Δευτέρα πρωί και μόλις έχεις ξυπνήσει. Το μόνο που θέλεις είναι να πιεις να μείνεις στο κρεβάτι ή έστω να πιεις καφέ κάπου που δε θα σε ενοχλήσει κανείς. Αλλά, μάντεψε, δε θα το κάνεις γιατί έχεις να πας στη δουλειά. Στη σκέψη και μόνo πως πρέπει να πας πάλι “εκεί”, βράζει μέσα σου ένα στρες σαν ελληνικός καφές στη χόβολη. Το στομάχι σου έχει γίνει κόμπος και “δεν κατεβαίνει” τίποτα. Στη διαδρομή για τη δουλειά το μυαλό σου βομβαρδίζεται με σκέψεις δηλητηριώδεις. Πώς θα αντιμετωπίσεις και αυτήν την εβδομάδα;
Αρχίζεις να αναρωτιέσαι πόσες ακόμα φορές θα πρέπει να αντέξεις τη γκρίνια και τις …., ας πούμε την πολυλογία του αφεντικού σου ή αν θα “φτάσεις στο αμήν” πάλι σήμερα συναντώντας αγενείς και ηλίθιους πελάτες. Έπιασες αυτήν τη δουλειά σε μία χρονική στιγμή που σου φάνηκε ότι αυτή θα είναι κατάλληλη για σένα ή ίσως ήταν απλά ένας τρόπος για να πληρώσεις το νοίκι. Τώρα πια, τόσο καιρό μετά, τώρα φτάνει! Αξίζεις περισσότερα και προφανώς μπορείς καλύτερα.
Μα έχεις αυτόν το δαίμονα να σου ψιθυρίζει συνέχεια στο αυτί ότι «Δεv μπορείς να παραιτηθείς! Στην τελική, όλες οι δουλειές έτσι είναι μωρέ. Πώς είσαι τόσο σίγουρος/η πως και η επόμενη δουλειά δε θα είναι σαν αυτή, τα ίδια σκατά και χειρότερα;» σου λέει συνέχεια. Και κάπως έτσι, εσύ πάλι ξεφυσάς, σκύβεις το κεφάλι και “η ζωή συνεχίζεται” .
Χωρίς να το καταλάβεις καν, άλλος ένας χρόνος περνάει, τα χρόνια περνάνε και εσύ ακόμα εκεί, στην ίδια δουλειά, στην ίδια θέση, με τους ίδιους ανθρώπους γύρω σου και με το ίδιο αφεντικό. Πώς σου φαίνεται να είναι η σημερινή μέρα εκείνη που θα πάρεις αποφάσεις, που θα ξεκολλήσεις από την ρουτίνα και θα αντεπιτεθείς σε ό,τι σου τρώει την ψυχή; Το ξέρεις ότι δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες για να αφήνεις τη ζωή να σε προσπερνά, έτσι δεν είναι;
Θα σου φέρω 10 παραδείγματα -λόγους που καταδεικνύουν πως πρέπει να “κάνεις κάτι επιτέλους”. Αν “δεις” τον εαυτό σου σε αυτά, ξεκίνα να δρομολογείς άμεση αλλαγή δουλειάς πριν ξοδέψεις κι άλλα χρόνια ανούσια.
- Δεν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε εργασιακή και προσωπική ζωή.
Γυρίζεις σπίτι και αντί να είσαι χαρούμενος και να περνάς χρόνο με την οικογένεια σου ή να έχεις λίγο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό σου, έχεις ένα κινητό “προέκταση του χεριού σου” και πετάγεσαι στον ήχο κάθε ειδοποίησης e-mail ή sms από τη δουλειά. Ο 10χρονος γιος σου χρειάζεται βοήθεια με τα μαθήματά του αλλά η παρουσίαση που έχεις να κάνεις για αύριο δεν μπορεί να ετοιμαστεί μόνη της. Βλέπεις, αν αγνοήσεις την εργασία σου, τότε το αφεντικό σου θα αρχίσει την γκρίνια, θα σε απειλήσει πιθανόν ακόμα και με απόλυση. Αν αγνοήσεις το παιδί σου, απλά ξέρεις πως ο/η σύζυγός σου θα πάρει τη σκυτάλη και έτσι πάντα διαλέγεις το δεύτερο. Περνάν οι μέρες, οι μήνες και κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις πως έχεις γίνει ένα άτομο καταθλιπτικό, αντιπαραγωγικό και -πόσο ειρωνικό θα είναι- τότε, όσο και να θες, δε θα μπορείς να δουλέψεις. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να επιφέρεις εσύ αυτήν την πίεση στη ζωή σου τόσο καιρό τώρα, λόγω υπερβολικού ζήλου και “κακών” εργασιακών συνηθειών. Αν βέβαια, έχεις παρατηρήσει πως και ο Κώστας στο Λογιστήριο και η Μαρία στις Πωλήσεις και οι περισσότεροι συνάδελφοί σου ζουν στον ίδιο αγχωτικό ρυθμό με σένα, τότε καταλαβαίνεις πως ένοχη είναι η “κακή” εργοδοσία και όχι όλοι εσείς. Ίσως είναι στην κουλτούρα της εταιρείας να προκαλεί ανισοροπία στις προσωπικές ζωές των υπαλλήλων της. Ναι, εντάξει, μπορεί να “κάνεις καριέρα” και αυτό να δικαιολογεί το γεγονός πως συχνά πυκνά δουλεύεις σαν το μαύρο το σκυλί, μπορεί να σκέφτεσαι ότι θα είναι μόνο για λίγο καιρό, “μετά θα στρώσει”, αλλά κοίτα να δεις πώς πέρασαν τα χρόνια και τίποτα δεν άλλαξε. Η προσωπική σου ζωή έχει συντριβεί στο βωμό της ανέλιξής σου κι εσύ εξακολουθείς να προσπαθείς να το περνάς “στο ντούκου”.
Υστερόγραφο: Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις η ανέλιξη δεν έρχεται ποτέ.
- Η δουλειά σου πλέον δεν είναι ενδιαφέρουσα.
Έχεις “παλιώσει”, τα “παίζεις όλα στα δάχτυλα”, έχεις μάθει τόσο καλά τις αρμοδιότητές σου που δεν έχει μείνει καμία πρόκληση για εσένα. Όλα πλέον σου φαίνονται αγγαρείες και δεν σου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Όταν κοιτάς το ρολόι σου, σου φαίνεται ότι έχει περάσει ένας αιώνας αλλά έχουν περάσει μόνο 2 λεπτά. Κάποτε η δουλειά σου φαινόταν κάπως “διασκεδαστική” και “προκλητική”, πλέον την παρομοιάζεις με μία γηραιά κυρία που σε κουράζει, έχει χάσει κάθε όρεξη για ζωή και κάθε πρωί γκρινιάζει μέσα στα αυτιά σου.
- Δεν υπάρχει ανταμοιβή.
Πόσες φορές έδωσες τα πάντα για αυτή τη δουλειά και πήρες σαν αντάλλαγμα ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό -για να το θέσουμε ευγενικά το λέμε, βγάλε αν θες το μηδενικό και βάλε ό,τι νομίζεις. Δουλεύεις σε αυτή την εταιρεία για αρκετά χρόνια και το μόνο που σου έχουν προσφέρει είναι μία πολύ μικρή αύξηση ε; Ή μήπως επανειλημμένως φτάνεις κοντά στη προαγωγή αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνεις γιατί κάποιος άλλος είναι “καλύτερος” ή πιο “τυχερός” από σένα; Για την εταιρεία, μην ξεχνάς πως είσαι ένα εξάρτημα της μηχανή τους που εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί και αυτό φαίνεται από το πώς σου φέρονται.
- Οι συνάδελφοί σου είναι «τοξικοί».
Η ποιότητα των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεσαι είναι πολύ σημαντική. Τους βλέπεις κάθε μέρα και πολύ συχνά γίνονται κομμάτι ακόμα και της προσωπικής σου ζωής. Μήπως είσαι περικυκλωμένος από μικρά πιράνχας που περιμένουν πώς και πώς το πρώτο σου λάθος για να σε κατασπαράξουν; Μήπως στο γραφείο σου υπάρχει τόσο πολύ κουτσομπολιό που νομίζεις πως βρίσκεσαι σε πάνελ της Τατιάνας; Αν μόνο ένα ή δύο άτομα συμπεριφέρονται έτσι, τότε ίσως να υπάρχει ελπίδα. Αν οι περισσότεροι που δουλεύουν γύρω σου είναι “σαρκοβόροι”, κάνε κάτι γι’ αυτό σε παρακαλώ.
- Οι αξίες σου έρχονται σε αντίθεση με τηv κουλτούρα της εταιρείας.
Γνωρίζεις πως το ένα τρίτο των εργαζομένων ισχυρίζεται πως οι βασικές αξίες των εργοδοτών τους δε συμβαδίζουν πάντα με τις δικές τους; Δεν εκπλήσεσαι και τόσο, ε; Μήπως νιώθεις κι εσύ έτσι; Μήπως δουλεύεις Κυριακή αντί να περνάς χρόνο με την οικογένειά σου; Ή μήπως ο υπεύθυνός σου σε ενθαρρύνει να αποκρύψεις την αλήθεια στους πελάτες σας; Ό,τι και αν είναι αυτό με το οποίο δεν είσαι σύμφωνος/η, να θυμάσαι πως το να αναγκάζεσαι να υιοθετείς και να εφαρμόζεις μία επαγγελματική κουλτούρα που δεν ταιριάζει με τις αξίες σου, είναι λόγος που σου προκαλεί στρες και συχνά ακόμα και κατάθλιψη.
- Η δουλειά σου προκαλεί έντονο στρες
Πολλά πράγματα μπορούν να προκαλέσουν στρες. Μία κακή προσωπική σχέση, η έλλειψη ύπνου ή η έλλειψη χρημάτων. Η εργασία δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά – κι ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να είναι μόνο έτσι για την βέλτιστη απόδοσή μας. Προφανώς και υπάρχουν κάποιες φορές όπου ακόμα και σε μία ιδανική εργασία θα νιώσεις πιεσμένος/η, α
λλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί συνήθεια και αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς σου. Μεγάλες περίοδοι έντονου άγχους οδηγούν σε χιλιάδες αρνητικά συναισθήματα και σε άλλα τόσα ψυχοσωματικά προβλήματα. Αν νομίζεις πως μπορείς μακροχρόνια να τα βγάλεις πέρα με τέτοια πίεση και τόσο άγχος χωρίς να υποστείς τις συνέπειες, τότε απλά γελιέσαι και σύντομα θα πέσουν οι άμυνές σου.
- Φοβάσαι την αλλαγή.
Πολλοί άνθρωποι ξέρουν πως η δουλειά που κάνουν δεν είναι η κατάλληλη γι’ αυτούς, αλλά έχουν κολλήσει με αυτήν και “δεν το κουνάνε”. Αν τους ρωτήσεις γιατί το κάνουν αυτό και σταθούν ειλικρινείς απέναντί σου, θα σου πουν πως δεν μπορούν να αλλάξουν δουλειά επειδή φοβούνται. Βάλε μπροστά τη λογική και όχι το συναίσθημα. Αν είσαι σε μία κακή δουλειά, τότε παραδέξου επιτέλους ότι είσαι σε μία κακή δουλειά και να έχεις πλήρη συναίσθηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζεις. Αν ρισκάρεις και “φύγεις” και αν -μπορεί και όχι- η επόμενη δουλειά που θα βρεις αποδειχθεί εξίσου κακή, στην τελική δε θα έχεις χάσει κάτι.
Αν φοβάσαι πως δεν μπορείς να βρεις άλλη δουλειά, κυρίως λόγω συγκυριών, οικονομικής κρίσης και τρομακτικής ανεεγίας, να ξέρεις πως αν δεν ψάξεις και αν δεν τολμήσεις, δε θα μάθεις ποτέ τι θα γίνει.
Αν φοβάσαι πως τα προσόντα και η προϋπηρεσία σου σε έχουν εγκλωβίσει σε μία καριέρα και σκέφτεσαι πχ. «Είμαι στις πωλήσεις εδώ και 10 χρόνια, αν αποφασίσω να κάνω κάτι άλλο θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι από την αρχή», τότε να θυμάσαι πως ο μόνος εχθρός σου είναι ο φόβος. Ακόμα και αν πρέπει πράγματι να ξεκινήσεις από την αρχή, η βελτιώση της ζωής σου θα αξίζει το ρίσκο. Μπορεί στην αρχή να μην είναι εύκολο αλλά μόλις δεις τα πρώτα θετικά σημάδια και εξοικειωθείς με τη νέα σου θέση, να ξέρεις ότι θα εξελιχθείς πολύ πιο γρήγορα από όσο θα γίνοταν ποτέ στη δουλειά που μισείς.
- Το αφεντικό σου είναι @#$%^&.
Συμπλήρωσε το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό. Αν η λέξη που έβαλες σηκώνει λογοκρισία, τότε κάτι δεν πάει καλά. Είτε έχεις πρόβλημα με το “αφεντικό” σου είτε αυτό έχει πρόβλημα μαζί σου, το ίδιο μας κάνει. Το αφεντικό σου θα έπρεπε να είναι σύμμαχος και όχι εχθρός σου. Η απόλυση συνήθως δεν έρχεται επειδή “δεν τα πας καλά με το αφεντικό”, αλλά επειδή δεν είσαι καλός/η στη δουλειά σου. Αν θες να μείνεις στην εταιρεία και να μην έχεις το φόβο της απόλυσης πάνω από το κεφάλι σου, αγνόησε το @#$%^& αφεντικό και απλά γίνε απίστευτα καλός/η σε αυτό που κάνεις. Κι ας είσαι στα μαχαίρια να είσαι μαζί του, αν η αξία σου αναγνωρίζεται στο σύνολο της επιχείρησης, τότε μπορείς απλά να αγνοήσεις την αντιπάθειά που τρέφεις γι αυτόν/η.
Αν όμως έχεις φτάσει στο σημείο όπου τα πράγματα δε διορθώνονται και η σχέση σου με το αφεντικό σου έχει καταστραφεί ολοσχερώς, τότε βρες σύντομα έναν τρόπο ώστε να μην ξαναπατήσεις εκεί μέσα.
- Η οικογένεια σου πληρώνει το τίμημα της δουλειάς σου.
Μεταφέρεις το αρνητικό κλίμα της δουλειάς στο σπίτι. Ξεσπάς τα νεύρα και το άγχος σου στην οικογένειά σου. Έχει επηρεαστεί αρνητικά όλη η προσωπική σου ζωή. Δε συνεισφέρεις σε οικογενειακές αποφάσεις ή υποχρεώσεις και οι δικοί σου άνθρωποι λένε πως το μόνο που σε νοιάζει είναι η δουλειά. Θα πεις τώρα πως δεν ήταν δική σου απόφαση να βάλεις την οικογένειά σου σε δεύτερη μοίρα, αλλά ήταν αποτέλεσμα της πιεστικής φύσης που έχει η δουλειά σου. Για κοίτα στον καθρέφτη και ξαναπές το αυτό, δυνατά! Καμία δουλεια, κανένας μισθός δεν αξίζει να θυσιάζεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα για χάρη τους και κανενός άλλου φταίξιμο δεν είναι παρά μόνο δικό σου. Δε νομίζω πως χρειάζεται να σου αναλύσω το γιατί.
Αν έχεις ανάγκη τα λεφτά, κατανοώ πως θα ανεχθείς μία τέτοια άρρωστη κατάσταση για κάμποσο καιρό αλλά όχι όμως για πάντα. Είναι δική σου απόφαση και ευθύνη, παράλληλα με αυτό που σου συμβαίνει, να ψάξεις και να βρεις τη λύση που θα σε βγάλει από αυτήν την κατάσταση.
- Καταλαβαίνεις πως καμία δουλειά δεν είναι σταθερή πλέον.
Είμαστε η γενιά που όταν φτάσει -αν φτάσει- να πάρει σύνταξη, τότε η πρώτη δουλειά που κάναμε θα μας φαίνεται τόσο παρελθόν που ίσως να μηv μπορούμε να θυμηθούμε καν πού και πότε ξεκίνησε.
Κάποτε οι μεγάλες εταιρείες “επένδυαν” χρήματα σε κάποιους εργαζόμενους για να εξαγοράσουν την πίστη τους, για να μείνουν πιστοί στο όραμα της εταιρείας για παντα. Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι έρχονται και φεύγουν. Οι μεταγραφές στον επαγγελματικό χώρο συνήθως προσφέρουν και αύξηση μισθού στον υποψήφιο. Οι εταιρείες ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στην απόκτηση καλών παιkτών- ε, συγνώμη υπαλλήλων εννοώ. Καλό λοιπόν για σένα που ξέρεις πως είσαι καλός στη δουλειά σου -ή αν δεν είσαι ακόμα, φρόντισε να γίνεις σύντομα- και έχεις περιζήτητες δεξιότητες. Αυτό σημαίνει πως αν η εταιρεία Α δε σου φέρεται όπως θα ήθελες, η εταιρεία Β μπορεί να ψάχνει για σένα. Η περίοδος που οι άνθρωποι έκαναν την ίδια δουλειά για μια ζωή πέρασε.
Αν έχεις κολλήσει με μία δουλειά «που σου πίνει το αίμα σαν βρυκόλακας», να ξέρεις ότι υπάρχει αντίδοτο και ότι ποτέ δεν είναι αργά να πάψεις να είσαι υπόδουλο βαμπιρ και να ξαναγίνεις άνθρωπος. Είναι πιο υγιές να αλλάζεις συχνά δουλειές παρά να μιζεριάζεις και να “μαυρίζεις” τη ζωή σου. Ακόμα και αν τόλμησες πρόσφατα την αλλαγή και η νέα θέση εργασίας αποδείχθηκε ότι δεν είναι η κατάλληλη , τι σε εμποδίζει άραγε από το να αλλάξεις δουλειά σε ένα ή δύο χρόνια από τώρα ξανά;
Γράφουν οι Κατιάνα Σφύρλα & Αμάντα Πατσοπούλου με (κακές) επιρροές από εδώ.
