Πριν πολλά-πολλά χρόνια, όταν οι εργαζόμενοι είχαν την συνείδηση και την βούληση να διεκδικήσουν τα αυτονόητα, η απεργία ήταν ο φόβος και ο τρόμος της εργοδοσίας.
Γιατί;;
Γιατί ήξεραν οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις πως όταν τα συνδικάτα χτυπούσαν τα καμπανάκια θα πάγωναν αυτόματα οι τσιμινιέρες, θα άδειαζαν ΟΛΑ τα εργοστάσια και τα γραφεία, και δεν θα κουνιόταν φύλλο στα μέσα παραγωγής και στον κρατικό μηχανισμό, ΜΕΧΡΙ να πάρουν οι εργαζόμενοι αυτό που ζητάνε. Και αυτό ήταν ο βασικός τους φόβος, ότι θα πάγωναν ΤΑ ΠΑΝΤΑ (το πόσοι θα έβγαιναν μετά στον δρόμο ερχόταν δεύτερο).
Σήμερα δεν τίθεται καν ζήτημα διεκδίκησης του κάτι παραπάνω. Αντίθετα κάθε τρεις και λίγο χάνουμε ένα-ένα αυτά τα αυτονόητα που είχαν κερδηθεί τότε (πριν καν γεννηθούμε). Σήμερα αδυνατούμε ακόμα και να προστατέψουμε αυτά τα ελάχιστα που μας έχουν απομείνει.
Τη Δευτέρα θα καταργηθεί και η απεργία για τα πρωτοβάθμια σωματεία (μεταξύ άλλων κοινωνικά κατάπτυστων διατάξεων που προβλέπει για μια ακόμη φορά το πολυνομοσχέδιο). Είναι δεδομένο ότι αυτό θα συμβεί γιατί κανείς νομίζω δεν περιμένει ότι θα το απέτρεπε μια στάση εργασίας ή μια 24ωρη. Πέρα από το ότι κανένα σύστημα δεν πρόκειται να ιδρώσει από τα παραπάνω, μόνο και μόνο το ότι δηλώνεις στον εργοδότη για πόσο θα απεργήσεις είναι παραδοχή υποταγής και ήττας.
Πιστεύω ότι αν θέλουμε να δούμε φως μέσα στην μαυρίλα που μας επιβάλλει η ίδια μας η υποταγή στα θέλω του συστήματος, είναι μονόδρομος να αναθεωρήσουμε τα πάντα. Όχι μόνο οι διοικήσεις των συνδικάτων (που σαφέστατα φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης) αλλά ΟΛΟΙ μας.
Γιατί αν σκεφτόμαστε το μεροκάματο, ενώ χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας, είμαστε καταδικασμένοι να το χάσουμε και αυτό αργά η γρήγορα (αφού πρώτα θα αποκτήσει την μορφή φιλοδωρήματος, αν δεν την έχει αποκτήσει ήδη).
Από το FB profile: Giorgos Germanos
