Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο θεσμός «Επιχειρηματίας της Χρονιάς» βράβευσε τους καλύτερους του είδους τους, αυτούς δηλαδή που είχαν καταφέρει να συσσωρεύσουν την πιο ψηλή κερδοφορία. Βραβεύτηκαν οι:
- Ξενοφών Καντώνιας, πρόεδρος της Cosmos Aluminium μαζί με τους δυο γιούς του Θόδωρο και Ιωάννη
- Χρήστος Κριμίζης-Τατσούλης, διευθύνων σύμβουλος της Alchimica
- Η Καλλιόπη Ροδοπούλου του εκπαιδευτικού ομίλου ΑΚΜΗ
- Δημήτρης Λακασάς της Olympia Electronics
Από δεξιά προς τα αριστερά. Θεόδωρος, Ιωάννης και Ξενοφών Καντώνιας,
Καλλιόπη Ροδοπούλου, Δημήτρης Λακασάς και Χρήστος Κριμίζης-Τσατσούλης.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το να δούμε πως μια «σοβαρή» εφημερίδα όπως είναι η Καθημερινή παρουσιάζει την απονομή των βραβείων και τους ίδιους τους βραβευμένους… Με προσοχή, αντικειμενικότητα, ευαισθησία και αγάπη:
«Για κάποιον, το κίνητρο ήταν η ανάγκη σε συνδυασμό με την αγάπη για τη γεωγραφία. Για άλλον, η αγάπη για τη βιομηχανία. Για άλλον, η καταστροφή του επιχειρηματικού οράματος του πατέρα… Για άλλον, τα όσα άκουγε ανάμεσα στον πατέρα και τον συνεταίρο του… Το βέβαιο είναι πως όλοι κατάφεραν να αναπτύξουν εν μέσω κρίσης της επιχειρήσεις τους, επενδύοντας στην καινοτομία, στο ανθρώπινο δυναμικό, στην εξωστρέφεια».
Τι αγνά κίνητρα… Τι όμορφος κόσμος… Η αγάπη για τη γεωγραφία, για τη βιομηχανία, για την καινοτομία, για το ανθρώπινο δυναμικό…
Το κέρδος δεν υπάρχει πουθενά. Η εκμετάλλευση; Ποια εκμετάλλευση; Όλα γίνονται από αγάπη…
Και, βέβαια, με πάρα, πάρα, πάρα πολύ σκληρή δουλειά. Αυτό δεν μας «πουλάει» καθημερινά το σύστημα; Πως είναι θέμα σκληρής και επίπονης προσπάθειας… κι όταν είσαι εργατικός και έξυπνος κάποια στιγμή θα γίνεις επιτυχημένος. Κι εμείς βέβαια απαντάμε πως δεν έχει καμία σχέση με το πόσο σκληρά δουλεύεις το πόσο πλούσιος είσαι. Έχει πάνω απ’ όλα να κάνει με το ποιος είναι ο μπαμπάς (και η μαμά) σου. Το περιέγραψε με καθαρό τρόπο ο βραβευθείς Ξενοφών Καντώνιας:
«Ξεκίνησα την επιχειρηματική δραστηριότητα χωρίς να το θέλω, όταν σε ηλικία 18 ετών έχασα τον πατέρα μου και έπρεπε να διαχειριστώ μια εταιρεία με 200 άτομα. Επίσης, μου άρεσε η γεωγραφία και γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω εξαγωγές».
Ο κ. Καντώνιας βρέθηκε, λοιπόν, με μια έτοιμη επιχείρηση στα χέρια – κάτι, απ’ ότι φαίνεται, που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα από εμάς, οποιαδήποτε στιγμή… Και αφού αγαπούσε τη γεωγραφία, στράφηκε στις εξαγωγές. Δεν είναι ρομαντικό;
Συμπέρασμα, όλοι μπορούμε! Χωρίς εξαίρεση! Το ανάπτυξε γλαφυρά έτερος των βραβευμένων, ο κ. Κριμίζης-Τσατσούλης:
«Η χώρα θα ανακάμψει όταν θα κυνηγήσουμε όλοι τον πλούτο».
«Ο πλούτος δεν είναι ντροπή. Η φτώχεια είναι».
Η φτώχεια είναι ντροπή; Α, είναι καινούργιο αυτό! Δηλαδή πρέπει οι κυβερνήσεις των Μνημονίων να μας διαλύουν τα πάντα και οι εργοδότες να μας μεταχειρίζονται σαν σκουπίδια και να νοιώθουμε ότι φταίμε εμείς γι’ αυτό που συμβαίνει; Να νοιώθουμε και ντροπή από πάνω;
Κάτι σας διαφεύγει κύριοι, κάτι δεν καταλαβαίνετε καλά. Η φτώχεια δεν είναι ντροπή. Γιατί κανένας δεν επιλέγει τη φτώχεια. Τη φτώχεια την επιβάλλουν αυτοί που έχουν τον πλούτο – δηλαδή εσείς. Γιατί η φτώχεια της πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι ο όρος για να είσαστε εσείς πλούσιοι. Ο πλούτος σας είναι αποτέλεσμα του έργου και του ιδρώτα της κοινωνίας, τον οποίο εσείς καρπώνεστε την ίδια στιγμή που στερείτε από τους εργαζόμενους σας βασικά δικαιώματα: Ο κανόνας στην ελληνική επιχείρηση είναι η εξοντωτική εκμετάλλευση, οι απλήρωτες ώρες εργασίας, τα σπαστά ωράρια, η επισφάλεια, οι απλήρωτες ασφαλιστικές εισφορές, οι απολύσεις εργαζομένων για λόγους όπως… «δε χαμογελούσε αρκετά» ή γιατί απλά διεκδίκησε τα νόμιμα δικαιώματά του/τηςκλπ. Με άλλα λόγια ο κανόνας στην ελληνική επιχείρηση είναι η απάτη και η ληστεία.
Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά; Όχι βέβαια, σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και 8 άνθρωποι (οκτώ!) έχουν όσο πλούτο έχει όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Γι’ αυτό: γιατί καπιταλισμός σημαίνει ληστεία και απάτη. Βαρβαρότητα. Παντού.
Επομένως δεν είναι ντροπή να είσαι φτωχός. Ντροπή είναι να είσαι πλούσιος.
Και βέβαια σήμερα έχουν το πάνω χέρι οι πλούσιοι. Αυτό όμως θα αλλάξει. «Θα γυρίσει ο τροχός» που λέμε. Όταν οι φτωχοί κάποια στιγμή θα νοιώσουν περήφανοι για την τάξη τους, γιατί δεν ανήκουν στη δική σας αρρωστημένη, υποκριτική και σάπια κάστα. Όταν οι φτωχοί θα σας βάλουν στη θέση σας.
Πηγή: Ξεκίνημα
