Χάρις, 40 ετών, creative σε διαφημιστική εταιρεία
«Θα ήμουν άδικη, ακόμη και εν μέσω κρίσης, να πω ότι έχω παράπονο. Έχω, όμως, μια ελεεινή εμπειρία από τα νιάτα μου, ως ασκούμενη δημοσιογράφος, γιατί από εκεί ξεκίνησα και από ένα περιοδικό του κιλού. Για καιρό έκανα τον καφέ του εκδότη, του αρχισυντάκτη, των εξεχόντων αρθρογράφων του περιοδικού και είχα αρχίσει να γράφω και κάποια μικρά δικά μου ρεπορταζάκια, ό,τι μου πέταγαν, εν πάση περιπτώσει.
Κάποια στιγμή, ήρθε ο ίδιος ο εκδότης – οποία τιμή!- να μου ζητήσει μία χάρη. Να γράψω τη στήλη του, “ξέρεις εσύ μωρέ, είσαι καλή, φαίνεται”, γιατί εκείνος είχε σημαντικότερες δουλειές να φέρει βόλτα. Κάθε μήνα έγραφα εγώ και υπέγραφε εκείνος. Κάποτε μίλησε και στην τηλεόραση για κάτι που είχα γράψει για έναν υπουργό εμπλεκόμενο σε σκάνδαλο. Δεν άντεξα πολύ, έφυγα – απλήρωτη και τσακωμένη, εννοείται – ξανά στο εξωτερικό για σπουδές, γύρισα και βρήκα δουλειά στη διαφήμιση. Το περιοδικό έκλεισε, κάτι που μπορούσε να το προβλέψει ακόμη και ο θυρωρός του κτηρίου που στεγαζόταν κι από τότε μου ‘χε μείνει η απορία πώς κάποιοι κατορθώνουν να κρατάνε επιχειρήσεις με τέτοιες συμπεριφορές. Αμ, δεν τις κρατάνε».
Πρώτη δημοσίευση στο: Απόσπασμα άρθρου από “Φριχτά αφεντικά: Μαρτυρίες από δουλειές του σήμερα και αφεντικά από την κόλαση” www.lifo.gr
