#oi_istories_sas
Γράφει η αναγνώστρια Ε.Χ
Δευτέρα με Σάββατο η μονοτονία δεν σπάει. Σπάνε νεύρα, σπάνε
αντικείμενα, αλλά η ρουτίνα στέκει αγέρωχη, περήφανη που τα καταφέρνει
να μείνει όρθια.
Σκούτερ, κράνος, εθνική.
Καθημερινός πόλεμος μεταξύ οδηγών, δίτροχα και τετράτροχα. Μου έρχεται
να κλωτσήσω με δύναμη τις ρόδες όσων μας αγνοούν. Να τις σπάσω…
Υπολογιστής, γραφείο, πώληση.
Πόσες φορές έχω ζητήσει αναβάθμιση… Όχι δική μου, αλλά του υπολογιστή.
Έτοιμα όλα. Οθόνη αναμμένη, ποντίκι «ταϊσμένο», πλήκτρα προετοιμασμένα
για χορό στον ρυθμό του πάνω κάτω, πάνω κάτω.
Ο πελάτης περιμένει, εγώ παίρνω το ευγενικό ύφος, η παραγγελία όμως
κολλάει στη μέση.
Μαυρίζει η οθόνη. Χάνεται η παραγγελία. Μια μέρα θα τη σπάσω.
Εκτυπωτής, γραφείο, συνοδευτικό παραγγελίας.
Έχει τύχει ταυτόχρονα να μιλήσω με δύο πελάτες. Να βγάζω δύο
παραγγελίες από τον ίδιο αλλά κι από διαφορετικό υπολογιστή. Να δίνω
ρέστα, να βγάζω παραγγελία μιλώντας με πελάτη, να καλημερίζω τον κύριο
Παναγιώτη –πελάτη λιανικής– που περιμένει να εξυπηρετηθεί και να
απαντάω –σωστά και άμεσα– σε συνάδελφο που έχει φορτώσει και φεύγει.
Τα καταφέρνω… αλλά μην μου ζητάς ταυτόχρονα, συνάδελφε στην αποθήκη,
να σου βγάλω και συνοδευτικό παραγγελίας. Αυτό μπορεί να περιμένει.
Θέλω μια μέρα να σηκώσω την τέντα που χωρίζει αποθήκη και γραφείο και
να τη σπάσω –να σε βάλω για μια στιγμή στην καρέκλα μου.
Να δω αν θα αντέξεις. Μετά εσύ θα μου πεις ότι η δουλειά στην αποθήκη
είναι επίσης δύσκολη…
Δεν είπα ποτέ κάτι διαφορετικό.
Κι ενώ θέλω πολλά να σπάσω, έρχεται ο άλλος που μπορεί να κάνει ό,τι
θέλει εκεί μέσα –άρα και να σπάσει.
Κάτι πήγε στραβά στη δουλειά, στο σπίτι, στα προσωπικά του; Ποιος ξέρει;
Ακούς ένα κρακ… σήμερα είχε σειρά ένας εκτυπωτής…
Τελειώνει η μέρα κι έχεις στο μυαλό σου κάτι σπασμένο. Οι προσπάθειες να
το κολλήσεις δεν φέρνουν αποτέλεσμα.
Περπατάς, τα αμάξια δίπλα σου τρέχουν.
Όπως έτρεχε κι ο ήχος του αντικειμένου που έσπασε πίσω
από την πλάτη σου.
Κλείνεις τα μάτια και φωτογραφίζεις την κίνηση των αυτοκινήτων πίσω από
μια μπάρα σιδερένια.
Φωτογραφίζεις ό,τι ακούς. Κάνεις ένα βήμα. Φωτογραφίζεις ξανά. Δεν
βλέπεις τι. Λες θα γυρίσω σπίτι και, χαλαρή, θα τις ενώσω. Θα τις κολλήσω.
Επιλέγεις. Ζουμάρεις, γιατί κάτι σου φάνηκε παράλογο. Ένα κεφαλάκι
ανάμεσα στα αμάξια. Περνάς στην επόμενη. Τη βλέπεις θολή. Περνάς στην
τελευταία. Εύχεσαι να ήταν κι αυτή θολή.
Όμως είναι αληθινή και συνέβη σήμερα. Σήμερα έσπασε κάτι χειρότερο από
ένα αντικείμενο πίσω από την πλάτη σου, μια ψυχή αθώα έσπασε μπροστά
στα μάτια σου. Σπάει καθημερινά.
Που αμφιβάλλω αν ποτέ θα κολλήσει…
Κράνος, σκούτερ, εθνική.
Πιο χαλαρά. Θα πάω πέντε λεπτά πιο αργά στη δουλειά.
Υπολογιστής, γραφείο, παραγγελία.
Θα ζητήσω να την επαναλάβουν… Λάθη συμβαίνουν και μέχρι να
ξεμπλοκάρει το σύστημα, όλο και κάτι θα βρω να του πουλήσω…
Εκτυπωτής, αποθήκη, συνοδευτικό «ας».
Υπομονή…
Τέλος το μεροκάματο και για σήμερα. Περνάς από το θολό σημείο. Για μια
ακόμα μέρα το αγοράκι βγάζει το μεροκάματο των δικών του
ζητιανεύοντας. Χωρίς να ξέρει τη λέξη «μεροκάματο» ούτε καν στη μητρική
του γλώσσα. Κρατάω στα χέρια μου μια σοκολάτα. Τη σπάω στη μέση και
του προσφέρω τη μισή. Μ’ αρέσει να ακούω σοκολάτα να σπάει.
Μ’ αρέσει να βλέπω το χαμόγελο του νέου μου φίλου.
Cover artwork: Falling into a routine
