Ημερολόγιο Ζαμπονοκόπτη | 10 φέτες σαλάμι αέρος από άπλυτη πατούσα καμήλας

στo Lunch break

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

#Ημερολόγιο_Ζαμπονοκόπτη_2

Αν μαζέψεις κάθε άνθρωπο που με έχει δει έστω και μία φορά στη ζωή του και του ζητήσεις να με χαρακτηρίσει με μία και μόνο λέξη, σίγουρα ούτε ένας δεν θα σκεφτεί τη λέξη «ψυχραιμία». Και σωστά. Πρέπει να παραδεχτώ πως τα νεύρα μου τεντώνουν με χαρακτηριστική ευκολία, ειδικά αν απέναντι μου βρίσκεται μια κυρία που ηλικιακά δεν λες ότι είναι και το δυναμικό κοινό στις μετρήσεις τηλεθέασης. Τεντώνουν ακόμη περισσότερο αν η συγκεκριμένη κυρία αμφισβητεί μέσα στα μούτρα μου την ικανότητά μου στην επικοινωνία και την ακοή μου. Προφανώς αυτό συνέβη όταν συνομιλώντας στο τηλέφωνο με κάποιον δόλιο που εικάζω πως ήταν ο σύζυγος (κουράγιο), με αποκάλεσε «ο ηλίθιος εδώ που δεν ξέρει τι του γίνεται».

Που λες ο -ηλίθιος-εδώ-που-δεν-ξέρει-τι-του-γίνεται, τυχαίνει να έχει και πολύ υψηλή πίεση και να τα παίρνει στο κρανίο με λίγο απλούστερο τρόπο από ότι τα άλλα παιδάκια, γι’ αυτό πλιζ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ, μην το συνεχίσεις αγαπητή κυρία. Εκτός αν έχεις ξεχάσει ότι κρατάω στα χέρια μου 6 διαφορετικά είδη μαχαιριών και έχω εκπαιδευτεί να τα χρησιμοποιώ κατά βούληση. Βέβαια τα ανθρώπινα κεφάλια δεν βρίσκονταν στα σεμινάρια, αλλά διάολε σίγα το δύσκολο, τόσο Ταραντίνο έχουμε δει, τόσο House MD και εγχείριση κάνουμε αν χρειαστεί. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν είναι λύκος.
Συγγνώμη, πάντα ήθελα να το γράψω αυτό.

Αλλά εσύ το συνέχισες.

Μια πονεμένη Παρασκευή λοιπόν, πονεμένη γιατί κάθε Παρασκευή που σε βρίσκει να δουλεύεις βραδινή βάρδια είναι πονεμένη, άρχισα διακριτικά να καθαρίζω μηχανές και μαχαίρια, κάπου στις 9 παρά, μήπως και καταφέρω να φύγω 12 δευτερόλεπτα νωρίτερα και επιτύχω μία μικρή μεν, σημαντική δε, προσωπική νίκη ενάντια στο σκληρό καπιταλιστικό σύστημα.

Σημαντική σημείωση για την υγεία σου: ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΡΙΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ. Οι πιθανότητες να πάρεις ό,τι πιο ληγμένο κυκλοφορεί πίσω από τον πάγκο, αυξάνονται κατακόρυφα. Και πίστεψέ με, παίζει πολύ ληγμένο σε αυτό το σκοτεινό μέρος του σούπερ μάρκετ.

Εκείνη την αποφράδα ώρα της μαύρης (όπως αποδείχτηκε) Παρασκευής εμφανίζεται η προαναφερθείσα κυρία για να πάρει ένα αλλαντικό που προφανώς είχε συνηθίσει να καταβροχθίζει στην Ισπανία ή κάπου που της το έφτιαχναν χειροποίητα, γυμνές παρθένες. Γιατί στην Ελλάδα τέτοιο αλλαντικό δεν έχει υπάρξει ούτε στο Μέγαρο Μαξίμου, την εποχή της πασοκικής επίσκεψης του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα. Στο υπογράφω.

Το πρόσωπό της είχε κάτι που την έκανε εξαιρετικά οικεία στα μάτια μου. Θύμιζε πολύ έντονα όλες αυτές τις γριές που ούρλιαζαν από τα παράθυρά τους κάθε φορά που έβλεπαν παιδιά να παίζουν μπάλα και να κάνουν φασαρία. Θύμιζε εκείνη την γριά που είχε βγει με το μαχαίρι, είχε πάρει τη μπάλα μας και την έκανε κομματάκια με ύφος Τζακ Νίκολσον που μόλις τα έχει πάρει στο κρανίο. Την ίδια που ευθύνεται για μερικές εκατοντάδες παιδικά τραύματα. Όλο και κάποιος ψυχίατρος καταλαβαίνει ποια περιγράφω. Θύμιζε κάθε κακή ανάμνηση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ήταν μια κινούμενη κακία. Ήταν η κυρία που θα σου έκλεβε απροκάλυπτα τη σειρά στην τράπεζα και θα σου έκανε και φασαρία αν επιχειρούσες να της εξηγήσεις ότι μάλλον δεν είναι και πολύ σωστό αυτό που έκανε.
Πλησιάζει με ύφος χιλίων εξακοσίων καρδιναλίων, γιατί οι χίλιοι ήταν εμφανέστατα πολύ πολύ λίγοι για την μεγαλειότητά της και αρχίζει το πανηγύρι…

-10 φέτες σαλάμι αέρος από άπλυτη πατούσα καμήλας.
-ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.

Δεν έχω χειρότερο από τους πελάτες που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να είναι ευγενικοί με τον άνθρωπο που τους δίνει φαγητό. Θέλει μεγάλο θράσος, και θάρρος μη σου πω, για να παίζεις τόσο απροκάλυπτα με την πιθανότητα να σε εξυπηρετεί ένας ψυχασθενής που να ρίχνει χλωρίνη στα αλλαντικά των αγενών πελατών, κι εσύ να είσαι ένας από αυτούς. Όχι, μπράβο.

-10 φέτες σαλάμι αέρος από άπλυτη πατούσα καμήλας ΛΕΩ.
-Ναι το άκουσα. Κι εγώ είπα καλησπέρα.
-Καλησπέρα. 10 φέτες σαλάμι αέρος από άπλυτη πατούσα καμήλας.
1-0 από τα αποδυτήρια…
-Δυστυχώς δεν έχουμε τέτοιου τύπου αλλαντικά στο συγκεκριμένο κατάστημα.
-Και είπα να μην ξανάρθω στο κωλομάγαζο, τι το ήθελα;
-Έλα μου ντε;
-Με ειρωνεύεσαι;
-Σαφέστατα!
-Και γιατί δεν έχετε;
-Γιατί αγαπητή μου κυρία, η ποικιλία προϊόντων δεν είναι ίδια σε όλα τα καταστήματα.
-Μα στο κατάστημά σας στην Κουάλα Λουμπούρ το είχα βρει.
-Αυτό το κατάστημα είναι περίπου όσο η Πελοπόννησος αγαπητή μου. Εδώ το κατάστημα είναι λίγο πιο μικρό από το παιδικό μου δωμάτιο (και πιο βρώμικο, αλλά αυτό δεν το είπα, κρατήθηκα).
-Ναι αλλά γιατί δεν το έχετε; Γιατί δεν το φέρνετε;
-Γιατί δεν είναι στο δικό μου χέρι το τι θα φέρουμε και τι όχι.
-Γιατί δεν το έχετε λέω!
-ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΓΑΜΩΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟ, ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ ΞΕΡΕΤΕ ΑΠΟ ΜΙΚΡΑ ΜΕΓΕΘΗ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ, ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΜΙΚΡΟ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ. ΓΚΕΓΚΕ;

Ντρέπομαι για το σεξιστικό του επιχειρήματος, αλλά σε κάθε πόλεμο πηγαίνεις με τα όπλα που έχεις. Κι εκείνη τη στιγμή βρήκα αυτή τη μικρή πετρούλα. Να μην τη χρησιμοποιούσα; Φταίω. Αλλά μπορεί και να μη φταίω εγώ. Μπορεί να φταίει η ζωή που μας στήνει παγίδες.

Κάπου εκεί η θαρραλέα κυρία μπλοκάρει, γιατί μάλλον δεν είχε συνηθίσει από τον ταπεινό υπαλληλάκο των 520€ (μεικτά) να της μιλάει με έναν τρόπο που λογικά κανένας άλλος στον περίγυρό της δεν είχε επιχειρήσει ποτέ. Και βγάζει τον πραγματικό της εαυτό ταυτόχρονα με ένα κινητό από την τσάντα που κόστιζε περίπου τέσσερις φορές όσο το αυτοκίνητό μου. Η τσάντα. Καλεί κάποιον μπροστά μου ακριβώς και του μιλάει δυνατά για να την ακούω…

-Έλα Μάκη, ήρθα εδώ στο κωλομάγαζο και δεν έχει σαλάμι αέρος από άπλυτη πατούσα καμήλας και είναι και ένας ηλίθιος εδώ που δεν γνωρίζει τη δουλειά του.
-Ώπα θεία. Μια χαρά ξέρω τη δουλειά μου, εσύ δεν νιώθεις τι σου λέω.

Σηκώνοντας το βλέμμα μου από τη θεία, συνειδητοποιώ ότι όλοι οι πελάτες και οι εργαζόμενοι του καταστήματος μας κοιτάζουν σαν πιτσιρίκια σε κάμπινγκ που παίρνουν μάτι το απέναντι ζευγάρι που κάνει σεξ και περιμένει να τελειώσει για να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο διευθυντής ο οποίος τυχαίνει να είναι ένας φοβερός τύπος που ήξερα ότι κατά 99% θα πάρει το μέρος μου σε ενδεχόμενο τραμπούκισμα από την πλευρά της θείας, οπότε είχα ήδη αποφασίσει να εκμεταλλευτώ την καλοσύνη του. Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, ο διευθυντάρας της καρδιάς μας έρχεται στα μουλωχτά από πίσω της και κάθεται δίπλα στον φούρνο που ψήνονται τα κοτόπουλα, έτσι ώστε να μπορώ να τον βλέπω εγώ και την ίδια στιγμή να μην έχει καμία οπτική επαφή με την έξαλλη κυρία.

-ΠΟΙΑ ΕΙΠΕΣ ΘΕΙΑ;
-Εσάς.
-ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΛΙΓΑΚΙ;
-Ντρέπομαι. Αλλά άξιζε.

Ο διευθυντάρας στο πλάι κοντεύει να λιποθυμήσει από τα γέλια και κάνει ό,τι μπορεί για να μην ακουστεί. Τα γυαλιά του έχουν στραβώσει σαν να είναι χαρακτήρας καρτούν που μόλις βγήκε από μετωπική με τρένο.

-ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ!
-Ο Ματσαμπλόκος ο Νίκος είμαι.
Α ρε Φουσέκη, να ήξερες πόσο πολύ έχεις καθορίσει μερικές μίζερες ζωούλες…
-Τέλος πάντων, επειδή είσαι άσχετος, εγώ χοιρινή ωμοπλάτη ήθελα.
-Κι από πού προκύπτει ότι είμαι άσχετος;
Σηκώνω σιγά σιγά το μεγάλο μαχαίρι που κόβουμε τη φέτα, ίσα για να δει ότι δεν είμαι και το πρότυπο του ψύχραιμου επαγγελματία.
-Κόψε μου και 10 φέτες κασέρι.
Το είδε το μαχαίρι και ξεροκατάπιε.
-Σίγουρα κασέρι έτσι; Δεν θέλετε καμία γκοργκοντζόλα από γάλα αρσενικού ιππόκαμπου και το λέτε καλιαρντά…
-Δώσε μου το κασέρι τελείωνε!
Κόβω το πιο σάπιο κασέρι στην ιστορία των κασεριών, της το δίνω και φεύγει χωρίς να πει έστω ένα γεια. Σαν να ήταν η κοπέλα μου και με είχε πιάσει την απατώ.
-Καληνύχτα!

Φεύγει. Πληρώνει. Και την ακολουθώ με το μαχαίρι στα χέρια. Έντρομη βγαίνει έξω από την πόρτα. Γυρίζοντας για να πάω πίσω στον πάγκο να καθαρίσω, βλέπω ένα ολόκληρο κατάστημα, του διευθυντή συμπεριλαμβανομένου, να χειροκροτά και να γελάει νευρικά. Είχα νικήσει. Η εργατική τάξη μπορεί να μην κατέλαβε τα μέσα παραγωγής (αυτή τη φορά), κατάφερε ωστόσο να ορθώσει το ανάστημά της μπροστά στον εχθρό. Και να τον ταΐσει ληγμένο κασέρι, στέλνοντάς τον συστημένο για διακοπές στην εξωτική τουαλέτα του σπιτιού του. Still better than Gulag έτσι;

Λίγα χρόνια μετά, συνειδητοποίησα πως η κυρία ήταν διευθύντρια ενός πολύ σημαντικού κρατικού οργανισμό με τον οποία θα είχα πολλά πάρε-δώσε στο μέλλον λόγω επαγγέλματος. Δεν θυμόταν τίποτα. ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙ.
Ο διευθυντής απολύθηκε την επόμενη μέρα. Το ήξερε ότι ήταν η τελευταία του μέρα και γι’ αυτό το είχε ρίξει στον χαβαλέ. Ας πούμε ότι ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο μου στον διευθυντή της καρδιάς μας.

*σκίτσο by Σαρανταποζαρούσα

Πηγή: https://www.facebook.com/zambonviveur/

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.