Ας υποθέσουμε ότι παρήγαμε ως άνθρωποι. Ο καθένας μας θα είχε στην παραγωγή του προβεί σε μια διπλή κατάφαση του εαυτού του και του άλλου. Στην παραγωγή μου θα είχα αντικειμενοποιήσει την ατομικότητά μου, την ιδιαιτερότητά της, και επομένως, αφενός κατά τη δραστηριότητα θα απολάμβανα μια εκδήλωση ζωής, αφετέρου στη θέα του αντικειμένου θα βίωνα την ατομική ευτυχία να μπορώ να γνωρίσω την προσωπικότητά μου ως αντικειμενική, αισθητά ορατή, και άρα ως δύναμη που υπάρχει πέραν κάθε αμφιβολίας.
2) Στη δική σου απόλαυση, ή στη δική σου χρήση του προϊόντος μου, θα είχα άμεσα την απόλαυση του να έχω τη συνείδηση ότι με την εργασία μου ικανοποιείται μια ανθρώπινη ανάγκη, και άρα ότι [με την εργασία μου] αντικειμενοποιείται η ανθρώπινη ουσία, και άρα ότι έχω παράξει ένα αντικείμενο που ανταποκρίνεται στην ανάγκη της ανθρώπινης ουσίας ενός άλλου.
3) θα είχα γίνει για εσένα ο διάμεσος ανάμεσα σε εσένα και το γένος [Gattung], και άρα θα αναγνωριζόμουν από εσένα ως ολοκλήρωση της ίδιας σου της ουσίας και αναγκαίο μέρος σου, και άρα θα εύρισκα την επιβεβαίωση τόσο στη σκέψη όσο και την αγάπη σου.
4) μέσα από τη δική μου ατομική εκδήλωση ζωής θα είχα άμεσα δημιουργήσει τη δική σου εκδήλωση ζωής, και άρα θα είχα επιβεβαιώσει και πραγματώσει άμεσα με τη δική μου ατομική δραστηριότητα την αληθινή μου ουσία, την ανθρώπινη κοινότητα.
Τα προϊόντα μας θα ήταν ισάριθμοι καθρέφτες, από τους οποίους θα αντανακλώνταν η ουσία μας. Επιπλέον, αυτή η σχέση είναι αμοιβαία· θα συνέβαινε από τη μεριά σου, ό,τι συνέβη από τη δική μου.
Ας παρατηρήσουμε τις διαφορετικές στιγμές, όπως εμφανίζονται υπό αυτή την προϋπόθεση:
Η εργασία μου θα ήταν ελεύθερη εκδήλωση ζωής, και άρα απόλαυση της ζωής. Υπό τη συνθήκη της ατομικής ιδιοκτησίας είναι ξένωση της ζωής, γιατί εργάζομαι για να ζω, για να παρέχω στον εαυτό μου ένα μέσο της ζωής. Η εργασία μου δεν είναι ζωή.
Δεύτερον: Στην εργασία μου θα εύρισκε την κατάφασή της η ιδιαιτερότητα της ατομικότητάς μου, γιατί θα εύρισκε την κατάφασή της η ατομική μου ζωή. Η εργασία θα ήταν τότε αληθινή, δρώσα ιδιοκτησία [κάπως πιο ελεύθερα: Η εργασία θα ήταν τότε κάτι αληθινά, ενεργά δικό μου]. Υπό τη συνθήκη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας η ατομικότητά μου ξενώνεται μέχρι το σημείο αυτή η δραστηριότητα να μου γίνει μισητή, ένα μαρτύριο, μόνο φαινομενικότητα δραστηριότητας, και άρα μονάχα αναγκαστική δραστηριότητα, κάτι που μου επιβάλλεται μόνο διαμέσου μιας εξωτερικής τυχαίας ανάγκης, και όχι από μια εσωτερική αναγκαία ανάγκη.
Η εργασία μου μπορεί να εμφανιστεί στο αντικείμενό μου μόνο ως αυτό που είναι. Δε γίνεται να εμφανιστεί ως αυτό που στην ουσία της δεν είναι. Και γι’ αυτό δεν εμφανίζεται παρά μόνο ως η αντικειμενική, αισθητή, ορατή, και γι’ αυτό υπάρχουσα πέρα από κάθε αμφιβολία έκφραση της απώλειας του εαυτού μου, της αδυναμίας μου.
-Καρλ Μαρξ, Σχόλια στο βιβλίο του Τζέημς Μιλς “Eléméns d’economie politique“(1844)
Πηγή: coghnorti.wordpress.com
