίς απαραίτητα το δικό σου μόχθο;
Να σου θυμίσω ότι ζούμε στην εποχή των αυτοματισμών, της ρομποτικής, της νανοτεχνολογίας, των 3d printers, της υψηλής τεχνολογίας και των μηχανών. Υπάρχει λες όντως πραγματικός λόγος να βγάζεις με τόσο κόπο το «ψωμί» σου; Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και αναπόφευκτο ότι οι μηχανές, σε ολόκληρο τον κόσμο, αντικαθιστούν όλο και περισσότερο το ανθρώπινο δυναμικό, σε όλο και περισσότερες πραγματικά παραγωγικές εργασίες. Είναι επίσης γεγονός ότι η καπιταλιστική κοινωνία μας, για να απορροφήσει όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό και να μην εκτοξευτεί η ανεργία στα ύψη, εφευρίσκει όλο και νέες πρωτότυπες δουλειές στο σύγχρονο κλάδο της «παροχής υπηρεσιών».
Η «παροχή υπηρεσιών» είναι το εργασιακό φρούτο των τελευταίων δεκαετιών και όσο περνούν τα χρόνια και συνεχίζουν οι μηχανές να αντικαθιστούν τους ανθρώπους ο κλάδος αυτός εμπλουτίζεται με όλο και πιο αστείες έως άθλιες «ειδικότητες». Τα πάντα κινούνται και εξελίσσονται στον κόσμο, τίποτα δεν μπορεί να παραμένει σταθερό και μόνιμο (εκτός ίσως μόνο από αυτό το κατεστημένο σύστημα που κάνει συνεχείς κύκλους…). Με δεδομένη την συνεχή αυτή τεχνολογική εξέλιξη, τις νέες επιστήμες, τις νέες ανακαλύψεις και δυνατότητες είναι βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα έπρεπε να θεωρηθούν «άχρηστοι» εργασιακά. Κάπως έτσι δεν θα έπρεπε να είναι η εξέλιξη μιας τέτοιας πορείας; Όχι βέβαια!
Αν το καπιταλιστικό μοντέλο άφηνε να συμβεί κάτι τέτοιο θα κατέρρεε αυτόματα. Οι άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να καταναλώνουν, να πληρώνουν φόρους, να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες και να συντηρούν όλο αυτό το σύστημα. Έτσι, ο «καλός» και «ανθρώπινος» καπιταλισμός, αυτό το βάρβαρο και άθλιο σύστημα συντηρεί ένα συγκεκριμένο επιτρεπτό ποσοστό ανεργίας που το σύστημα μπορεί να αντέξει. Η εξαρτημένη δουλεία μας μέσα σε αυτό το σύστημα, εκτός από τους παραπάνω διαφαινόμενους οικονομικούς λόγους, έχει και άλλους παράπλευρους ή κοινωνικούς. Θυμήσου, τελευταία η εργασία λέγεται και «απασχόληση», δεν είναι τυχαίο…! Πρέπει να είσαι απασχολημένος!
Όταν λοιπόν μπορεί ένα κράτος να έχει τους πολίτες του σε αυτή την εργασιακή εξαρτημένη σχέση, συνεχώς απασχολημένους, μέσα μάλιστα σε μια «οικονομική» κρίση, σε όλο και χειρότερες συνθήκες, με όλο και λιγότερα χρήματα, με χάλια ψυχολογία, χωρίς ασφάλεια και ελπίδα…
…όταν μπορεί να τους έχει όλο και πιο φοβισμένους, παραπληροφορημένους, κοιμισμένους…
…όταν καταφέρνει να τους κάνει να ασχολούνται με όλα όσα εκείνο θέλει, χωρίς να προλαβαίνουν να πάρουνε ανάσα, να σκεφτούν και να δουν κάτι άλλο, τότε…
…τότε τι είναι; Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
…και τι έχει καταφέρει; Να τους χειρίζεται όπως θέλει.
Αν όμως οι πολίτες δεν ήταν απαραίτητο να δουλεύουνε ατελείωτες ώρες, εξαθλιωμένοι για να μπορούν να επιβιώσουν τότε…τότε προφανώς θα είχαν το διαθέσιμο χρόνο να μάθουν περισσότερα για τη ζωή, τον εαυτό τους, τον κόσμο…θα είχαν άλλες σχέσεις μεταξύ τους. Θα είχαν το διαθέσιμο χρόνο να πλουτίσουν με ουσιαστική γνώση, να κάνουν όσα πραγματικά αγαπούν, όσα ζητά η καρδιά τους, τα αληθινά τους ενδιαφέροντα…θα εξελίσσονταν.
Μπορείς να φανταστείς μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα ακολουθούν, θα κάνουν αυτά που πραγματικά αγαπούν περισσότερο και μπορούν καλύτερα σύμφωνα με τις πραγματικές τους δυνατότητες; Και μπορείς να φανταστείς το “χειρότερο” απ’ όλα; Ότι μπορεί και να απελευθερωνόταν;
Αν αναθάρρησε για λίγο η ψυχή σου, φίλε μου αναγνώστη, από το παραπάνω συμπέρασμα, θα πρέπει δυστυχώς να σε προσγειώσω και πάλι… Η ελευθερία αυτή δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μέσα σ ένα καπιταλιστικό, μονεταριστικό – χρηματικό ή άλλου τύπου παρόμοιο οικονομικό-πολιτικό σύστημα όπου τη ζωή και τα αγαθά τα αγοράζεις ή τα ανταλλάσσεις ή τα χρεώνεσαι, τα πιστώνεσαι κλπ . Εδώ, σε αυτό το σύστημα, είσαι απλά ένας σκλάβος, ένας αριθμός, ένας καταναλωτής…και πρέπει να είσαι διαρκώς «απασχολημένος»…μα πάνω απ όλα, να έχεις πειστεί ότι δεν μπορεί να είναι τα πράγματα αλλιώς…να έχεις πειστεί για την αναγκαιότητα της ύπαρξής του στη ζωή σου!
Και μη με ρωτήσεις τίνος ευθύνη και δουλειά είναι να πάψει επιτέλους αυτή η σκλαβιά…μη με ρωτήσεις τι θα έχεις να κάνεις αν πραγματικά δεν χρειάζεται να δουλεύεις…
Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του δημιουργικό πλάσμα γεμάτο φαντασία. Η νωχελικότητα, η τεμπελιά, η νωθρότητα, η κουτοπονηριά, η διαφθορά και η ανηθικότητα προκύπτουν εξ αιτίας της «υποχρεωτικής» εξαρτημένης εργασίας, της σύγχρονης δουλείας…
Σκέψου το…όπως επίσης σκέψου το λιγάκι καλύτερα την επόμενη φορά, που θα ευχηθείς μηχανικά σε κάποιον «καλές διακοπές» ή «καλή εβδομάδα»!
Τάσος Π.
Πηγή: www.facebook.com/ramnousiablog
