ΕΠΥ στο Πολεμικό Ναυτικό | Διηγείται ο Β. : “Πιο πολύ μίσησα τη νοοτροπία, τον κόσμο τους”

Συνέντευξη του Β.   στην Αμάντα Πατσοπούλου

Από τη στιγμή που πάτησα το rec στο μαγνητοφωνάκι για να καταγράψω τη συζήτησή μου με τον Β. , πρώην Υπαξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού – “απόστρατος” είναι η σωστή λέξη και όχι “πρώην” βέβαια, αλλά επιμένω να αποφεύγω την ορολογία-  η ατμόσφαιρα ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και από τις δύο πλευρές. Από τη μία, ο Β. δεν ήταν και τόσο πρόθυμος να συζητήσει για τη ζωή του στο Π.Ν. πριν από 15 περίπου χρόνια και από την άλλη, εγώ από παιδί πάντα κρατώ μία ιδιαίτερα αρνητική στάση απέναντι στον κλάδο και το επάγγελμα “Στρατιωτικός”.

Από την πρώτη μας κουβέντα όμως, αναλογίσθηκα το εξής: Αν είναι τόσο δύσκολο για το μέσο υπάλληλο/εργαζόμενο να παραιτηθεί, να αφήσει την όποια εργασία που του αποφέρει σταθερό μισθό και αποκατάσταση, πόσο μα πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να εγκαταλείψει μια στρατιωτική καριέρα, να φτύσει δηλαδή ένα σταθερό και εξασφαλισμένο μισθό και μία μηνιαία και υπολογίσιμη σύνταξη στα 50κάτι του μόλις χρόνια, εάν το επιθυμεί;

Η σκέψη αυτή και μόνο με έφερε κοντά στον Β. με όρεξη για καφέ, τσιγάρο και κουβέντα. Η επιλογή του να παραιτηθεί από το Πολεμικό Ναυτικό και να κάνει ένα σάλτο μέσα στην εργασιακή αβεβαιότητα που καραδοκούσε ήδη τότε στην ελληνική αγορά, δεν ήταν πάρα μία από τις ενδείξεις ότι θα πάρω συνέντευξη από έναν αληθινό Working Hero, έναν άνθρωπο με αξίες, αυτοεκτίμηση, αγωνιστικότητα και εμπειρίες.

Πατάω play:

Ήμουν εντελώς αντίθετος με όλο αυτό τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω. Υπάρχει μία συνεχής μείωση. Δεν σε έβλεπαν σαν συνάδελφο αλλά απαραίτητα σαν κάποιον “κατώτερο”, “λιγότερο”, “μικρότερο”. Δε αναφέρομαι μόνο στις διαταγές αλλά στον ίδιο τον τρόπο τους.

Αποφάσισες να ακολουθήσεις το επάγγελμα του Στρατιωτικού αμέσως μόλις είχες ενηλικιωθεί. Ποιοι είναι οι λόγοι που μπορούν να ωθήσουν έναν μόλις 18 χρονών νέο  στο να επιλέξει τη μόνιμη θητεία ως επάγγελμα; Τι το δελεαστικό έχει αυτή η επαγγελματική λύση στα μάτια σου τότε;

Δε ξέρω πώς μπορεί να το σκέφτεται ο καθένας, εγώ θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Το θέμα ήταν 100% βιοποριστικό. Ούτως ή άλλως θα έμπαινα στο Πολεμικό Ναυτικό, είχε έρθει το χαρτί, το ήξερα αυτό. Σημειωτέον πως τότε η θητεία ήταν 21 μήνες, οπότε εκ των πραγμάτων θα έκανα 2 χρόνια “μέσα”,  οπότε την είδα ως εξής: αφού δεν έχω σκοπό να σπουδάσω ή να κάνω κάτι άλλο και αφού γενικά τότε δε με ξένιζε ο στρατός σαν ιδέα -δεν είχα κάποιο χοντρό πρόβλημα, μπορούσα να το ανεχτώ, είπα να καταταχθώ για μία 5ετία , 60 μήνες δηλαδή, κι αν μου αρέσει να κάτσω, αν όχι να φύγω. Θα πάρω και το εφάπαξ μου, είπα, στη χειρότερη και θα έχω κάνει και κάποια πράγματα σε αυτό το διάστημα.

Είχες κάποια άλλη επαγγελματική πρόταση, διέξοδο ή όνειρο το οποίο απέρριψες ή εγκατέλειψες προκειμένου να γίνεις στρατιωτικός; Και αν ναι, τι ήταν αυτό και γιατί δεν υπερίσχυσε;

Η μεγαλύτερη μου τρέλα ήταν τα μαχητικά αλλά λόγω μυωπίας δε μπορούσαν καν να μπω στην Ικάρων, οπότε αυτό πάει πέταξε. Η επόμενή μου ενασχόληση ήταν η μουσική, την οποία συνειδητά δεν επέλεξα σαν επαγγελματική διέξοδο γιατί ήξερα ότι “δεν τρως” από αυτήν ή αν καταφέρεις να φας κάτι, θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Είχες ενδοιασμούς – φόβους σχετικά με την ορθότητα της απόφασης σου; Και αν, τι αφορούσαν αυτοί οι ενδοιασμοί;

Ενδοιασμοί υπήρχαν, όπως υπάρχει σε κάθε 18χρονο μυαλό. “Τι είναι αυτό; Πώς θα είναι;” . Κάποιοι φόβοι για το άγνωστο αν και ήξερα ότι θα σε πάρουν από το χεράκι και θα σε πάνε, αυτό είναι ο στρατός άλλωστε, for dummies.

Ποια είναι εν τάχει η διαδικασία κατάταξης ενός  Εθελοντή Πενταετούς Υπηρεσίας (ΕΠY) στο  Πολεμικό Ναυτικό; Προκηρύσσονται ετήσιοι διαγωνισμοί κατάταξης; Θυμάσαι ποια ήταν τη χρονιά εκείνη τα βασικά κριτήρια που έπρεπε να πληρείς ;

Όπως όλες οι θέσεις Δημοσίου, βγαίνει προκήρυξη στην Εφημερίδα Κυβερνήσεως, προκηρύσσονται δηλαδή οι διάφορες ειδικότητες για τα διάφορα Σώματα. Το 2000 που πήγα εγώ σαν ΕΠΥ, έπρεπε να έχεις τελειώσει Τεχνικό Λύκειο με την αντίστοιχη ειδικότητα, Ηλεκτρονικός συγκεκριμένα για την περίπτωσή μου, να ξέρεις Αγγλικά με κάποια έστω basic πιστοποίηση, απολυτήριο Λυκείου, να έχεις καθαρό Ποινικό Μητρώο και Ελληνική Υπηκοότητα. Αν ήσουν επιτυχόντας, όφειλες να παρουσιαστείς την τάδε του μήνα στο τάδε μέρος και έπειτα ακολουθούσαν άλλα τεστ, ψυχοτεχνικά, γραπτά, προφορικά, φυσική κατάσταση, ιατρικές εξετάσεις. Έπεφτε λίγο τσεκούρι εκεί, θυμάμαι την ημέρα των τεστ φυσικής κατάστασης, τουλάχιστον 3 άτομα κόπηκαν.

Θεωρητικά, θα πρέπει το πρώτο διάστημα προσαρμογής στη νέα σου «καθημερινή εργασία» να προσομοιάζει το αίσθημα της στρατιωτικής θητείας.  Υπάρχει κάτι που αργά ή γρήγορα σε αναγκάζει να αντιληφθείς ότι διαφέρεις από τον απλό στρατευόμενο; Πότε και με τι αφορμή συνειδητοποιείς ότι έχεις δεσμευτεί σε αυτή τη ζωή-δουλειά;

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι το πρώτο εξάμηνο, όπως το λέγαμε και μεταξύ μας, ήμαστε “στραβόγιαννα”, πολύ νέοι για να δούμε και να αντιληφθούμε τι γίνεται γύρω μας, πώς δουλεύει όλο αυτό. Ήμασταν πιτσιρίκια,  οι περισσότεροι δεν είχαμε ξαναδουλέψει άλλωστε,  εντελώς “αρνιά”. Οι πρώτες 2 εβδομάδες ήταν η εκπαίδευση και μετά για 5 1/2 μήνες το “Σχολείο”. Εκεί σιγά-σιγά άρχισε να ζορίζει το πράμα. Είχαμε σκοπιές, περίπολα, το πρωί έπρεπε στις 08:00 να μπαίνουμε σε τάξεις, είχαμε διάβασμα, δίναμε εξετάσεις, μετά είχαμε αγήματα.. Και κάπου εκεί αρχίζεις να λες “Ώπα μεγάλε, τι γίνεται εδώ; Αυτό είναι Στρατός. Ή μάλλον, αυτό είναι δουλειά, κούραση”. Μετά το εξάμηνο ήρθαν οι μεταθέσεις και οι περισσότεροι από εμάς, το 99% φύγαμε για καράβια και εκεί μάθαμε “τι πάει να πει φιστίκι”.

Πότε (χρονικά) σκέφτηκες για πρώτη φορά ότι είχες κάνει μια λάθος επιλογή και ότι πρέπει να «φύγεις» από ‘κει μέσα;

Στο εξάμηνο πάνω. Συγκεκριμένα, την 3η μέρα μου στο καράβι. Όσο ζόρικα και αν μου φάνηκε στο κέντρο, με τα περίπολα, τις αϋπνίες, τις εξετάσεις, τα αγήματα, μόλις πήγα στο καράβι, γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου.

Από όσα γνωρίζω, δε μπορείς να παραιτηθείς ανά πάσα στιγμή πριν συμπληρώσεις την 5ετία εκτός κι αν επιστρέψεις πίσω αρκετά χρήματα, περάσεις από δικαστήρια κλπ. Οπότε, συνήθως αναγκάζεσαι να περιμένεις να περάσουν τα 5 χρόνια και φεύγοντας παίρνεις και ένα ποσό εφάπαξ. Για τι ποσό μιλάμε; Είναι αρκετό για να το χρησιμοποιήσεις για μία νέα αρχή, πχ. για σπουδές ή για να ξεκινήσεις μια δική σου δουλειά;

Την εποχή που έφυγα, αν θυμάμαι καλά ήταν 7,200 Ευρώ. Ουσιαστικά είναι λεφτά που σου κρατούσαν μηνιαίως για το συντάξιμό σου σαν ασφαλισμένος του Δημοσίου. Δεν είναι υπέρογκο ποσό αλλά ναι, θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις για κάτι, πχ.  για σπουδές, αν βέβαια έχεις ακόμα μυαλό μετά από αυτό το πράγμα να πας να σπουδάσεις. Μη ξεχνάς ότι πλέον έχεις φτάσει τα 23 ή τα 25 σου στην καλύτερη, αλλά αν έχεις όρεξη, κάνεις καλά κουμάντα και βρεις και μια ημιαπασχόληση, τότε λογικά ναι, βγάζεις σπουδές.

Ποια ήταν τα υπέρ και τα κατά που βίωσες σε σχέση με άλλους συνομηλίκους φίλους/γνωστούς που είτε φοιτούσαν είτε δούλευαν εκτός Στρατού;

Στα υπέρ ήταν ότι είχα μία σίγουρη δουλειά. Κάθε 23 του μήνα έμπαινε ο μισθός μου και ήταν πάρα πολύ καλά τα λεφτά, αν σκεφτείς τη μηδενική μας προϋπηρεσία και τη μικρή εκπαίδευσή μας. Οι περισσότεροι μου φίλοι τότε ήταν είτε άνεργοι είτε προσπαθούσαν ακόμα να τελειώσουν το λύκειο. Δούλευαν σε οικοδομές ή σε ευκαιριακές δουλειές ενώ εγώ ήμουν ήδη καλά οικονομικά. Ήμουν ο πρώτος που έβγαλε δίπλωμα, ο πρώτος που πήρε αυτοκίνητο, ο πρώτος που είχα λεφτά να “βγω έξω” χωρίς να το πολυσκέφτομαι, βοηθούσα και τους δικούς μου στο σπίτι. Από την άλλη, έχανα πολλά πράγματα, έχανα εξόδους και παρέες, είχα συνέχεια υπηρεσίες, έλειπα σε ταξίδια, είχα ξαφνικά πάρα μα πάρα πολλές ευθύνες, πολύ άγχος και η ψυχολογία μου δεν έμοιαζε με αυτή ενός 19χρονου.

Ποια ήταν τα “πιο χτυπητά” πράγματα που σε έκαναν να καταλάβεις ότι αυτή η «καριέρα» δεν είναι για σένα;

Ο τρόπος σκέψης των άλλων. Ήμουν εντελώς αντίθετος με όλο αυτό τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω. Υπάρχει μία συνεχής μείωση. Δεν σε έβλεπαν σαν συνάδελφο αλλά απαραίτητα σαν κάποιον “κατώτερο”, “λιγότερο”, “μικρότερο”. Δε αναφέρομαι μόνο στις διαταγές αλλά στον ίδιο τον τρόπο τους. “Φτιάξε μου έναν καφέ”, “Κάνε την τουαλέτα”, “Πήγαινε κάνε εκείνο, πήγαινε φέρε μου αυτό” . Δεν ήταν μόνο τα απλά στρατιωτικά πράγματα που συναντάς σε μία θητεία, ήταν πλέον μια καθημερινή συμβίωση. Έχω γνωρίσει και καλούς ανθρώπους στο Ναυτικό, αλλά πραγματικά 8 στους 10 δεν είχαν τη στοιχειώδη ευγένεια ή τρόπους. Αν δεν έχεις κάνει έστω θητεία, δε θα το καταλάβεις ποτέ πώς το εννοώ.

Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να μπορέσει να εναγκαλισθεί με την νοοτροπία του Μόνιμου Στρατιωτικού; Τι συστατικά χαρακτήρα είχαν αυτοί που έβλεπες ότι «γούσταραν» τη δουλειά και έπαιρναν ικανοποίηση από αυτό;

Γαϊδουριά, πολύ χαμηλό IQ, κανένα ενδιαφέρον ως άτομα, μόνο πάθος για το ποδόσφαιρο και γενικά χαμηλές αξίες. Αυτοί ήταν πάντα μια χαρά. Αν μπορούσες ή να είσαι ή να γίνεις σαν κι αυτούς, την πέρναγες ζάχαρη. Αν ήσουν λίγο πιο ευαίσθητος, λίγο πιο σκεπτόμενος, λίγο πιο ανοιχτόμυαλος ή όπως θες πές το, τότε έφθανες σε σημείο να παλεύεις με τον εαυτό σου.

Τι σου λείπει, τι αναπολείς από αυτήν την 5ετία; Υπήρχαν καλές στιγμές;

Καλές στιγμές, ούτε κατά διάνοια. Αν θες να αναγκάσω τον εαυτό μου να σκεφτώ κάτι καλό, ίσως κάποια ατελείωτα βράδια με κάποιους ναύτες που “τα λέγαμε καλά”, κάναμε χαβαλέ και περνούσαν οι 4 ώρες περίπολο λέγοντας τα εσώψυχά μας. Έμπαινες σε ένα περίεργο τριπάκι, όπου γνώριζες ή σε γνώριζαν άνθρωποι με τρόπο που σε καμία άλλη δουλειά δε μπορεί να γίνει. Μου έχει λείψει ένα τσιγάρο στην κόντρα γέφυρα εν πλω. Τίποτα άλλο δε μου έχει λείψει όμως, γι αυτό και έφυγα.

Θα μπορούσες να παραλληλίσεις τον τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων στο ΠΝ (δλδ. τις διαδικασίες, τις ιεραρχίες, την καθημερινή ρουτίνα κλπ) με τον τρόπο που λειτουργεί μια εταιρία με διευθυντές, προϊσταμένους, υπάλληλους, εκπαιδευόμενους; Και αν ναι, πώς;

Με εταιρία, όχι, δε μοιάζει. Μοιάζει, ή  καλύτερα θα έλεγα “είναι”, σαν το Δημόσιο. Βασικά είναι κάτι πολύ χειρότερο και από το Δημόσιο. Άπειρη κωλυσιεργία, ένα μόνιμο “Άσε θα το κάνει ο άλλος”, ένα ατελείωτο “Δε γαμιέται, δε με νοιάζει” και ένα τεράστιο “Στα’ρχίδια μου, στη πούτσα μου, ας το κάνει κάποιος άλλος” . Γενικά ακούς ένα “Έλα να το κάνουμε από Δευτέρα” μα τίποτα δε δουλεύει τη Δευτέρα, τίποτα δε δουλεύει τη μισή Τρίτη, τη μισή Πέμπτη και όλη την Παρασκευή. Αν πας σε ένα γραφείο να κάνεις μία από τις δουλειές σου Πέμπτη μεσημέρι, γύρω στις 12 -εφόσον σχολούσαμε 13:30 με 14:00, ήταν πλέον αργά μεσημέρι το 12:00- θα σου πουν σίγουρα να πας από Δευτέρα. Κι όταν πας τη Δευτέρα, θα σου πουν έλα αύριο. Αν τους παρακαλέσεις, μπορεί την Πέμπτη να κάνεις τη δουλειά σου, σε εκείνο μόνο το γραφείο. Για την πιο απλή δουλειά, θέλεις στάνταρ από 2 εώς 4 εβδομάδες.

Από το να μην έχεις να φας… ίσως τότε να το ξανα-επιλέξεις, αλλά και πάλι σίγουρα θα το ξανα-μετανιώσεις!

Με κλίμακα 1 εώς 10 , όπου 10 το μέγιστο, σε τι βαθμό ένιωθες την ανάγκη να παραιτηθείς; Τι μίσησες πιο πολύ από όλα κατά την 5ετή σου εμπειρία;

Έντεκα. Στο εξάμηνο ήθελα να παραιτηθώ με ένα 11 στα 10. Έφτασα σε σημείο να σκέφτομαι να σκοτώσω, να αυτοκτονήσω, να κάνω κακό σε άλλους, στον εαυτό μου, δε φαντάζεσαι. Δε θέλω να ακουστώ γραφικός, αλλά δε φαντάζεσαι! Πιο πολύ μίσησα τη νοοτροπία, τον κόσμο τους, τον τρόπο σκέψης τους.

Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Εάν υποθέσουμε ότι αυτό είναι το τρίπτυχο της Ελληνορθόδοξης νοοτροπίας, τότε λογικά οι Στρατιωτικοί θα πρέπει να το τηρούν με δέος και κατά γράμμα.  Κατά πλειοψηφία, τι συνάντησες στο Στρατό; Θρήσκους, Πατριώτες, Οικογενειάρχες ή κάτι άλλο;

Πραγματικά θρήσκοι, όχι απλά κάνουν το σταυρό και την προσευχή τους επειδή έχουμε πρωινή Επιθεώρηση και “πρέπει”, σύνολο στα 5 μου χρόνια, να γνώρισα 10 με 20 άτομα και ίσως να λέω και πολλά. Οικογενειάρχες, άλλους 20 με 30. Πολλοί είχαν οικογένειες και αγαπούσαν την οικογένεια τους αλλά η έννοια της “Στρατοκαβλίασης” και του “Χρυσαυγιτισμού” που εννοούμε και βλέπουμε συχνά σήμερα γύρω μας, αυτά δεν υπάρχουν απαραίτητα στο Στρατό. Όσο για τον πατριωτισμό, δεν είναι απαραίτητο να είσαι πατριώτης για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Μπορεί βέβαια να γίνεις ή να σε κάνουν. Μπορεί να το κάνεις όλο αυτό απλά επειδή σου αρέσουν πχ. τα καράβια ή τα αεροπλάνα. Απλά, αν γίνει κάτι και πρέπει να πας να πολεμήσεις, κάπου πρέπει να έχεις ένα “πιστεύω”. Μπορεί αυτό να είναι στην οικογένειά σου, μπορεί να είναι στη σημαία σου ή στην πατρίδα σου, μπορεί να είναι και σε όλα αυτά ή σε κάτι άλλο. Ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά.

Έρχεται ένας/μια δεκαεφτάχρονος/η και σου λέει ότι θέλει να δώσει πανελλήνιες με σκοπό να περάσει σε στρατιωτική σχολή. Έχοντας υπόψη ότι οι βάσεις για τις Στρατιωτικές Σχολές κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα, εφάμιλλες των “περιζήτητων” ΑΕΙ όπως Ιατρική, Νομική, Πολυτεχνείο κλπ, τι θα συμβούλευες σχετικά με αυτή την προοπτική;

Ο κάθε άνθρωπος έχει τα όνειρά του. Άλλος θελει να γίνει πιλότος σε F16, άλλος θέλει να είναι καπετάνιος σε φρεγάτα ή μαυροσκούφης σε τεθωρακισμένα… είναι και αυτά όνειρα. Του καθένα όπως του αρέσει. Αν δεν είναι όνειρό του όμως να απασχοληθεί στις Ένοπλες Δυνάμεις, τότε σίγουρα θα έλεγα να “κοιτάξει” κάτι άλλο. Είναι πολύ ιδιαίτερο κράμα ανθρώπου όσοι επιβιώνουν εκεί μέσα χωρίς τελικά να μισούν τον εαυτό τους και τα πάντα γύρω τους. Επίσης, είναι άλλο το να θες να γίνει Αξιωματικός σε ένα Σώμα, άλλο το να θες να γίνεις Υπαξιωματικός και άλλο το να είσαι ΕΠΥ ή ΕΠΟΠ. Είναι εντελώς διαφορετικοί κόσμοι μέσα στον κόσμο των Ένοπλων Δυνάμεων. Άλλοι μισθοί, άλλο κύρος ή και άλλη καριέρα. Ο άλλος στη τελική μπορεί να έχει όνειρό του να γίνει Ανώτατο Στέλεχος ή Αρχηγός Πενταγώνου και τέτοιες ιστορίες.  Διαφορετικοί  όμως αυτοί οι στόχοι σε σχέση με τους στόχους ενός ΕΠΟΠ που θέλει απλά να βγάζει 700-900 ευρώ και να “βαράει σκοπέτα” για μια ζωή.

Αποτελεί η έκφραση προοδευτικών ιδεολογικών πιστεύω και κοινωνικών στάσεων, αιτία στιγματισμού ενός Στρατιωτικού, στο χώρο της δουλειάς του;

Πάντου μπορεί να σου βγει το όνομα και παντού μπορεί να σου βγει το μάτι. Μπορεί να είσαι σε μία υπηρεσία και να γυρίσεις να πεις “Εγώ είμαι Κομμουνιστής” και όλα καλά, μπορεί και όχι. Όμως αυτά, όπως και σε καμία δουλειά, πιστεύω ότι δεν είναι ευχάριστο να τα συζητάς στη δουλειά. Ειδικότερα στο Στρατό, κανονικά απαγορεύεται να τα συζητάς αυτά. Αλλά και να μην απαγορευόταν, γιατί να τα συζητήσεις εκεί; Από κει και πέρα είναι καθαρά στο κεφάλι του συνομιλητή σου. Αν ο άλλος είναι “κοκράνι” , είτε είναι Κελευστής είτε είναι Αρχιναύαρχος, το πώς θα σε αντιμετωπίσει ή πώς θα εξελιχθεί μία τέτοια κουβέντα, έχει να κάνει καθαρά με το χαρακτήρα του. Και έχει να κάνει και το πώς / πού θα γίνει μία τέτοια κουβέντα. Αν θα είστε οι δυο σας φιλικά, αν θα είναι άλλοι μπροστά, ποιοι θα είναι οι άλλοι ή άπλα αν θα είστε έξω για τσίπουρα και τα λέτε! Σε όλες τις δουλειές, αυτό ισχύει. Αν ο άλλος είναι μαλάκας και νιώθει ότι θίγεται επειδή κάποιος είναι αριστερός, αναρχικός ή gay ας πούμε, θα στην πει όπου και αν δουλεύετε, είτε είναι Ναύαρχος είτε είναι ο Διευθυντής σου σε μία εταιρία.

Σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων, της ανεργίας και των απλήρωτων εργαζομένων, αν έπρεπε να πάρεις την απόφαση ξανά, θα καταταγόσουν; Και με άλλα λόγια, έτσι όπως έχουν τα πράγματα στα εργασιακά πλέον, έχεις μετανιώσει ποτέ για την παραίτησή σου;

Ποτέ δε μετάνιωσα που παραιτήθηκα. Και προ κρίσης, και κατά τη διάρκεια της κρίσης και σίγουρα και μετά από αυτήν. Μετά από τόσα χρόνια άλλωστε έχουν αλλάξει και τα μυαλά μου και ξέρω με σιγουριά ότι ποτέ δε θα το μετανιώσω. Θα απέτρεπα τον καθένα να το κάνει μόνο για τα λεφτά. Είναι σίγουρα δελεαστικό και σαν έσχατη λύση ίσως και κάποιος να μπορούσε να το ξανασκεφτεί. Από το να μην έχεις να φας, από να μην έχεις άλλο μέλλον ή προοπτική, αν δε θες ή φοβάσαι να βγεις στο εξωτερικό για να προσπαθήσεις κάτι άλλο, τι να πω, ίσως τότε να το ξανα-επιλέξεις, αλλά και πάλι σίγουρα θα το ξανα-μετανιώσεις!

Συνέντευξη, επιμέλεια κειμένου: Αμάντα Πατσοπούλου

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!