#oi_istories_sas
Διηγείται ο Πρώην Μελκερίτης
Επανέρχομαι, μετά το χιουμοριστικό κείμενο (Αφιερωμένο στη συντροφιά της γαλέρας) που σας έστειλα, με τη θλιβερή πραγματικότητα, όπως τη βίωσα, με μια ομάδα ανθρώπων, που είχε την ατυχία να βρεθεί σε αυτό το σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Παρά το «γυαλιστερό» περίβλημα και τις προηγμένες τεχνολογίες, τις δήθεν προοπτικές εξέλιξης, η αλήθεια ήταν άλλη.
Δύο εταιρίες σε μία. Πρόσληψη στη μία, υπηρεσίες για δύο. Συμπεριφορά ναζιστικού τύπου, ακραία νεοφιλελεύθερη εταιρική πολιτική και άλλες ομορφιές.
Η συμπεριφορά από τη διοίκηση και τους φίλα προσκείμενους προς τα κάτω, μόνιμα εριστική. Κάθε χρήση εργασιακού δικαιώματος (αναρρωτική άδεια, άδεια ασθένειας κ.α.) ήταν λάδι στη φωτιά. Οι μισθοί ήταν ένα ανέκδοτο. Άτομα ανώτατης εκπαίδευσης, με 500 και 600 ευρώ. Το ωράριο παρωδία. Αυστηρή προσέλευση στις 9:00 (εάν αργούσες, χρεωνόσουν με κανονική άδεια και ας τόλμαγες να μην καθίσεις να δουλέψεις). Η αποχώρηση δεν γινόταν ποτέ στις 17:00.
Η ετήσια απλήρωτη εργασία (υπερωρίες, ταξίδια, βραδινή απασχόληση, On-call) ήταν περίπου δύο μήνες. Ναι. Δύο μήνες στο έτος. Για να αποχωρήσεις από την εταιρία μετά τη λήξη του «διευρυμένου» ωραρίου, έπρεπε -κάθε φορά- να πάρεις άδεια από τη «διοίκηση». Ένα σύνηθες φαινόμενο ήταν να περιμένεις μισή με μία ώρα για να σε δεχτεί και να σου πει «φύγε» ή να σου πετάξει κανένα λογύδριο για το πόσο ποταπό σκουλήκι είσαι και πόσο αναλώσιμος είσαι.
Την εταιρική πολιτική, υποστήριζε φανατικά ο τεχνικός διευθυντής. Ένα αμόρφωτο και απαίδευτο ανθρωπάριο, ένα θλιβερό ανδρείκελο, χωρίς εκπαίδευση, που το μάζεψαν οι ιδιοκτήτες της εταιρίες, το εμπότισαν με τον ιό της νεοφιλελέρας, αποκτώντας έναν πιστό μαντρόσκυλο και αξιόπιστο ρουφιάνο. Ο οποίος, πλαισιώθηκε από κορασίδα-γραμματέα, θυγατέρα διευθύντριας δημόσιας υπηρεσίας, κατά τύχη επιβλέπουσας έργου της εταιρίας, ικανότατη ρουφιάνα και πειθήνιο όργανο.
Η οικογενειοκρατία εντός της εταιρίας, θύμιζε έντονα το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Αδέρφια, κουμπάροι, δικά μας παιδιά και άλλα τέτοια. Η οικογένεια αγνάντευε και οι λοιποί κοινοί θνητοί, έβγαζαν τη δουλειά. Όλα αυτά έκαναν το οργανόγραμμα, να θυμίζει έντονα την πυραμίδα της τροφικής αλυσίδας ενός οικοσυστήματος.
Οι εργαζόμενοι (μηχανικοί διαφόρων ειδικοτήτων) δεν είχαν ουσιαστικό αντικείμενο. Έκανες δουλειά μηχανικού αλλά, μετέφραζες κείμενα, σπαταλούσες το χρόνο σου σε ανούσια γραφειοκρατία (η οποία εφευρέθηκε για να δικαιολογούν κάποιοι την παρουσία τους). Επίσης, έβαφες, καθάριζες, μάζευες τα ξερά φύλλα από το αίθριο και την ταράτσα, έσκαβες, πήγαινες να αγοράσεις τσιγάρα και κουλουράκια για τα αφεντικά. Τα πάντα όλα. Η διορία κάθε νέας εργασίας που σου ανέθεταν, έληγε την προηγούμενη μέρα.
Ο τυπικός διάλογος ήταν:
«Πότε να το έχω έτοιμο;»
«Χθες. Χαχαχα!»
Τέσσερα με πέντε άτομα, στοιβαγμένα σε 20 τετραγωνικά μαζί με 4 γραφεία, 6 ντουλάπες κι έναν πάγκο εργασίας, χωρίς ανοιγόμενο παράθυρο, εξαερισμό του κώλου και «εφέ τρεχούμενου νερού» τις μέρες που έβρεχε. Ευτυχώς, η συντροφιά της γαλέρας, σταδιακά, μέσα σε 1,5 χρόνο, «αποστρατεύτηκε» και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Μετά από 2,5+ χρόνια, ακόμα γίνονται συναντήσεις ή συζητήσεις και ακόμα γελάμε με τα ανεπανόρθωτα χάλια τους.
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία, συνεχίστε έτσι μέχρι να βγουν όλα στη φόρα. Για κάθε κερατά που απολαμβάνει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Καλή δύναμη στα παιδιά που τραβάνε λούκι, θα γυρίσει η ρόδα ρε αλάνια.
Και στα παιδιά που περνάνε καλύτερες μέρες, έχω να πω ότι ακόμα και το να κάτσεις να ακούσεις τον πόνο του φίλου σου που τραβάει ζόρι, είναι μεγάλη βοήθεια.
Η συντροφιά, αφιερώνει στη γαλέρα ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΑΛΕΡΑ, με ευχές για ταχεία και αύτανδρη βύθιση, μια φούγκα του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ – (Fugue BWV 1000):
