fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

Από το δημοτικό μέχρι σήμερα: τάξη εναντίον τάξης

στo Οι ιστορίες σας

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Από το δημοτικό μέχρι σήμερα: τάξη εναντίον τάξης

Κάποια στιγμή με ρώτησε ένα άτομο που σπούδαζε στην πόλη που ζω “εσείς οι ντόπιοι πώς βρίσκετε δουλειά;”. Ήταν αστεία ερώτηση πραγματικά και δικαιολογημένα έκρυβε αφέλεια. Την ίδια αφέλεια που είχα κι εγώ στα 18 όταν “έπιασα” την πρώτη μου δουλειά.

Εκεί ήταν όλα ή μου φαίνονταν τουλάχιστον καλά. Δεν με πείραζε στα 18 που δεν είχα ένσημα γιατί θεωρούσα την σύνταξη κάτι απροσδιόριστο χρονικά ή απλά κάτι που δεν θα ρθει ποτέ. Όπως και να ‘χει, τα ένσημα τα είχα συνδεδεμένα με χαμηλότερο μισθό και με σύνταξη. Δηλαδή την εικόνα του παππού μου που ποτέ δεν συνδέθηκα μαζί του συναισθηματικά. Αυτή λοιπόν την απόμακρη εικόνα επέλεξα ασυνείδητα για ότι αφορά την ασφάλιση στην εργασία. Άλλωστε δεν πίστευα ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι “σοβαρό” – 18 γαρ. Τα 3 ευρώ την ώρα άρχισαν να μου κακοφαίνονται όταν για να βγάλω τα 30 ευρώ πχ που λέγαν όλα τα άτομα γύρω μου πως ξόδευαν σε μια μέρα, έπρεπε να δουλεύω 10 ώρες τη μέρα ενώ δούλευα 4. Από το μεροκάματο των 12 ευρώ τα 3 πήγαιναν στα εισιτήρια του πηγαινέλα αφού δούλευα σε καφέ κωμόπολης έξω από την πόλη.

Κάποτε ένιωσα την αίσθηση της αιωνιότητας όταν έπιασε καλοκαίρι κι όλη μου η παρέα πήγαινε για βουτιές ενώ εγώ ψηνόμουν στον κάμπο με ένα δίσκο στο χέρι κι είπα για 9 ευρώ δεν αξίζει. Κι έτσι παραιτήθηκα.

Συνέχισα με πολλές παρόμοιες δουλειές – του ποδαριού που λέγανε στο σόι υποτιμητικά, γιατί “σωστή” δουλειά είναι αυτή που σου βγάζει μηνιάτικο χιλιάρικο και βάλε….2006 άλλωστε ακόμη – είτε σε καφέ, είτε σε μπαρ, είτε φυλλάδια, είτε λάτζα, είτε πωλήτρια. Στα 20 θεωρούσα μεγάλο επίτευγμα να παίρνω 5 ευρώ την ώρα με ένσημο. Αλλά αυτή ήταν η μοναδική φορά που είδα ένσημο γενικώς… Στη συνέχεια αποφάσισα να διδάξω αγγλικά σε ενήλικες κι αυτό πήγε κάπως καλά μέχρι που τα μαθητούδια συνειδητοποίησαν πως δεν το πολυ-πάλευαν να διαβάζουν στα 45 – και γιατί να το παλεύουν άλλωστε όταν κουβαλάς στο κεφάλι σου σπίτι, οικογένεια, λογαριασμούς, δουλειά κλπ κλπ κλπ – οπότε κάπως ξαναεπέστρεψα στο δίσκο. Παράλληλα έκανα συνεχώς αιτήσεις. 5μηνα, 8μηνα, δίμηνες συμβάσεις, έστελνα βιογραφικά που ξεχείλιζαν με πτυχία ξένων γλωσσών. Κενό.

Μου λέγαν οι πιο “μυαλωμένοι”  “γιατί παράτησες τη λογιστική; τώρα θα δούλευες σε ένα γραφειάκι το πρωί και θα χες το μηνιάτικο να τρέχει”… Κάθε φορά που τ’ άκουγα ως υπόδειξη ήθελα να ξεράσω.

Το ότι απλά δεν μου άρεσε σαν αντικείμενο δεν φαινόταν σε κανένα “σοβαρή” δικαιολογία. Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι δεν ένιωθα ικανοποίηση που εγώ είχα επιλέξει να μην κάνω κάτι που δεν θέλω στα 19, ενώ αυτοί που μου κουνούσαν το δάχτυλο είχαν ήδη γεράσει από τα 30 σε μια μίζερη δουλίτσα κι είχαν ξεχάσει τι τους άρεσε να κάνουν…

Κάπου στα 25 ξεκίνησα τα 5μηνα. Και είχα πετύχει καλές καταστάσεις στην αρχή. Παράλληλα συνέχιζα να δουλεύω μαύρα και νύχτα. Ύστερα δούλευα πάλι μαύρα ας το πούμε ως γραμματειακή υποστήριξη. Εκεί ίσως έκανα τα πάντα. Από τιμολόγια μέχρι ρεπορτάζ (lol). Η παράνοια και η ματαιοδοξία των αφεντικών που θέλουν να σου φουσκώσουν τα μυαλά πως θα “πας ψηλά” και θα κάνεις “καριέρα”, ενώ δουλεύεις με 300 μαύρα και 15 ώρες τη μέρα. Φυσικά την καριέρα την είχα εξ αρχής χεσμένη, με ενδιέφερε περισσότερο η επιβίωση και οι λογαριασμοί. Αλλά όπως και να ‘χει ευτυχώς από κει μετά από κάνα 8μηνο έληξε η “συνεργασία”. Θυμάμαι ένα γελοίο τύπο σε άλλη δουλειά που έχει διαφημιστική εταιρεία βιτρίνα “μπροστά” από κωλόμπαρα. Ο τύπος αυτός τα γνωστά “έχεις ικανότητες θα πας ψηλά” (κρατιόμουν να μην γελάσω μπροστά του την ώρα που τα λεγε κοιτώντας αόριστα το ταβάνι για να δώσει στόμφο). 200 μαύρα το μήνα κι άλλα 200 χρωστούμενα για το 2ο και τελευταίο μήνα. Cool. Δίσκος ξανά, 15 ευρώ μεροκάματο…

Κάπου όμως ήρθαν και τα 28,  πακέτο με ένα voucher απλήρωτο όσο δεν πάει, σε κάτι θεούληδες που και δεν τους κόστιζα τίποτα ως εργαζόμενη αλλά και συμπεριφέρονταν λες και διοικούσαν το grand metropolitan hotel. Οοοκ! Αυτή τη φορά (που κι εδώ δεν έπαιζε ασφάλιση κι ας ήταν voucher) ας πούμε κάπως την πάτησα. Επί μήνες δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε ένα μπουκάλι νερό κι είχα παραφουσκώσει με αντιφλεγμονώδη και παυσίπονα, φυσιοθεραπείες, γιατροί, εξετάσεις… Κάπου εκεί ήρθε κι αντιστράφηκε η αφέλεια των 18 με την απόγνωση στα 28.

Θυμάμαι κάτι εμετικές καταστάσεις που το αφεντικό προσπαθούσε έμμεσα να με πείσει να φλερτάρω με τους πελάτες και κάτι πελάτες που το θεωρούσαν δεδομένο και τότε μόνο που δεν έσπαγα το μαγαζί μαζί κι αυτούς. Ναι αν αναρωτιέστε ήταν κεντρικά μπαρ, καφέ και όχι βιτρίνες. Είναι η αντίληψη που επικρατεί πως μόνο στα κωλόμπαρα παίζει κονσόμα. Όχι παίζει παντού. Ακόμη και στη γραμματέα που θα της πουν έλα βαμμένη και χαμογελαστή να αντικρίζει ο πελάτης κάτι ευχάριστο, είναι ακριβώς αυτό.

Η γυναίκα εργαζόμενη πρέπει να ικανοποιεί το αντρικό βλέμμα. Γιατί πρώτα είναι γυναίκα και μετά εργαζόμενη στην πατριαρχική μας πολιτισμένη κοινωνία. Όχι λοιπόν απλά ψόφα, εγώ θα ‘ρχόμαι για δουλειά με φόρμες και φούτερ.

Όπως κι έκανα, αλλά και πάλι δεν απέφυγα τα γλοιώδη σχόλια πελατών και αφεντικών, οπότε σε αρκετές περιπτώσεις έπαιξαν παραιτήσεις που ήταν για μένα και η μόνη πιθανή επιλογή.

Παράλληλα ήρθε και μια ξαφνική απόφαση για σπουδές στα παιδαγωγικά. Ήταν μια αστεία και παράλληλα βαρετή περίοδος οι μήνες της προετοιμασίας για πανελλήνιες. Ήταν κι ένα άλλο μάτι στα 18χρονα που καταλήγουν στις πανελλήνιες με μια πλάτη λυγισμένη από γονείς, φροντιστήρια, σχολεία, άγχος, πίεση και κυρίως φόβο. Πάντα πίστευα ότι οι γονείς μας καταστρέφουν. Το ίδιο πίστευα και για το σχολείο και γενικά για όλο το σύστημα που προετοιμαζόμαστε από νωρίς να υπηρετήσουμε πειθήνια και υπάκουα σαν ρομποτάκια, αυτή η εικόνα όμως τον περασμένο Μάιο απλά επικύρωσε τις αντιλήψεις μου. Ναι, ύστερα ήρθε η σχολή που ήθελα και αυτό ήταν οκ.

Η ανανέωση της κάρτας στον ΟΑΕΔ συνεχίζεται, οι αιτήσεις και τα βιογραφικά συνεχίζονται, τα μεροκάματα συνεχίζουν να είναι ανύπαρκτα εδώ και μήνες, και αυτό δεν είναι οκ.

Θυμάμαι άπειρες περιπτώσεις αφεντικών να μου κλαίγονται για το ΤΕΒΕ που δεν έχουν να πληρώσουν, για τα έξοδα του σπιτιού τους. Και; Κι εμένα τι με νοιάζει τι χρωστάς εσύ και γιατί να με νοιάζει; “Μα άνθρωποι είμαστε πώς να μην σε νοιάζει.” “Όχι είσαι αφεντικό. Όταν με απολύεις, όταν μου στερείς εκβιαστικά το ένσημο γιατί ξέρεις και εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη μου.

Ειλικρινά δεν πιστεύω πως υπάρχουν διαφορές είτε δουλεύεις σε γραφείο, είτε στον επισιτισμό, είτε οπουδήποτε. Εξ αρχής το πρόβλημα είναι η εκμετάλλευση.  Είναι ότι γεννιέσαι, μπαίνεις στο καλούπι οικογένειας, σχολείου, κοινωνίας, ετοιμάζεσαι να γίνεις πιστό εργασιακό ρομπότ, σε πείθουν πως όσο πιο πειθήνιο τόσο πιο “καλά” θα είσαι επαγγελματικά άρα και κοινωνικά σε αποδοχή και αναγνώριση, κι αν πειστείς βιώνεις την εκμετάλλευση ως αναγκαία προϋπόθεση επαγγελματικής “ανέλιξης”. Συχνά στο ίδιο πακετάκι πάει και το να αποδεικνύεις την πίστη σου στο αφεντικό ως ρουφιάνος που δίνει χωρίς δεύτερη σκέψη την σερβιτόρα που έκανε διάλειμμα στη ζούλα για τσιγάρο, τον εργάτη που πήρε τηλέφωνο κλπ κλπ κλπ.

Κλασσική εικονογραφημένη συνταγή της κυριαρχίας στην εργασία που εξυπηρετεί στην εντέλεια κάθε αφεντικό – είτε μικρό, είτε μεγάλο, είτε εναλλακτικό…

Δεν είναι η κρίση και τα μνημόνια, δεν είναι ο καπιταλισμός. Είναι αυτό που λέγαμε από το δημοτικό ως πρώτη αλήθεια που τότε δεν καταλαβαίναμε. Η υπόθεση ήταν, είναι και θα είναι πάντα αυτή: η πάλη τάξης εναντίον τάξης.

 

Ηλέκτρα Π.

 

Η ιστορία της Ηλέκτρας Π. όπως την εμπιστεύθηκε στο #IforInterview.
Ευχαριστούμε Ηλέκτρα.

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Οι ιστορίες σας

Στην Κορυφή