Πόλη: Ερμούπολη
Έτος: 2008
Υποψήφια θέση: Πωλήτρια
Περιγραφή εργοδότη: Κατάστημα Franchise Γυναικείων Ενδυμάτων
Διηγείται η Pikos
Δε φτάνει που πέρασες τα χίλια μύρια σε μια συνέντευξη για κατάστημα ενδυμάτων κι ένιωθες λες και πήγαινες να ζητήσεις δουλειά για μηχανικός της NASA, σου λένε ότι μέρος της συνέντευξης είναι και να δοκιμαστείς. Ναι, αυτό που νιώθεις λες και μόλις πέρασες πίστα στο super Mario, νομίζεις ότι θα σώσεις την πριγκίπισα κι εμφανίζεται το βλαμμένο το μανιτάρι να σου πει ότι είναι σε άλλο κάστρο. Τα έχεις καταφέρει όμως εν μέρει και νομίζεις ότι η θέση σού ανήκει.
Ντύθηκα, στολίστηκα σαν παιδί κι εγώ, θυμόμουν τη συνέντευξη απ’ έξω κι ανακατωτά και να’ μαστε στο μαγαζί με μια υπεύθυνη η οποια θα μας «τακτοποιούσε». Αν ηθελα να ζήσω την εμπειρία του στρατού, αυτή ηταν η ευκαιρία μου μάλλον, τωρα που το καλοσκέφτομαι!
Κοίταξα γύρω μου διερευνητικά. Όλες ντυμένες στα μαύρα. Όλες με πλήρες μακιγιάζ. Ανέκφραστες κι ατσαλάκωτες. Ομολογώ πως απόρησα λίγο. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει ήδη να πονάνε από το δωδεκάποντο κι έκανα το μοιραίο λάθος να εναποθέσω το κουρασμένο μου κορμί σ’ ένα σκαμπό.
-Συγγνώμη, τι κάνεις εκεί;;;
-Εεεεεεε, έκατσα στο σκαμπό…
-Σήκω πάνω αμέσως. Τι το πέρασες εδώ, Αμέρικαν bar; Δέκα μερες στέρηση εξόδου κι εβδομήντα κάμψεις.
Ώπα, λάθος, μπερδεύτηκα. Θέλω να πω οτι τσατίστηκε τόσο που την ώρα που μας εξηγούσε τι θα κανουμε στο μαγαζί τόλμησα να κάτσω. Τέτοιο σφάλμα…
Υπέπεσα δυστυχώς και στο δεύτερο σοβαρότερο αμάρτημα μετά το προπατορικό. Έκανα το λάθος να γνέψω στον αδερφό της κολλητής μου, που έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα από εκεί.
«Θα μιλάτε σε ολους στον πληθυντικό! Ακόμα και σε συγγενείς.»
Καλά, θα έρθει η αδερφή μου που πάντα σχολιάζει τη διαφορά της ηλικίας μας γιατί είναι μεγαλύτερή μου, θα της μιλήσω στον πληθυντικό και δε θα με βρίσει -το λιγότερο.
«Δε θα μιλάτε ποτέ σε άτομα όταν περνάνε έξω απο το μαγαζί ή αν ειναι κάποιος γνωστός σας απ’ έξω και σας χαιρετήσει, και τα λοιπά και τα λοιπά…»
Έχετε ιδέα ότι εδώ είναι νησί και όλοι μιλάμε με όλους;
Να μην τα πολυλογώ, μάλλον ανοίγαμε το Αλκατράζ των Κυκλάδων, γιατι αλλιώς τέτοια κατάσταση που θα τη ζήλευε μέχρι κι η Βόρεια Κορέα δεν εξηγούνταν. Εννοείται πως κανένας από αυτούς τους άκρως δημοκρατικούς κανονισμούς δεν είχε αναφερθεί στην πρώτη φάση της συνέντευξης. Περιττό να το πω πως απέτυχα παταγωδώς στη δεύτερη φάση της συνέντευξης και αποπέμφθηκα πανηγυρικά από το ναό της μόδας.
Ένα μήνα μετά βέβαια,αναθεώρησαν λιγο τους κανονισμούς τους με τη δικαιολογία ότι «εδώ δεν είμαστε τυπικοί και παγωμένοι μεταξύ μας.»
Θα ήθελα να είμαι από μια γωνία να βλέπω τον αριθμό τον αποτυχημένων συνεντεύξεων μέχρι να πάρουν αυτή την απόφαση.